Μνημεία κι αυτά του πολιτισμού (μας)

Προχθές το βράδυ. Τελειώνω τη δουλειά και όπως κάθε μέρα παίρνω το αυτοκίνητο και οδηγώ προς το σπίτι μου, το οποίο απέχει 7 λεπτά από την εφημερίδα.

Με τα πόδια. «Αλλά είναι πολλή η ζέστη για να έρθω». Μετακόμισα τον Φεβρουάριο. Και ξέρω τη διάρκεια του περπατήματος γιατί ήρθα μία και μοναδική φορά. Δεν είναι το πιο σημαντικό -ούτε καν το θέμα σήμερα- αλλά είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας μας. Τέλος πάντων.

Ξεκινώ που λέτε και όπως κάθε μέρα περνάω μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο, έναν χώρο με τον οποίο με συνδέουν μοναδικές παιδικές αναμνήσεις, όπως και πολλούς και πολλές από εσάς. Τότε που μετά την εισβολή τα Μέσα ήταν ελάχιστα, αλλά στην Κύπρο ανέβαιναν πολύ καλές παραστάσεις.

Παιδικό και όχι μόνο βέβαια. Τόσο καλό που επειδή υπήρχε ακόμη ΡΙΚ της προκοπής, όχι μόνο το βλέπαμε στην τηλεόραση αλλά το ακούγαμε κιόλας από το ραδιόφωνο!

Σπουδαίες παραστάσεις. Δεν τις χάναμε. Από τον Μορμόλη ώς το Βαρελάκι με το Μέλι, έστω κι αν το βίωσα τραυματικά διότι ήμουν παχουλοδροσάτο και μου έκαναν bullying μέχρι να κατεβεί η παράσταση.

Το Δημοτικό Θέατρο, το ξέρετε άλλωστε, δεν είναι πια κουφάρι. Κάποια άλλα παιδιά, χρόνια μετά τα δικά μας, είχαν σταθεί πολύ τυχερά όταν η στέγη έπεσε την επομένη της παράστασής τους -κατόπιν... επιδιόρθωσης- και όπως πάντα συμβαίνει σε προηγμένα κράτη του πλανήτη, χρειάστηκαν έντεκα χρόνια για να ξαναχτιστεί. Από το 2008 πήγαμε στο 2019.

Έστω. Χωρίς ρωγμές όπως η πλατεία Ελευθερίας. Προχθές λοιπόν, το θέατρο είχε πάλι κίνηση. Χάρηκα. Όχι για πολύ. Την πρώτη φορά που το είδα να λειτουργεί μετά τα εγκαίνια είχε ντυθεί με το logo μιας εταιρείας η οποία άλλαξε όνομα και προχθές με το αντίστοιχο ενός συνδέσμου. Τα φώτα ασορτί.

Σήμερα, πριν από λίγο, διάβαζα ένα άρθρο των συναδέλφων της Avant Garde το οποίο επικρίθηκε μάλιστα από μερικούς και το οποίο έλεγε πως το ωραιότερο -όντως- κτήριο της Λεμεσού, η Δημοτική Βιβλιοθήκη, η οποία επίσης παρέμεινε σε μια παρόμοια με το Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας κατάσταση, θυμίζει «κινεζική καφετέρια», με τα πλαστικά έπιπλα, τις χάρτινες λάμπες και τα υπόλοιπα που έβαλαν απ’ έξω προσδίδοντάς του, θα προσέθετα, ένα λουκ «Σήκωσε τα κόκκινα φανάρια». Από κάθε άποψη.

Δεν κατάλαβα τις ενστάσεις στο άρθρο, ομολογώ. Η εικόνα αυτής της κακογουστιάς και των πλαστικών επίπλων από λαϊκό παζαράκι είναι αδιανόητη μπροστά από ένα τέτοιο μνημείο, το οποίο σημειώστε μέχρι και αίθουσα δεξιώσεων ήθελαν κάποτε να το κάνουν. Ελπίζω μόνο να γλυτώσαμε τους… γάμους.

Υπερβολή; Να σας θυμίσω ότι εδώ δεν γλύτωσε το Κούριο;

Δεν είμαι ενάντια ούτε στη χρήση τέτοιων χώρων και για άλλες εκδηλώσεις. Με πολύ αυστηρές προϋποθέσεις όμως, όπως ισχύει και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μια χώρα η οποία παίρνει κονδύλια και ξανανοίγει το ιστορικό θέατρο της πρωτεύουσάς της -ασχέτως εάν το κρατικό θέατρο πήγε σε άλλο κτήριο, το Παλλάς έγινε θέατρο, και ο Στρόβολος έκτισε δικό του κ.λπ.- περιμένει κανείς ότι θα έχει ένα όραμα για τον χώρο. Όχι αυτό πάντως. Όπως και η πόλη.

Και μια άλλη πόλη, επίσης, καλή ώρα η Λεμεσός, που φέρνει το πιο ωραίο της κτήριο -παρότι στην ερώτηση οι περισσότεροι Κυπραίοι θα υποδείξουν κάποιον ουρανοξύστη- σ’ αυτό το χάλι.

Είμαστε ένας λαός χωρίς γούστο και αυτό νομίζω το εμπεδώσαμε. Αυτό που δεν πρέπει να είμαστε είναι τόσο αμπάλατοι ώστε να ανεχόμαστε -γιατί και σήμερα ανεβαίνουν πολύ καλές παραστάσεις-, που υπάρχουν τα Μέσα κιόλας, να αγωνίζονται θεατρικές και άλλες ομάδες να επιβιώσουν ή άνθρωποι που γράφουν να βρουν μια αίθουσα ή ένα προαύλιο -αν μιλάμε ειδικά για τη Λεμεσό- και κανείς να μην τους βοηθάει.

Αυτό που επίσης δεν πρέπει να ανεχόμαστε είναι η παραγωγή πολιτισμού να καταργεί τον ίδιο τον πολιτισμό, όπως συμβαίνει εδώ και χρόνια με το Παλλάς, το οποίο όταν έχει εκδηλώσεις ο περιβάλλων χώρος μετατρέπεται σε πάρκινγκ και τα πάντα, από τις διπλές λωρίδες μέχρι… τα πεζοδρόμια και τις ράμπες αναπήρων, καταλαμβάνονται από αυτοκίνητα, πέραν του μπλοκαρίσματος της εισόδου της πόλης στην Αρσινόης.

Μέχρι και το αυτοκίνητο της γυναίκας του Προέδρου είχε, αν θυμάστε, μείνει στην αναπηρική ράμπα σε όλη τη διάρκεια εκδήλωσης. Και να πω πως ήταν ο άλλος μαζί της, ήταν βράδυ και έπρεπε λόγω τσαγιού; Μόνη της ήταν.

Κοντολογίς, το γούστο, το να σεβόμαστε τα μνημεία και τους πολιτιστικούς χώρους αλλά και τα δικαιώματα των άλλων, πολιτισμός είναι και αυτός, αν δεν αποφασίσουμε να τον μάθουμε και να τον διεκδικήσουμε για μας και για τους άλλους δεν θα μας τον χαρίσει κανείς.

Γι’ αυτό όσοι δεν θέλετε να μείνουμε αμπάλατοι μια ζωή, τουλάχιστον μην θίγεστε.