Τα παιδιά σας, ναι, σαν τα μούτρα σας. Τα παιδιά των άλλων, όχι

Τα λέγαμε και την άλλη φορά. Μην τα ξαναλέμε. Το ποτήρι να το βλέπουμε μισογεμάτο, που λέει και το κλισέ.

Ακόμα και σκ… να έχει μέσα -και συνήθως σ’ αυτή την παρανοϊκή και κυρίως ελλειμματική χώρα έτσι είναι- έχουμε μέσα τη μισή ποσότητα σκ… από όση θα μπορούσε να έχουμε.

Έτσι και σήμερα. Όταν διαβάζει κανείς τη δήλωση του προέδρου της ΠΟΕΔ, ενός Φίλιου Φυλακτού, για το θέμα της προσευχής στα σχολεία, εκ πρώτης όψεως βλέπει το ποτήρι όχι απλώς γεμάτο με σκ… αλλά και ξεχειλισμένο. Και δεν αντιλέγω.

Το να βγαίνει ο ηγέτης των δασκάλων και να λέει, σε μια κοσμική χώρα και κατά παράβαση των προνοιών του Συντάγματος αλλά και κυρίως της όποιας παιδαγωγικής αντίληψης πρωτοετών φοιτητών σε σύγχρονα κράτη, ότι «τα παιδιά που δεν είναι ελληνορθόδοξα δεν χρειάζεται να συμμετέχουν (στην προσευχή), μπορούν να λένε τις δικές τους προσευχές ή να κοιτάζουν το ταβάνι» και πως αυτό είναι, λέει, μια ευκαιρία που τους δίνει το εκπαιδευτικό μας σύστημα -αν δεν είναι ελληνορθόδοξα- να μάθουν να σέβονται (!)», αυτό, ναι, είναι ο (μέχρι στιγμής) πάτος των πάτων.

Όπως και να το δει κανείς.

Για σκεφτείτε όμως: πόσο σημαντικά είναι τέτοια… αποκαλυπτήρια για να καταλάβουμε το χάλι στο οποίο βρίσκεται η δημόσια εκπαίδευση στα χέρια αυτών των αντιλήψεων; Πόσο σημαντικά είναι για μην μπορούν κάποιοι να κρύβονται πίσω από τα ανομολόγητα και τα μισόλογα σε σχέση με τις αντιλήψεις αυτές και τον σκοταδισμό που καλλιεργούν αλλά και την ασέβεια ενός δημοσίου υπαλλήλου έναντι των φορολογουμένων τα παιδιά των οποίων καλούνται να… κοιτάζουν τα ταβάνια;

Ποιοι και τι νομίζουν ότι είναι αυτοί οι τύποι τέλος πάντων; Δεν φτάνει που δεν διδάσκουν. Αν και ίσως να είναι καλύτερα με αυτά που ακούμε.

Τα πράγματα είναι απλά. Τα σχολεία είναι κοσμικά, εξ ου και τα μισόλογα του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο γνωρίζει πως και η προσευχή γίνεται κατά παράβαση της νομοθεσίας και του Συντάγματος και με τρόπο που συνιστά διάκριση εις βάρος όσων φορολογούνται αλλά... δύνανται να κοιτάζουν τα ταβάνια!

Όπως επίσης γνωρίζει ότι με βάση τις ίδιες τις αποφάσεις δύο ανεξάρτητων θεσμών της Κυπριακής Δημοκρατίας ο τρόπος διδασκαλίας των θρησκευτικών συνιστά κατήχηση και επίσης παραβιάζει το νομικό πλαίσιο της δημόσιας εκπαίδευσης.

Η προσευχή, όπως και η πίστη, είναι προσωπικό θέμα και επί τούτου, όσο κι αν κατανοώ την αντίδραση δεδομένου του τι γίνεται πλέον στα σχολεία, θεωρώ λανθασμένη τη θέση της δασκάλας η οποία φέρεται να είπε στα παιδιά ότι δεν υπάρχει Θεός.

Κατ’ εμένα «θεός». Και φυσικά δεν υπάρχει. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν πρέπει να γίνεται προσευχή στις τάξεις. Ο λόγος είναι πως δεν μπορεί να χρησιμοποιείται η θρησκεία του οιουδήποτε, ακόμα και της πλειονότητας, για να δημιουργούμε κάστες και τάξεις, σε κοσμικά σχολεία κιόλας.

Το θέμα επίσης είναι κατά πόσο η πλειονότητα των εκπαιδευτικών και κατ’ επέκταση των στελεχών του υπουργείου, τα οποία, στελέχη, στα ανώτατα δώματα είναι πρώην εκπαιδευτικοί και οι ίδιοι, μπορούν να λειτουργήσουν επαγγελματικά. Προσέξτε τη λέξη: επαγγελματικά.

Δεν μπορούν. Εάν μπορούσαν, τότε θα αντιλαμβάνονταν πως η δουλειά τους απαιτεί να διδάσκουν στη βάση δεδομένων και στοιχείων. Όχι των προσωπικών τους πεποιθήσεων και αντιλήψεων.

