H μασέλα, η κασέλα και ο Νίκος - Σβεν. Ο μιτσής. Στο ΥΠΕΞ μας.

Δεν γίνεται, αγαπητοί μου! Απλά, δεν γίνεται να έχει έρθει όλο το Hollywood των κοκκάλων σ’ αυτό το νησί, να γίνεται ο τζίρος που γίνεται στα προσκυνήματα του είδους και το μοναδικό κομμάτι το οποίο είναι και σχετικό με τις μέρες μας, σε επίπεδο διακυβέρνησης τουλάχιστον, να μην έχει έρθει ποτέ. Ντροπή!

Μα, η Αγία Μασέλα;

Πάντως, εγώ δεν ξανάκουσα για μία τέτοια. Στα μαγικά, ώς τη Μαγική Κασέλα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν είχα μείνει στα παιδικά μου χρόνια.

Θυμάστε την ιστορία; Είναι λέει ένας ταλαντούχος παραμυθάς ο οποίος, όμως, δεν μπορεί να κάνει κουμάντο. Ξοδεύει την κληρονομιά από τον πατέρα του μέχρι την τελευταία δεκάρα και μένει μόνο με μια ρόμπα, ένα ζευγάρι παντόφλες και μια κασέλα.

Μην σας τα πολυλογώ, η κασέλα είναι μαγική τελικά. Πετάει! Και τον πάει στην Τουρκία.

Εκεί, ο Σβεν -έτσι τον λένε και στα δανέζικα σημαίνει ο νεαρός, ο μικρός, ο μιτσής που λέμε εμείς- παραμυθιάζει διάφορους για να καταφέρει να τυλίξει την κόρη του Σουλτάνου και να τον διαδεχθεί.

Ο Σουλτάνος τα χάφτει αλλά, τελικά, δεν του κάθεται του Σβεν η φάση. Διότι απάνω στον οίστρο του, ένα από τα πολλά πυροτεχνήματα... του καίει την κασέλα. Και έτσι δεν μπορεί πια να πετάξει.

Και απομένει να βγάζει τη ζήση του γυρνώντας αριστερά και δεξιά, πουλώντας τα παραμύθια του… Τι θυμήθηκα, ε;

Άλλες εποχές τότε! Τα παιδιά αγαπούσαν τα παραμύθια. Σήμερα μόνο οι μεγάλοι τα αγαπούν. Για αυτό και έχουμε πάει πίσω στην εποχή που πιστεύουν πολλοί στα μαγικά κόκκαλα και σε διάφορα άλλα τέτοια.

Και που ο Νίκος μας -ο Σβεν, ο μικρός, όχι ο άλλος του… αποστάγματος της πολιτικής μας- κάνει καριέρα, με τις επινοήσεις του για «συμμαχίες» οι οποίες καίγονται η μία μετά την άλλη σαν την κασέλα του (άλλου) Σβεν.

Στην Τουρκία δεν πάει μεν, αλλά άμα κόψει κάποιον από αυτούς σε κανά διάδρομο και έχει κάμερες κοντά, προσπαθεί ο καημένος να πείσει ότι είναι κατάλληλος για διάδοχος του Σουλτάνου.

Το πρόβλημα είναι η κασέλα που πιάνει φωτιά κάθε λίγο και λιγάκι. Και η οποία δεν είναι του μπαμπά του αλλά όλων μας. Χώρια που απειλεί να κάψει και την κασέλα των αδελφών ημών, όπως λέγαμε και χθες στη Στήλη.

Ήρθαν οι συνάδελφοι μετά τη δημοσίευση της Στήλης και μου είπαν ότι, πέντε μέρες μετά το αποκαλυπτικό άρθρο του έγκυρου συναδέλφου μας Στέφανου Κασιμάτη στην αθηναϊκή «Καθημερινή» -για το οποίο γράφαμε και εμείς ότι έπαιζαν πελλόν- ότι λοιπόν, εδέησε να απαντήσει ο Σβεν μας.

Χάρηκα ο δύσμοιρος. Λέω, επιτέλους... Αλλά τελικά, άνθραξ ήτο αγαπητοί και αγαπητές μου ο θησαυρός. Από εδώ το έφερε, από εκεί το πήρε επί της ουσίας απάντηση καμία. Ούτε πως πέραν των hardcore κομματικών βούρλων τον ακούει και κόσμος κανονικός.

Ήλπίζα.

