Μάρτιος του 2023. Ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με το περίφημο «κόκκινο κουμπί». Ξέρετε, το πρόγραμμα εκείνο που θα βοηθήσει ηλικιωμένους και άτομα με προβλήματα υγείας τα οποία διαμένουν μόνα τους και σε περίπτωση που πάθουν κάτι δεν θα τους αναζητήσει άνθρωπος. Το πρόγραμμα εκείνο που μας το εξαγγέλλει κάθε κυβέρνηση από το 2018 ακόμα, πριν καν δημιουργηθεί δηλαδή το Υφυπουργείο Πρόνοιας, και ακόμη έχουμε μείνει στα «θα» και στις υποσχέσεις.
Την πρώτη φορά λοιπόν που έγραψα για το «κόκκινο κουμπί», ότι βρίσκεται σε κάποιο συρτάρι ξεχασμένο, κτυπά αλλά μάλλον δεν το ακούει κανείς, 2-3 άτομα ηλικιωμένοι πήραν στο γραφείο τηλέφωνο και έψαχναν να μάθουν γι’ αυτό. Όποτε γράψω κάτι για αυτό θα πάρει κάποιος τηλέφωνο να ρωτήσει για το πρόγραμμα. Έχει τύχει να τηλεφωνήσουν ηλικιωμένοι που ζουν μόνοι τους, παιδιά ή άλλοι συγγενείς ατόμων που ζουν μόνα τους, νεαρά άτομα με αναπηρίες, γονείς νεαρού με αναπηρία, ο οποίος ζει πια μόνος του σε άλλη πόλη και φοβούνται ότι, αν πάθει κάτι, δεν υπάρχει κανείς εκεί κοντά να τον συντρέξει.
Εκείνη όμως την πρώτη φορά που ασχολήθηκα με το θέμα, είχε πάρει τηλέφωνο η κυρία Ελλάδα. Πιο ευγενικό άνθρωπο νομίζω ότι δεν έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Κάθε δύο κουβέντες που έλεγε έβαζε στο τέλος και ένα «κορίτσι μου, με συγχωρείς που σου σπαταλάω και εσένα τον χρόνο σου». Αφού της επανέλαβα πάρα πολλές φορές ότι δεν με ενοχλεί και ότι είναι δουλειά μου να την ακούσω και αν μπορώ να τη βοηθήσω, με ρώτησε «κορίτσι μου, αυτό το κόκκινο κουμπί που λες σήμερα στην εφημερίδα ξέρεις από πού μπορώ να το πάρω;», πριν προλάβω να ανοίξω το στόμα μου και να της απαντήσω, συνέχισε λέγοντας «αν χρειάζεται μπορώ και να το πληρώσω, δεν με νοιάζει. Φτάνει κορίτσι μου να μην πάθω τίποτα καμιά μέρα εδώ μέσα μόνη μου και δεν θα με βρει άνθρωπος». Της εξήγησα ότι το πρόγραμμα δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα και, για να μην την απογοητεύσω, της είπα ότι το μελετούν. Δεν ήθελα να της πω ότι το κράτος, που με τόση αγάπη υπηρέτησε όλα αυτά τα χρόνια, δεν κάνει ούτε αυτό το ελάχιστο για εκείνη. Πιάσαμε την κουβέντα μετά και μου είπε μεταξύ άλλων ότι είναι εξ Ελλάδος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, ο άντρας της έχει πεθάνει εδώ και χρόνια, τα δύο της παιδιά ζουν στο εξωτερικό και ότι εκτός από 3-4 πολύ καλές φίλες δεν έχει κανέναν άλλον που μπορεί, αν συμβεί κάτι, να την ψάξει. «Το ξέρω ότι έχω γεράσει κορίτσι μου αλλά δεν θέλω να πάω στο γηροκομείο. Είμαι εδώ στο σπίτι μου, στην αυλή μου με τον κήπο μου που τον περιποιούμαι και είμαι μια χαρά. Δόξα τω Θεώ. Απλά θέλω να ξέρω ότι, αν πάθω κάτι, μπορεί να έρθει κάποιος να με βοηθήσει», είπε και στη συνέχεια με έβαλε να της υποσχεθώ ότι όταν θα λειτουργήσει το πρόγραμμα θα την πάρω τηλέφωνο και θα της εξηγήσω πώς να συμπληρώσει μια αίτηση.
Το έκανα. Της το υποσχέθηκα.
Έκτοτε όποτε γράψω κάτι για το «κόκκινο κουμπί», την επόμενη ημέρα ξέρω ότι έρχεται τηλεφώνημα από την κ. Ελλάδα. Θα με πάρει κάθε φορά να μου πει «τι γίνεται, κορίτσι μου; Ακόμα να φέρουν το κουμπί; Τι γίνεται; Γιατί το καθυστερούν;».
Τις προάλλες με πήρε πάλι τηλέφωνο. Τη ρώτησα με ποια αφορμή το τηλεφώνημα γιατί δεν είχα γράψει κάτι τις προηγούμενες ημέρες για το κουμπί και παρανεξεύτηκα. Με πήρε να μου σχολιάσει ένα θέμα που είχα γράψει για τα υψηλά ασφάλιστρα στους ηλικιωμένους. Ξαφνικά με ρωτάει αν έχω κάποιο νέο για το κουμπί. Της είπα ότι δεν έχει αλλάξει κάτι από την τελευταία φορά που τα είπαμε και της υποσχέθηκα να κτυπήσω ξανά τις πόρτες των αρμοδίων, μπας και συγκινηθεί κάποιος. Τότε εκείνη μου αποκρίθηκε «δυστυχώς, κορίτσι μου, δεν συγκινούνται. Κανείς δεν συγκινείται για τους ηλικιωμένους. Είμαστε καλοί μόνο για να γεμίζουμε πλατείες και καφενεία σε προεκλογικές συγκεντρώσεις και να βγάζουν μαζί μας φωτογραφίες και καλά συμπαράστασης στην Τρίτη Ηλικία. Δεν ενδιαφέρονται αν ο άνθρωπος, με τον οποίον έβγαλαν φωτογραφία το απόγευμα, το βράδυ πεθάνει μόνος και αβοήθητος στο σπίτι του». Τα λόγια της μαχαιριά στην καρδιά. Το μόνο που κατάφερα να της πω είναι ότι εμείς θα συνεχίσουμε να κτυπάμε τις πόρτες και ας κάνουν ότι δεν ακούν αυτοί που βρίσκονται στην άλλη πλευρά.
Λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο με έβαλε να της υποσχεθώ δύο πράγματα: Πρώτον, ότι θα συνεχίσω να μάχομαι για το «κόκκινο κουμπί», και, δεύτερον, ότι μια μέρα θα βρω λίγο χρόνο να την επισκεφθώ για εκείνο το καφεδάκι που είπαμε, στον ωραίο της τον κήπο. Της το είπα και στο τηλέφωνο, το γράφω και εδώ: Kαι τα δύο θα γίνουν, κυρία Ελλάδα! Και τα δύο!
