Το Εφετείο, στο πλαίσιο της πολιτικής δικαιοδοσίας του, απέρριψε σήμερα έφεση κατά της ΕΤΥΚ και μελών της για απεργία που πραγματοποιήθηκε το 2007 στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος (Κύπρου), κρίνοντας ότι ΔΙΚΑΣ
Όπως αναφέρεται στην απόφαση, μολονότι, ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου φαίνεται να διεξήχθη ακροαματική διαδικασία εφ’ όλης της ύλης με την κατάθεση οκτώ μαρτύρων εκ μέρους των εφεσειόντων και πέντε μαρτύρων εκ μέρους των εφεσίβλητων καθώς και κατάθεση σωρείας τεκμηρίων, τελικώς η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου περιστράφηκε γύρω από το ότι «άρθρα του περί Συντεχνιών Νόμου 71/1965 ή τουλάχιστον κάποια εξ αυτών δημιουργούσαν κώλυμα στο να καταχωρηθεί αγωγή, καθιστώντας με τον τρόπο αυτό το Δικαστήριο αναρμόδιο να την εκδικάσει».
Πιο συγκεκριμένα, το πρωτόδικο Δικαστήριο «αναφέρεται εκτενώς στο συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας και σε άλλες συναφείς αρχές και έννοιες με κατατοπιστική και εύστοχη παραπομπή σε νόμους, συνθήκες, συγγράμματα και νομολογία - σελίδες 15-24».
«Στις σελίδες 24-27 βρίσκεται η πεμπτουσία της δικαστικής κρίσης, με την κατάληξη ότι "το Δικαστήριο δεν κέκτηται εξουσία να εκδικάσει αγωγή για αστικό δικαίωμα το οποίο έχει κατ’ ισχυρισμό διαπραχθεί υπό ή εκ μέρους συντεχνίας"», σημειώνεται.
Eπανερχόμενο στην πεμπτουσία της κρίσης του, διατυπώνει την καταληκτική θέση ότι «Με βάση όλα τα πιο πάνω καταλήγω ότι το παρόν Δικαστήριο δεν έχει δικαιοδοσία να εκδικάσει την υπό κρίση διαφορά» και πως «δεν ενδείκνυται να προχωρήσω και να εξετάσω την ουσία της υπόθεσης» (σελίδα 31) και απορρίπτει την αγωγή με έξοδα σε βάρος των εναγόντων/εφεσειόντων.
Ο πρώτος λόγος έφεσης άπτεται κατ’ ουσία της καθ’ ύλην αρμοδιότητας του εκδικάζοντος Δικαστηρίου. Ως τέτοιο, είναι καθοριστικής σημασίας και προέχει η εξέταση του.
Όπως αναφέρει το Εφετείο, το πρωτόδικο Δικαστήριο επαναλαμβάνουμε, στηριζόμενο στα άρθρα 40(2), 41 και 43(1) του περί Συντεχνιών Νόμου 71/1965 έκρινε ότι δεν είχε δικαιοδοσία να εκδικάσει την υπόθεση και παραθέτει το λεκτικό των σχετικών άρθρων.
Το Εφετείο αναφέρεται και το άρθρο 34(1) του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου Κεφ.148,« το οποίο ρητά προβλέπει ότι η πρόκληση προσώπου να παραβεί συμφωνία με τρίτο για σκοπούς προώθησης απεργίας σε σχέση με εργατική διαφορά που δημιουργήθηκε στην εργασία όπου απασχολούνται οι απεργοί, δεν συνιστά αστικό αδίκημα».
«Στην προκειμένη περίπτωση δεν τελούσε υπό αμφισβήτηση και εν πάση περιπτώσει προκύπτει διάχυτα από την προσκομισθείσα μαρτυρία ότι οι εφεσίβλητοι 1-10 ενέπιπταν στην κατηγορία προσώπων που προσδιορίζονται στο προαναφερθέν άρθρο 43(1) του Ν71/1965», σημειώνεται.
«Η εφεσίβλητη 1 ήταν συντεχνία, οι εφεσίβλητοι 2-5 αξιωματούχοι της και οι εφεσίβλητοι 6-10 μέλη της. Συνεπώς, στον βαθμό που τους αποδιδόταν αστικό αδίκημα, είτε άμεσα είτε έμμεσα, διαπραχθέντος από ή εκ μέρους της συντεχνίας, με βάση το πιο πάνω άρθρο, το Δικαστήριο όντως στερείτο δικαιοδοσίας να εκδικάσει την αγωγή», αποφαίνεται το Εφετείο.
«Θα προσθέταμε απλώς ότι ακόμα και αν αποδεικνυόταν η διάπραξη ποινικού αδικήματος και το ποινικό αδίκημα, συνιστούσε συνάμα και αστικό αδίκημα, η δυνατότητα του πρωτόδικου Δικαστηρίου να εκδικάσει την αγωγή, ενδεχομένως να προσέκρουε και πάλι στις διατάξεις των προαναφερθέντων άρθρων 40, 41 και 43(1) του Ν.71/1965 ή και του άρθρου 34(1) του Κεφ. 148», προστίθεται.
«Όσον αφορά τη νεοφανή θέση που αναπτύσσεται στη σελίδα 6 του σημειώματος των εφεσειόντων που κατατέθηκε κατά την ενώπιον μας ακρόαση, ότι, δηλαδή, μπορεί και το Πολιτικό Δικαστήριο να αποφασίσει αν μια πράξη/παράλειψη συνιστά ποινικό αδίκημα, θα περιοριστούμε απλώς στο να επισημάνουμε ότι τούτο δεν ισχύει. Είναι θεσμικά και ουσιαστικά διακριτές οι δύο δικαιοδοσίες, με άλλη δικονομία και ισχύοντα δεδομένα και με διαφορετικό βάρος απόδειξης», σημειώνεται.
Πηγή: ΚΥΠΕ