Διότι τα όσα αποκάλυψε ο Στ. Κασιμάτης -και τα οποία συμπλήρωναν τα όσα είχαν ήδη κυκλοφορήσει από την επίσκεψη Μητσοτάκη αναφορικά με την ενόχληση της Αθήνας από τα πυροτεχνήματα του μικρού Σβεν και ενίοτε του μεγάλου, δεν ήταν κάτι που μπορούσε να μένει ασχολίαστο. Όσο σκληρά κι αν το προσπαθούσαν.

Πόσω δε μάλλον όταν ήταν ολοφάνερο πως αυτή τη φορά επρόκειτο για ξεκάθαρο μήνυμα από την Αθήνα η οποία, λέει και το ρεπορτάζ, φυσικά και δεν είχε ιδέα για τα περί… προσφυγής στη Χάγη.

Εδώ, μάνα μου, δεν είχε ιδέα η ίδια η (υπόλοιπη) Λευκωσία, τι λέμε;

Το ζήτημα, προέκυψε πάνω σε μια απάντηση - πυροτέχνημα του Σβεν. Μια απάντηση στην αντιπολίτευση εδώ και ειδικά στο ακροδεξιόκεντρο στο οποία είχε πει ότι ξεδιπλώνει τη διπλωματική του δεινότητα έναντι της Τουρκίας.

Και, προκληθείς να πει και τι κάνει συγκεκριμένα, πέταξε και μία Χάγη να μας βρίσκεται. Όταν η Χάγη έσκασε άδοξα, επινόησε την ιστορία με το… φαξ στην τουρκική πρεσβεία στην Αθήνα για να πει ότι θα σύρει περίπου την Άγκυρα στη Χάγη, επειδή το φαξ παρελήφθη από κάποια συσκευή των Μεμέτηδων, εκεί στη Βασιλέως Γεωργίου Β’!

Παρενθετικά: Για όσους και όσες δεν το γνωρίζετε στο κτήριο -σήμερα- της πρεσβείας ζούσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος μέχρι την παραίτησή του το 1924 και την αυτοεξορία του στο Παρίσι. Πωλήθηκε στο τουρκικό Δημόσιο τη δεκαετία του ’30.

Οι νομικοί, λοιπόν, αντέδρασαν στην επινόηση του Σβεν (του Μιτσή) με ένα WTF! (What The Fax!). Ο κάθε πονεμένος γέλασε -πράγμα σπάνιο στις μέρες των Σβεν και της παρέας- και εγώ, εάν ενθυμείστε, είχα βγάλει το μεροκάματο με ένα κείμενο με τίτλο: «Νίκος φαξ ιτ (oυάνς αγκέν)».

Είναι έντλες που λένε και οι Εγγλέζοι τα φαξ των δύο Νίκων / Σβεν μας. Γι’ αυτό και η Αθήνα η οποία πληρώνει -και με συγχωρείτε για την έκφραση- τα κερατιάτικα, στέλνει μηνύματα μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο με τη Λευκωσία η οποία…

Δεν θα το πω εγώ, όχι! Θα βάλω ξανά, αυτούσιο το απόσπασμα από το κείμενο του συναδέλφου στην Αθήνα για να το «χαρούμε» όλοι μαζί. Από μένα καλό Σαββατοκύριακο!

«Οι πρωτοβουλίες που παίρνει η Κύπρος, συχνά χωρίς καν να ενημερώνει προηγουμένως την Αθήνα (όπως πρόσφατα με την προσφυγή στη Χάγη για την ΑΟΖ), είναι μια εκστρατεία δημοσίων σχέσεων που απευθύνεται στο εσωτερικό κοινό και ενορχηστρώνεται από δύο πολιτικούς που συμπλέουν λόγω κοινών συμφερόντων, αλλά συγχρόνως υποβλέπουν ο ένας τον άλλον».

Και μετά: «Ο μεν Πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης έχει ανάγκη την ασπίδα προστασίας του εθνικού θέματος από τα οικονομικά σκάνδαλα με τα οποία συνδέεται η κυβέρνησή του, ο δε υπ. Εξωτερικών Ν. Χριστοδουλίδης είναι ο υποψήφιος διάδοχός του. Για πρώτη φορά, η δυσφορία που προκαλούν οι πρόχειρες και επικίνδυνες πρωτοβουλίες της Λευκωσίας γίνεται θέμα συζήτησης στην Αθήνα, ακόμη και σε κυβερνητικούς κύκλους».