H εκπαίδευση ως νταβατζής του Μεσαίωνα

Μια μέρα, πριν από όχι πολύ καιρό, μιλώντας στην Εκπομπή είχα εκφράσει μια άποψη.

Μια άποψη από εκείνες για τις οποίες, συνήθως, εισπράττω από κάποιους αναγνώστες -και συναδέλφους δυστυχώς- το σχόλιο ότι είμαι «έντονος», «ακραίος στη διατύπωση», «προκλητικός» και διάφορα άλλα.

Παρενθετικά, επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω το εξής: Το ελληνικά μου είναι, πιστεύω, καλούτσικα. Η μνήμη μου δεν με βοηθάει τόσο όσο παλιά, αυτό είναι γεγονός, διαβάζω όμως πολύ. Και αν τύχει και ξεχάσω κάνα συνώνυμο, υπάρχουν και τα λεξικά.

Η «έντασή» μου, λοιπόν, είναι συνειδητή επιλογή. Απόλυτα. Όχι γιατί θέλω να προκαλώ, όπως λένε κάποιοι, βασικά και συγχωρέστε μου την απρέπεια χέστηκα κι αν προκαλώ κι αν δεν προκαλώ, αλλά διότι δεν μου πάει το αβλαβούς διελεύσεως (μπας και κάτσει κάνας διορισμός, εάν μιλάμε για τον χώρο μας) πράγμα.

Ειδικά σε μια τόσο fucked up χώρα όσο η δική μας. Αν θες να κάνεις καριέρα ως εκπρόσωπος whatever, γίνε εκπρόσωπος και κάν’ το με την ψυχή σου. Όσο έχω την πολυτέλεια να με πληρώνουν για να γράφω άποψη, δεν μπορώ να το ξεφτιλίζω για να χτίζω για παρακάτω.

Το λέω συχνά, σε συναδέλφους ειδικά. Μερικοί κατεβάζουν το δάχτυλο, σταματούν να με αγαπάνε τόσο όσο έλεγαν παλαιότερα αλλά, that’s life. Το πρόβλημα του χώρου μας δεν είναι η έντονη άποψη, είναι η απουσία άποψης. Ειδικά η ιδιοτελής απουσία.

Μιλώντας, λοιπόν, στο ραδιόφωνο εκείνη τη μέρα, είχα πει πως και το μάθημα των θρησκευτικών όπως διδάσκεται στα σχολεία δεν είναι στην ουσία τίποτα, μα τίποτα άλλο από κακοποίηση των παιδιών.

Μάλιστα, αναφερόμενος στο πώς διδάσκεται, είχα για πολλοστή φορά υποδείξει πως με βάση γνωματεύσεις τόσο της επιτρόπου Διοικήσεως και Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όσο και της επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού -του κράτους μας, έτσι;- η διδασκαλία αυτή δεν είναι τέτοια. Είναι κατήχηση. Κάτι που αντίκειται στους νόμους και το Σύνταγμα της χώρας.

Κακοποίηση. Ας κρατήσουμε τη λέξη, διότι αυτό είναι όσο κι αν ενοχλεί πολλούς. Έτσι έγινε και εκείνη την ημέρα: διάφοροι ωρύονταν και ζητούσαν να μάθουν πώς ο σταθμός μού επέτρεπε να λέω τέτοια πράγματα.

Παραδόξως δεν θυμάμαι να υπήρξε -ίσως και υπήρξε, έχασα τον λογαριασμό πλέον- για εκείνο το περιστατικό κάποια καταγγελία στην πάντα πρόθυμη να διώξει οιονδήποτε πειράξει ειδικά το εκκλησιαστικό κατεστημένο, Αρχή Ραδιοτηλεόρασης.

Θυμάμαι όμως, πόσο ήθελα να απαντήσω στο ως άνω ερώτημα με το θαυμάσιο εκείνο «λάμνε μαυροΰρεφκε» της διαλέκτου μας αλλά κρατήθηκα διότι δεν ήθελα να δώσω πάτημα στην ιερά εξεταστική διαδικασία της Αρχής.

Το θέμα της κακοποίησης παιδιών από φανατικούς στα σχολεία, επανήλθε χθες. Αφορμή ήταν διεξαγωγή έρευνας μετά από καταγγελία γονιών ότι η κόρη τους επηρεάστηκε ψυχολογικά από το μάθημα των Θρησκευτικών, την οποία ανακοίνωσε το Υπουργείο Παιδείας.

