Η πιο κεφάτη φιγούρα της συνόδου κορυφής στην Ελβετία είναι ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Σε κάθε φωτογραφικό στιγμιότυπο γελάει. Μου άρεσε πολύ ειδικά μια φωτογραφία. Αγκάλιασε τον δικό μας τον Μουσταφά σαν παιδί. Όπως στις τουρκικές ταινίες. Στέκεται εκεί και ο Νίκος και τους παρακολουθεί έκπληκτος. Δεν ξέρω τι περνάει εκείνη την ώρα από το μυαλό του. Όμως εγώ, μόλις είδα αυτή τη φωτογραφία, άρχισα να γελώ. Φαίνεται ότι ο Τσαβούσογλου προχώρησε τη φιλία του με τον Νίκο. Πλέον τον αποκαλεί «Νίκο». «Πόσα πακέτα τσιγάρα καπνίζεις την ημέρα, Νίκο;» τον ρωτά. Και ο Νίκος λέει «δύο». Όπως τότε που ο Ταγίπ Ερντογάν ρώτησε τον πρωθυπουργό μας Ιρσέν Κιουτσιούκ στην Άγκυρα ενώπιον όλων για τον μισθό του. Και ο καημένος ο Κιουτσιούκ είπε «7,5-8 χιλιάδες». Νομίζω ότι ύστερα μετάνιωσε. Όμως, ήταν πλέον αργά. Η τέχνη στην πολιτική είναι να μπορείς να τοποθετείς την κάθε πέτρα στη θέση της. Ο οξύνους Winston Churchill το έκανε αυτό καλύτερα από τον καθένα σίγουρα. Μια μέρα τον αποκάλεσαν «πούστη» καθώς εισερχόταν στο Κοινοβούλιο. Αμέσως στράφηκε και απάντησε: «Με το κεφάλι μου σας κυβερνώ, όχι με τον πισινό μου»! Και ο Ιρσέν Κιουτσιούκ θα μπορούσε κάλλιστα να απαντήσει το εξής στον Ερντογάν όταν τον ρώτησε για τον μισθό του: «Δεν είναι μεγαλύτερος από τον δικό σας μισθό»! Αυτό θα ταίριαζε γάντι. Δυστυχώς οι λαμπρές ιδέες έρχονται αργότερα στο μυαλό του ανθρώπου. Αλλά δεν θα επαναληφθεί ξανά η ίδια σκηνή.
Νομίζω το αντιλαμβάνεστε και εσείς ότι ο Τσαβούσογλου είναι η πιο κεφάτη φιγούρα στο Κραν Μοντανά. Έκανε χειραψία με τον Νίκο σηκώνοντας τα χέρια στον αέρα και ενώνοντας τις παλάμες. Όσοι τους είδαν νόμισαν ότι είναι φίλοι εδώ και εκατό χρόνια. Δεν θα σας πίστευαν αν τους λέγατε «ιδού, αυτός είναι ο κατακτητής επί 43 χρόνια και αυτός είναι ο υπό κατοχή ηγέτης». Έτσι ήταν και η φωτογραφία με τον Άντρο Κυπριανού. Σαν δύο φίλοι που αποθύμησαν ο ένας τον άλλον. Με το ύφος του ο Τσαβούσογλου κάνει τον καμπόσο. Μπροστά στον φακό επισκίασε τον Μουσταφά, ο οποίος προσπαθεί να εμφανιστεί με υψηλό ηθικό. Άλλωστε μου φαίνεται ότι αυτός μιλάει πιο πολύ απ’ όλους σε αυτή τη διάσκεψη. Δεν ακούγεται και πολύ η φωνή του Μουσταφά. Πρέπει να το έχει αντιληφθεί και ο ίδιος και είπε τελικά κάτι απλώς για να πει κάτι. Προέβη στην πρώτη δήλωση στο Κραν Μοντανά. Αλλά σε αυτή τη δήλωση δεν βρήκα καμία πρόταση που να μπορεί να γίνει τίτλος. Μιλάει συνεχώς για «βδομάδα αποφάσεων». Σάμπως και γυρίζουμε ταινία του James Bond. Τι είναι αυτό που αποκαλεί «βδομάδα αποφάσεων»; Τι βδομάδες αποφάσεων είδαμε εμείς μέχρι σήμερα. Τι κρίσιμες βδομάδες. Τι τελευταίες κινήσεις. Μήπως διαφέρει η παρούσα εβδομάδα από τις υπόλοιπες; Μήπως άγγιξε το χέρι του μάγου του Κραν Μοντανά εκείνο το τραπέζι; Αλήθεια, μήπως υπάρχει εκεί εφημερίδα που ονομάζεται «Κραν Μοντανά Ποστασί»; Αν υπάρχει, είμαι περίεργος, έβαλε άραγε τίτλο «βδομάδα αποφάσεων»; Ενδιαφέρεται για τη διάσκεψή μας; Ή μήπως δεν τη νοιάζει καθόλου;
Γράφω αυτό το άρθρο καθώς συνεχίζονται οι συζητήσεις περί πακέτων. Ακόμα δεν έχει διαρρεύσει τι υπάρχει μέσα σε εκείνα τα πακέτα που κατέθεσαν. Όμως, δεν νομίζω ότι οι κόκκινες γραμμές έχουν μετατραπεί σε λευκές στα βουνά των Άλπεων. Η πιο μεγάλη έγνοια των πλευρών είναι να μην φύγουν από το τραπέζι και να μην κατηγορηθούν από τα Ηνωμένα Έθνη. Μου φαίνεται γελοία και η έκφραση «Ηνωμένα Έθνη». Πού είναι ενωμένα; Τα Μη Ενωμένα Έθνη. Τα έθνη που τρώνε το ένα το άλλο. Ένα βράδυ παρακολούθησα μια ταινία: «Οι Ενωμένες Πολιτείες του Έρωτα». Ταινία του Πολωνού σκηνοθέτη Wasilewski. Μου άρεσε πολύ ο τίτλος της. Μήπως δεν μπορεί να είναι έτσι και το κράτος το οποίο προσπαθούμε να ιδρύσουμε εμείς; Ενωμένες Πολιτείες του Έρωτα! Δεν ξέρω πόσοι σε αυτό το τραπέζι των διαπραγματεύσεων γεύτηκαν τον πραγματικό έρωτα. Αν δεν τον γεύτηκαν, δεν μπορούν να φέρουν λύση και άλλα παρόμοια! Πώς νομίζετε ότι ο Πάμπλο Πικάσο δημιούργησε τα αριστουργήματά του; Καιγόμενος από έρωτα! Ο έρωτας είναι αυτός που διασφαλίζει ότι η καρδιά και το μυαλό σου κατευθύνονται προς το καλό και το ωραίο. Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να αγαπήσει με όλο του το είναι κάποιον άλλον τόσο πολύ, ώστε να δώσει και τη ζωή του γι’ αυτόν, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο εκτός από ένα εγωιστικό ον. Θα έχει πάντα κόκκινες γραμμές. Ο έρωτας δεν έχει κόκκινες γραμμές όμως. Αν τα Ηνωμένα Έθνη ήταν πράγματι ενωμένα, μήπως θα έμεναν προβλήματα σε αυτό τον κόσμο; Άστε το ομοσπονδιακό ενωμένο κράτος. Ας ξυπνήσουμε από τον ύπνο των δύο περιοχών, των δύο κοινοτήτων. Ας ιδρύσουμε τις Ενωμένες Πολιτείες του Έρωτα, αν είναι να ιδρύσουμε κάποιο κράτος!