Αυτό είναι η δουλειά τους. Και, συνεπώς, όχι να κρύβουν τον Δαρβίνο και την επιστήμη και να μιλούν στα παιδιά για αόρατα πνεύματα, δαίμονες, αμαρτίες και διάφορα άλλα επειδή τους ευνοεί το σύστημα. Πόσω μάλλον να τολμούν κιόλας να λένε τι θα κάνουν τα παιδιά όσων δεν ανήκουν στην κάστα τους, την ώρα που πληρώνονται με τα λεφτά των γονιών αυτών των παιδιών που περιθωριοποιούν.

Όσο για όλους εσάς, τους… ευαίσθητους γονείς οι οποίοι αμολήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ωρύονται ότι δεν θα επιτρέψουν την άρση -της παρανομίας!- της προσευχής στα σχολεία, κόψτε κάτι να χαρείτε.

Ε, ναι. Είμαστε ένας γελοίος λαός. Ήδη. Μην το κάνετε χειρότερο. Διότι, όλοι εσείς οι «ευσεβείς» υποκριτές που κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε θα ήθελα να μου απαντήσετε και σ’ αυτό: ποιος και ποια από εσάς βάζει τα παιδιά του να προσεύχονται το Σάββατο και την Κυριακή το πρωί στο σπίτι όταν ξυπνούν;

Πώς; Δεν σοβαρολογείτε! Μόνο κάτι παπάδες και παπαδιές; Το 0,1 τοις εκατό;

Καλά, τις διακοπές; Τα… καλοκαίρια; Τι είπατε; Δεν προσεύχονται τα παιδιά σας; (!) Πώς το επιτρέπετε;

Τρεις μήνες το καλοκαίρι, συν δύο βδομάδες τα Χριστούγεννα, συν δύο το Πάσχα, συν 112 περίπου μέρες τα Σαββατοκύριακα -άρα- ας πούμε μόνο τέσσερις μήνες δηλαδή με τις υπόλοιπες αργίες, όλα μαζί οκτώ μήνες;

Οκτώ μήνες από τους δώδεκα του χρόνου ΔΕΝ προσεύχονται τα παιδάκια σας, δεν λένε το Πάτερ Ημών και έχετε την απαίτηση να το λένε, βρε αντίχριστοι, βρε ασεβείς, τους άλλους τέσσερις -παρανόμως- στην τάξη;

Και να πρέπει οι άλλοι, οι «αλλο-» κάθε λογής, να κοιτάνε το ταβάνι; Κι αν τους αρέσει;

Δεν ντρέπεστε, βρε θεομπαίχτες; Τι είναι ο Θεός; Ρούχο να τον φοράτε μόνο για να σας βλέπουν; Τι μαθαίνουν τα κακομαθημένα σας; Τι ρωτάω τώρα… Τέτοια υποκρισία, όμως; Τέτοια προσβολή της πίστης;

Οπότε, ναι. Δεν είναι μόνο το ποτήρι που είναι γεμάτο με σκ… είναι και τα μυαλά αυτής της βαθιά υποκριτικής και δυναστικής, έναντι του όποιου διαφέρει από εκείνην, κοινωνίας των αμπάλατων Κυπραίων.

Ο νόμος είναι νόμος. Τα σχολεία κοσμικά. Η θρησκεία προσωπική υπόθεση, όπως και η υποκρισία σας.

Και ο αγώνας να υπάρχει σεβασμός και στην πίστη και στην αθεΐα και στην όποια άλλη ταυτότητα των παιδιών, ως ΙΣΑ προς ίσο, είτε μιλάμε για φυλετική, φύλου, γλωσσική ή άλλη, είναι κανόνας. Για τον οποίο πολλοί από εμάς θα συνεχίσουμε να πιέζουμε μέχρι να εφαρμοστεί. Απλώς.

Γελοίοι. Ε, γελοίοι. Που θέλετε και προσευχές στα σχολεία!

Υστερόγραφο: Κύριε Φυλακτού, πώς σας λέμε, τις μέρες που κλείνετε τα σχολεία διότι δεν σας δίνουν κάποια προσαύξηση συνήθως, ποιος φροντίζει να λένε τα παιδιά το Πάτερ Ημών; Και εσείς, εκείνες τις μέρες του αγώνα, για πείτε μου: κοιτάτε το... ταβάνι στα καταστήματα που πάτε για ψώνια; Εγώ ακούω γνωστούς μου με παιδιά -στο δόξα πατρί μιλάμε, γενεές δεκατέσσερις περνάνε ΠΟΕΔ, ΟΕΛΜΕΚ και πάει λέγοντας- και χαίρομαι πάρα πολύ που είμαι άκληρος. Να μην αφήσω τα παιδιά μου στα χεράκια σας. Φρίκη, κύριε τέτοιε μου! Φρίκη.