Το θέμα έφερε στη δημοσιότητα ο «Φιλελεύθερος». Η μαθήτρια -της Α’ Λυκείου- άρχισε να εμφανίζει νευρικότητα, να μην κοιμάται κανονικά και να μην τρέφεται σωστά. Οι γονείς εξήγησαν πως αρχικά το παιδί δεν τους μιλούσε, κλεινόταν στο δωμάτιό της, απέφευγε τις φίλες και τους φίλους της και άφηνε τα μαθήματά της.

Με μεγάλη επιμονή των γονιών εκμυστηρεύτηκε στον πατέρα της πως πιστεύει στον... σατανά και πως προσπαθεί με την προσευχή και τη νηστεία να μην τον αφήσει να την ενοχλήσει! Όταν έκπληκτος (σ.σ. γιατί αλήθεια;) ο πατέρα τη ρώτησεαπό πού τα έμαθε αυτά, το παιδί του απάντησε ότι τα είχε μάθει «από την καθηγήτρια των Θρησκευτικών που μας έκανε μαθήματα για τον σατανά».

Δεν ξέρω και δεν είμαι δικαστήριο για να αποφανθώ εάν η συγκεκριμένη καθηγήτρια το έκανε. Ούτε και πιστεύω ότι το υπουργείο θα το πάρει μέχρι τέλους. Δυστυχώς. Αυτό που ξέρω είναι πως κυκλοφορούν πολλοί φρενοβλαβείς μέσα στα σχολεία και ναι, όσοι έχετε παιδιά ξέρετε πως καλλιεργούν τέτοιες φοβίες.

Σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Θεολόγοι, παπάδες και λαϊκοί. Οι γονείς της μαθήτριας, εξήγησαν πως χρειάστηκε να απευθυνθούν σε ψυχολόγο καθώς η κόρη τους παρουσιάζει ανεξέλεγκτες και πολυδιάστατες φοβίες.

Και δεν ήταν οι πρώτοι.

Το ερώτημα που τίθεται, σε μία χώρα η οποία μείωσε μάλιστα προ ετών τη διδασκαλία μαθημάτων που αφορούν τη γνώση και την επιστήμη και έδωσε περισσότερο χρόνο για αυτές τις μαλ… για τους σατανάδες και τους αγγέλους οι οποίες διογκώνονται κιόλας στα μυαλά των αρρωστημένων δασκάλων και καθηγητών που κακοποιούν τα παιδιά του κόσμου…

… και σε μια χώρα επίσης η οποία αποφεύγει -καλή ώρα- όπως ο «διάολος» το λιβάνι την όποια καλλιέργεια κριτικής σκέψης μέσα στα σχολεία, το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει πιο οργανωμένη αντίδραση ενάντια σ’ αυτό το κακό.

Όταν μάλιστα είναι πια αποδεκτό από το κράτος ότι είναι έκνομη αυτή η πρακτική. Και ολοφάνερα επικίνδυνη.

Επαναλαμβάνω: το υπουργείο ΔΕΝ θα κάνει κάτι, όπως ποτέ δεν έκανε, διότι σήμερα κιόλας όσο ποτέ άλλοτε λειτουργεί ως προαγωγός αυτού του κατεστημένου της πνευματικής κακοποίησης των παιδιών. Είτε φοράει ράσα, είτε όχι. Το ίδιο είναι.

Το ζήτημα είναι γιατί πρωτίστως οι γονείς αλλά και όλοι μας, ανεχόμαστε να ζούμε σε μία χώρα στην οποία έστω και ένα παιδί μπορεί να κακοποιείται ψυχολογικά και τραυματίζεται για το υπόλοιπο της ζωής του με παρανοϊκές θεωρίες, το 2020, μέσα σε δημόσια σχολεία. Και καταλήγει στον ψυχολόγο, την ώρα που οι δράστες δεν παραπέμπονται στον ψυχίατρο, όπως πρέπει, για να λάβουν την αγωγή που ολοφάνερα χρειάζονται ως διαταραγμένα άτομα που είναι.

Το ερώτημα είναι κυρίως, πόσα χρόνια θα χρειαστεί ακόμα αυτή η κοινωνία για να αναγνωρίσει και αυτή τη μορφή κακοποίησης και να απαλλάξει το εκπαιδευτικό της σύστημα από ένα πράγμα που μόνο μάθημα δεν είναι, έτσι όπως γίνεται. Και δεν προσφέρει τίποτα πέραν αυτής ακριβώς της διά του τρόμου κακοποίησης των παιδιών με τους φόρους μας κιόλας.

Πόσο αθεράπευτα Ούγκανοι είμαστε τελικά;

Και πότε αλήθεια θα μιλήσουν και για αυτό οι διάφοροι οι οποίοι κατά καιρούς -και με συγκεκριμένες συνήθως αφορμές- αναγάγουν εαυτόν σε σωτήρα του δημοσίου σχολείου μας;