Η Αφροντίτη, το τσιαπτσιαράπ και η βλακεία (αυτή η δική μας)

«Σάιπρους είναι [ακολουθεί μια λέξη ακατανόητη] όμορφο επειντί είναι… Αφροντίτη. Αλλά ασφάλεια… Γιατί να κανούμε παρά είκοσι; ΝΟ! Τέλουμε και όλοι έρχουμε ασφάλεια».

H κοπέλλα με τα ρομά χαρακτηριστικά, προσπαθεί να βοηθήσει τον/τη συνάδελφο ο οποίος/α μερικές ώρες μετά το φονικό στη Ρηγαίνης αναλαμβάνει -ΣΙΓΜΑ άλλωστε…- να καταγράψει το διαβόητο «αίσθημα ανασφάλειας» που (πρέπει να) επικρατεί (πάλι) στην παλιά Λευκωσία.

Την ώρα που μιλά για «Αφροντίτη», η κοπέλα ενώνει τα χέρια όπως τον κλασικό χαιρετισμό της ανατολής, γνωστότερος ίσως είναι στην ινδική του εκδοχή - το namaste. Ιδέα δεν έχω γιατί.

Αλλά δεν έχει και καμία σημασία. Το βρήκα απλώς χαριτωμένο.

Ο άντρας της παρεμβαίνει και προσπαθεί να τη βοηθήσει να καταλάβει τι εννοεί ο/η ρεπόρτερ. Το περιπλέκει όμως, για τον τηλεθεατή τουλάχιστον: «Ασφάλεια..», της λέει, «ασφάλεια… παρά τσιαρτσιαράπ, παρά μάφια…». Και εκείνη έχοντας (;) πια καταλάβει καλύτερα συνεχίζει: «ντάξι… σι δεν έσιεις ασφάλεια, άντρωποι πάει κάνει τσιαρτσιαράπ, αυτό είναι το θέμα». Το «αυτό είναι το θέμα» ξεκάθαρο. Ποιο είναι δεν κατάλαβα ακριβώς.

Ξέρετε πώς είναι με όλα εκείνα τα πράγματα για τα οποία λέμε το κλασικό, «αυτό μόνο στην Κύπρο». Συνήθως είναι υπερβολές μας. Είναι πράγματα που συμβαίνουν και αλλού, ευρέως συχνά, απλώς εμείς εδώ τα βλέπουμε όλα μέσα από τις ιστορίες του χωρκού. Και την ανάγκη μας να προσδώσουμε στο είδος μας ένα raison d’etre που λένε και οι Γάλλοι. Τον λόγο της ύπαρξης μας. Άγνωστος μάλλον, ως εκ του αποτελέσματος. Και να το κάνουμε, έστω και με κάτι αρνητικό.

Αυτό πια όμως, μόνο στην Κύπρο. Ή έστω -κλασική υπερβολή το «μόνο»- το καταγράψαμε πρώτοι, τουλάχιστον από την εποχή που οι ναζί ξεχώριζαν μερικούς από τους Εβραίους στο γκέτο της Βαρσοβίας για να στελεχώσουν τη λεγόμενη Γκέτο Πολιτζάι, την Αστυνομία του Γκέτο.

Νόμιζαν ή ήλπιζαν αν θέλετε ότι θα είχαν μια διαφορετική μοίρα από εκείνην των άλλων Εβραίων όμως, πολλοί από αυτούς και σε αντίθεση με τους υπόλοιπες 300.000 ανθρώπους στο Γκέτο της Βαρσοβίας, δεν στάλθηκαν καν στο κολαστήριο της Τρεμπλίνκα για να δολοφονηθούν οι πλείστοι εκεί. Εκτελέστηκαν επί τόπου κατά την καταστροφή του Γκέτο το 1943.

Το ότι όμως εμείς εδώ, θα φτάναμε μια μέρα στο σημείο να κάνουμε ρεπορτάζ στα οποία ξένοι -και μόνο!.- οι οποίοι ζουν στην παλιά πόλη της Λευκωσίας θα μας έλεγαν -και αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό στην αντίληψη του μέσου ελληνόφωνου πρωτεύοντος- ότι η πόλη γέμισε... ξένους, αυτό ειλικρινά δεν το φαντάστηκα ποτέ. Μα ποτέ!

Σκεφτείτε πόσο κολλητικά είναι πια τα κουσούρια μας. Ή πόσο συντριπτικός είναι ο ρατσισμός μας ούτως ώστε ακόμα και τσιγγάνοι -δεν υπάρχει φυλή στην παγκόσμια Ιστορία η οποία να βίωσε και να βιώνει περισσότερο ρατσισμό από αυτούς τους καημένους- να προσπαθούν να παρουσιάσουν εαυτόν ως κάτι άλλο.

