Ηταν Μάρτιος του 1887 όταν μία Ρεθυμνιώτισσα εκπαιδευτικός, η δημοσιογράφος και πρωτοπόρος φεμινίστρια Καλλιρρόη Παρρέν, αποφάσισε να εκδώσει μία εφημερίδα την οποία θα έγραφαν μόνο γυναίκες, με μόνο γυναικεία θέματα.
Την Παρρέν πλαισίωναν γυναίκες του πνεύματος και της τέχνης της εποχή, η εφημερίδα είχε τίτλο Εφημερίς των Kυριών και στα πρώτα φύλλα υπέγραφε τα άρθρα της με ψευδώνυμο Εύα Πρενάρ.
Η Εφημερίς των Kυριών ήταν η πρώτη εφημερίδα στην Ελλάδα που δημιουργήθηκε από γυναικεία συντακτική ομάδα και απευθυνόταν μόνο σε γυναίκες. Το πρώτο φύλλο κυκλοφορεί στις 9 Μαρτίου του 1887. Οι γυναίκες διεκδικούσαν μέσω της εφημερίδας τη χειραφέτηση της γυναίκας με πλήρη δικαιώματα στον τομέα της εκπαίδευσης και της εργασίας.
Τα πρώτα άρθρα υπέγραφαν η Σαπφώ Λεοντιάδου που εργαζόταν ήδη για το περιοδικό «Ευρυδίκη» της Κωνσταντινούπολης η Αικατερίνη Σαμαρατίδου εγγονή της εκδότριας του περιοδικού «Κυψέλη», η Μαρίκα Πίπιζα (Ποιήτρια), Ελένη Γεωργιάδη (Δασκάλα), Ειρήνη Λαχανά (Δασκάλα) και πολλές άλλες γυναίκες του πνεύματος και των γραμμάτων της εποχής.
Οι πρώτες αντιδράσεις για αυτή την προσπάθεια χειραφέτησης των γυναικών μέσω της εφημερίδας ήταν αρνητικές και χλευαστικές, ωστόσο υπήρξαν και εκείνοι που θαύμασαν την πένα των συντακτριών της εφημερίδας και υποστήριξαν τον αγώνα τους, όπως για παράδειγμα ο ποιητής Κωστής Παλαμάς, ο οποίος και αφιέρωσε ποίημά του στη Καλλιρρόη Παρρέν.
Έως τις 18 Μαρτίου 1907, η εφημερίδα κυκλοφορούσε εβδομαδιαίως και στη συνέχεια από τις 25 Μαρτίου 1907 έως το Δεκέμβριο του 1917 εκδίδονταν δύο φορές το μήνα, χαρακτηρίζοντας αυτή την αλλαγή στη συχνότητα έκδοσης ως «Περίοδος Β’» στο εξώφυλλο του ίδιου του εντύπου.
Το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας βγαίνει 1917, έχοντας κυκλοφορήσει 1106 τεύχη.
Το φεμινιστικό έργο της, όμως, δεν εξαντλήθηκε στις σελίδες κάποιων βιβλίων. Συμμετείχε ενεργά σε διεθνή γυναικεία συνέδρια ανά τον κόσμο και διακήρυττε την ανάγκη εξασφάλισης παιδείας και εργασίας για τις γυναίκες, ως βασικές προϋποθέσεις για την πνευματική και πολιτική τους ισοτιμία και χειραφέτηση.
Το πάθος της, τέλος, για την αναγέννηση και διατήρηση των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων την οδήγησε -το 1911- στη δημιουργία του «Λυκείου των Ελληνίδων», το οποίο ξεκίνησε -κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων- την καταγραφή, διδασκαλία και παρουσίαση παραδοσιακών χορών, ενώ η δράση του είναι γνωστή μέχρι και σήμερα, αριθμώντας σε Ελλάδα και εξωτερικό 15.000 μέλη.
Η Καλλιρρόη Παρρέν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κατοχύρωση του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις γυναίκες. Η πρώτη της προσπάθεια έγινε το 1895, όταν απευθύνθηκε στον τότε πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη, ενώ το 1921, διοργάνωσε το δεύτερο γυναικείο συνέδριο στην Ελλάδα, όπου έπεισε τον τότε πρωθυπουργό Δ. Γούναρη να τοποθετηθεί προσωπικά υπέρ την χορήγησης ψήφου.
Η κατοχύρωση του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες άργησε πολύ να έρθει (το δικαίωμα της γυναικείας ψήφου κατοχυρώθηκε στο Σύνταγμα της Ελλάδας το 1952 και για πρώτη φορά ψήφισαν οι Ελληνίδες το 1956). Η Καλλιρόη Παρρέν δεν μπόρεσε να ζήσει την το όνειρό της να δει τις γυναίκες να ψηφίζουν στην πατρίδα της.
