Όχι δεν αφορά μόνο τον Αναστασιάδη το θέμα, αν και αυτός είναι βεβαίως ο δράστης της νέας αθλιότητας με τη διαγραφή των χρεών των σωματείων, ύψους 19,5 εκατομμυρίων ευρώ.
Κάθε που πλησιάζουν εκλογές –αλλά όχι μόνο τότε– όλα αυτά είναι στην ημερήσια διάταξη. Πάντα με βάση τη βασικότερη επίγνωση από πλευράς των πολιτικών που αναδεικνύουμε και που μας αξίζουν: το πόσο μπορούν να παίξουν με τα μυαλά του κόσμου χρησιμοποιώντας (και) το ποδόσφαιρο.
Γι’ αυτό ακριβώς ο Αναστασιάδης επέλεξε να κάνει τη θλιβερή αυτή κίνηση μιλώντας σε ένα ακροατήριο το οποίο χρειάζεται, στην εκδήλωση για τα 91 χρόνια από την ίδρυση του ΑΠΟΕΛ. Μιλάμε για χρέη μέχρι το 2007, τα οποία αποφασίστηκε να διαγραφούν από τον τότε Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο, σε μια παρόμοια κίνηση.
Αντιγράφω από την ανακοίνωση της (θαυμάσιας…) ΚΟΠ: «Η παρούσα διαγραφή ήταν αντικείμενο γραπτής συμφωνίας το 2007 μεταξύ της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου και της κυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου με σκοπό να βοηθηθούν τα σωματεία για να αγωνίζονται στα ευρωπαϊκά διασυλλογικά πρωταθλήματα αλλά και για να μπορέσουν ακολούθως να είναι συνεπή προς τις φορολογικές αρχές».
Με άλλα λόγια, για να είναι… συνεπή (!) τα σωματεία, τους χαρίστηκαν όλα αυτά τα εκατομμύρια τα οποία, σημειώστε, αφορούσαν έσοδα από το ποδόσφαιρο. Εδώ βεβαίως είναι τα έσοδα των σωματείων, όχι των διαφόρων παραγόντων τους (ενίοτε και μελών του υποκόσμου) και των διαφόρων που κάνουν οι παράγοντες μέσω του ποδοσφαίρου.
Ο Τάσσος έκανε τη δουλειά, ο Αναστασιάδης τη θυμήθηκε και άφησε να την τελειώσει προεκλογικά. Εντελώς συμπτωματικά. Το δε ΑΚΕΛ από πλευράς του διαμαρτυρήθηκε έντονα χθες για την απόφαση. Και είναι γεγονός πως το ΑΚΕΛ δεν υλοποίησε την απόφαση Τάσσου στα πέντε χρόνια της προεδρίας Χριστόφια.
Δεν ήταν όμως στα χρόνια του ΑΚΕΛ που ο εθνικός μας εργολάβος έριχνε τα εκατομμύρια στην Ομόνοια, την ίδια στιγμή που έπαιρνε το ένα μετά το άλλο μεγάλα έργα του Δημοσίου;
Ασχέτως εάν στο τέλος τον κατέστρεψαν μαζί με την Ομόνοια. Αυτό είναι θέμα δικό τους, όχι δικό μας. Είναι και ενώπιον δικαστηρίου η υπόθεση για το πόσα εκατομμύρια έδωσε τελικά.
Η αμαρτωλή ιστορία του ποδοσφαίρου στην Κύπρο κρατάει χρόνια. Και το πιο τραγικό είναι πως μιλάμε για ένα θέαμα, ούτε καν για άθλημα ειδικά στα μεγάλα σωματεία τα οποία τσιμπούν τη μερίδα του λέοντος από τους φόρους που ξερνάμε κάθε χρόνο για να «ενισχυθούν» έκτακτα και στα οποία αγωνίζονται περισσότεροι ξένοι από ό,τι Κύπριοι.
Την ώρα που σε άλλα αθλήματα, πραγματικά αθλήματα, εθνικές αποστολές της χώρας μας πηγαίνουν με ρούχα –και όχι μόνο– που υποχρεώνονται να αγοράζουν οι οικογένειες των αθλητών αφού το κράτος δεν μπορεί, λέει, να δώσει περισσότερα. Για το ποδόσφαιρο όμως που κρατάει τη μάζα παραζαλισμένη όπως τη χρειάζονται και περιχαρακωμένη, λεφτά υπάρχουν.
Κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει τον αντίλογο. Και να μην λάβει υπόψη και τα όσα η Πολιτεία καρπούται από το ποδόσφαιρο. Δεν έχω καμία πρόθεση να το ισοπεδώσω. Ωστόσο, όλες οι επιχειρήσεις πληρώνουν στο κράτος. Αλλά σε αντίθεση με αυτήν του ποδοσφαίρου δεν επιδοτούνται με έκτακτες χορηγίες. Διότι είπαμε. Είναι εμπορικό θέαμα πια με αμέτρητες παραπλήσιες επιχειρηματικές δραστηριότητες, όχι άθλημα. Από το οποίο κερδίζουν πολλοί.
Επιπρόσθετα, αδιανόητο είναι το να θεωρεί κανείς αυτονόητο πως, δέκα χρόνια μετά την πρώτη κουτσουκέλα επί Τάσσου, ο νυν Πρόεδρος δικαιούται επικαλούμενος μια… «λογιστική διόρθωση» να χαρίζει, προεκλογικά πάντοτε, οφειλές 19,5 εκατομμυρίων ευρώ, εξαγγέλλοντάς το και πανηγυρικά, χωρίς να μπει στην όποια σκέψη να ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας Παπαδόπουλου, υπό το βάρος των κρίσιμων σημερινών συνθηκών και αναγκών.
Ό,τι και εάν μπορούσε να εξασφαλιστεί από αυτά τα 19,5 εκατομμύρια, θα μπορούσε να διατεθεί για να καλυφθούν άλλες επείγουσες ανάγκες που υπάρχουν – και υπάρχουν. Αμέτρητες μάλιστα. Δεν είναι δικαιολογία το… λογιστικό. Και οι οφειλές πολιτών που καταλήγουν στη φυλακή για αστεία χρέη στο Δημόσιο, λογιστικές είναι. Όλα είναι λογιστικά. Και; Αλλά αυτά δεν τα χαρίζει κανείς.
Τι χαρίζει; Αυτό το πιο πάνω, στις μάππες λ.χ. ή και τα εφτά σχεδόν εκατομμύρια που χάνουμε κάθε χρόνο επειδή η Βουλή και η κυβέρνηση φοβούνται τον Αρχιεπίσκοπο και δεν προχωρούν με την επικαιροποίηση της συμφωνίας του 1971, της συμφωνίας του Μακάριου ως Προέδρου με τον… Μακάριο τον Αρχιεπίσκοπο για το θέμα της μισθοδοσίας των κληρικών.
Δεν αφορά λοιπόν μόνο τον Αναστασιάδη που το διέπραξε και διασκεδάζει τώρα τις εντυπώσεις με γελοίες δικαιολογίες, ούτε την υποκρισία των υπόλοιπων πολιτικών. Αφορά πρώτιστα τη δική μας αφασία. Αυτή τη φορά, πάντως, υπήρξε αντίδραση και είναι ενθαρρυντικό. Ας δώσουμε και συνέχεια. Σ’ αυτό και σ’ όλα τα άλλα.
Γιατί εμάς αφορά. Και εμείς το πληρώνουμε και αυτό.