Νομίζοντας ότι όταν έρθει η ώρα θα τους λυπηθούν. Εδώ, μάνα μου, εμάς δεν θα λυπηθούν και θα σας λυπηθούν εσάς; Τόσα χρόνια δεν καταλάβατε πού ήρθατε να ζήσετε και εσείς και οι άλλοι;

Βεβαίως, δεν φταίνε αυτοί. Είναι λογικό πως εάν πας την επομένη ενός μαχαιρώματος ο κόσμος θα είναι πανικόβλητος. Και τα περιστατικά που καταγράφονται εδώ στις γειτονιές μας, περιστατικά σίγουρα ούτε τόσα πολλά αλλά ούτε και τόσο σοβαρά όσο αλλού στη Λευκωσία και μάλιστα από ημεδαπούς, θα μεγαλοποιούνται.

Είμαστε βλέπετε και μια φάρα η οποία εάν οι ξένοι έχουν λεφτά, είναι διατεθειμένη να παραβλέψει τα πάντα. Όπως στη Λεμεσό καλή ώρα. Εάν είναι φτωχομπινέδες και άλλου χρώματος, αρχίζουμε με τα «γκέτο», την «εγκληματικότητα» και όλα τα άλλα τα οποία «τα έκαναν» οι κοινοτικοί πριν την κρίση και τώρα «τα κάνουν» οι υπόλοιποι. Αλλά εμείς που ζούμε και δουλεύουμε εδώ, δεν τα βλέπουμε.

Θα μου πείτε, είναι αγγελικά πλασμένα εδώ τα πράγματα; Όχι βέβαια. Και υπάρχουν θέματα τα οποία όμως έχει ευθύνη να τα χειριστεί η πολιτεία και ο νόμος. Και είναι πολύ λιγότερα από εκείνα που γίνονται σε άλλες περιοχές. Επιμένω.

Όπως επίσης ο νόμος θα μπορούσε και θα έπρεπε να επιβάλει την πραγματική αξιοποίηση όλων των υποστατικών στην παλιά Λευκωσία τα οποία αγόρασαν μερικοί -ανάμεσά τους και κανονικοί, «ευυπόληπτοι» εγκληματίες. Οι με τα πολλά λεφτά. Που δεν ενοχλούν κανέναν.

Έτσι που, κάθε φορά που κάποιο ανεύθυνο ΜΜΕ, συνήθως το SIGMA και το SIGMALIVE αλλά δυστυχώς όχι μόνο αυτά, παίζει με αυτά τα θέματα και με φαντασιώσεις περί «κατάληψης της νύχτας» από Σύρους ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο υπάρχει τάχα εδώ γύρω μας στην παλιά πόλη. εγώ από την εποχή της δημαρχίας της Ελένης Μαύρου το θυμάμαι σε μόνιμη βάση, κάθε φορά λοιπόν που παίζει κάτι τέτοιο, να διασώζεται η λογική.

>Και να μην χανόμαστε στη μετάφραση, με μοναδική εξαίρεση μια άλλη αλλοδαπή κυρία η οποία είπε, με πολύ καλά ελληνικά, ότι κάποτε γίνονται καβγάδες. Οι οποίοι βέβαια δεν γίνονται αλλού, έτσι; Ούτε στις υπόλοιπες γειτονιές της Λευκωσίας, ούτε μετά τα ματς, ούτε και στις σχολικές εκδρομές ακόμα. Αλλά εκεί δεν ενοχλείται κανείς...

Δεν έχω κανένα θέμα με την κυρία. Βλέπει κάποτε καβγάδες και το λέει. Καβγάδες ανάμεσα σε πελάτες και του δικού της μίνι μάρκετ προφανώς διότι δεν φαντάζομαι να κατεβαίνει το... Πεν Χιλ εκεί γα τα σαμπουάν μπροστά στα οποία μιλούσε, αυτοί το κρατούν στη ζωή, οι άλλοι αλλοδαποί. Και καλά κάνει.

Η μαλ… που μας δέρνει με ενοχλεί. Η άγνοια και η ευκολία με την οποία -ειδικά τα ΜΜΕ αλλά όχι μόνο αυτά- καλλιεργούν την τοξικότητα και τον ρατσισμό κάθε λίγο και λιγάκι. Και μετά το ξεχνάμε και... δεν φοβόμαστε άλλο.

Είναι τραγικό.

Θα σκάσω δε, τι σημαίνει «τσιαπτσιαράπ»!

Υστερόγραφο: Πριν από λίγο δε, μια καλή συνάδελφος που το βλέπαμε μαζί μου εξήγησε, αυτό που μου είχε διαφύγει: Η κοπέλλα -Αφροντίτη- είχε καταλάβει ασφάλεια, όπως ασφάλεια εργασίας. Εξ ου και η παρέμβαση του συζύγου. Αλλά μετά ήθελε και από την άλλη ασφάλεια. Για να μην έχει «τσιαπτσιαράπ» ντε!