Κορωνοϊός. Κλινικός, ψυχιατρικός και ίσως διχοτομικός

Αρχικά έχω να καταθέσω αυτό: ελπίζω ο κορωνοϊός να είναι ο λόγος και όχι απλώς η αφορμή, ή η πρόβα εάν προτιμάτε, για το κλείσιμο οδοφραγμάτων «για επτά μέρες».

Διότι διάφοροι ήταν εκείνοι που, μπροστά στα αδιέξοδα και την αποτυχία τους το γλυκοκοίταζαν εδώ και καιρό αλλά δεν τολμούσαν, διότι ήξεραν πως δεν θα το επέτρεπε η ΕΕ η οποία και έχει τον τελευταίο λόγο. Εδώ για τα μέτρα για τις τρίτες χώρες και τους έβαλαν χέρι οι Βρυξέλλες. Πόσω μάλλον για αυτό.

Και οι συγκεκριμένοι, τώρα που τέλειωσαν και τα μασκαρέματα της επιθυμίας τους για λύση, προσπαθούν να μας πάρουν στη διχοτόμηση, όπως-όπως. Και να τσιμεντώσουν τους ψηφοφόρους στα ακροδεξιά.

Ας περιμένουμε λοιπόν να δούμε τι θα γίνει.

Κι ας πάμε σε κάτι άλλο: Το ζήτημα δεν είναι ο Μόρφου, όχι. Όποιος τον ακούει τα τελευταία χρόνια και αδυνατεί να καταλάβει ότι ο άνθρωπος δεν είναι καθόλου καλά, έχει σοβαρό πρόβλημα αντίληψης.

Θα μου πείτε, εδώ, μέχρι και υπουργοί τον συναντούν, ενώ η αναπληρώτρια διευθύντρια του διπλωματικού γραφείου του Προέδρου (και σύζυγος του υπουργού ΥΠΕΞ – Προέδρου wannabe) φιγουράρει σε βίντεο να ακούει τις παραληρηματικές εσχατολογίες του Μόρφου κουνώντας συγκλονισμένη το κεφάλι.

Αυτό εννοώ και εγώ. Εάν ακούς τα όσα υποστηρίζει ο κάθε Μόρφου και προσπερνάς το ότι το πρόβλημά του είναι κλινικό και μόνο, τότε… τρία τα τινά.

Είτε έχεις ένα θέμα το οποίο οφείλει ο συνομιλητής σου να το χειριστεί με την ίδια συγκατάβαση με την οποία επιβάλλεται να χειρίζεσαι τους Μόρφου, είτε πάλι η λογική σου μια χαρά τα καταλαβαίνει όλα απλώς εσύ αφήνεις τον παραλογισμό να κάνει πάρτι στο μυαλό σου. Ή, τρίτον, έχεις κάτι να κερδίσεις από την παρουσία σου σε αυτές τις ανοησίες. Προσωπικά, θεωρώ ότι το πρόβλημα προκύπτει από τη «δεύτερη» κυρίως κατηγορία.

Διότι, όταν κάποιος είναι τόσο αμόρφωτος ή αφελής ώστε, το 2020, να πιστεύει ειλικρινά αυτές τις παραληρηματικές ανοησίες επιβάλλεται να τον βλέπουμε με συμπόνοια. Για να το πιστεύει, πρέπει να μην γνωρίζει ή να μην μπόρεσε να... επεξεργαστεί τις βασικές των πληροφοριών.

Αρχής γενομένης από το εξής: ο αριθμός των υπαρχόντων συμπάντων είναι άγνωστος. Ο δε αριθμός των γαλαξιών, των γνωστών γαλαξιών, είναι 100 δισεκατομμύρια οι οποίοι υπολογίζεται ότι θα «αυξηθούν», μιλάμε για το τι ξέρουμε πάντα, στα 200 δισεκατομμύρια. Γαλαξίες.

Ο ήλιος μας είναι ένα μόνο από εκατοντάδες δισεκατομμύρια αστέρια τα οποία βρίσκονται σε έναν από τους 100 δισεκατομμύρια (γνωστούς σήμερα) γαλαξίες, του άγνωστου ακόμη αριθμού των συμπάντων.

Εάν κάποιος σμικρύνει, λένε οι επιστήμονες, τον Ήλιο μας στο μέγεθος ενός κόκκου της άμμου, τότε και μόνο, το αχανές για εμάς ηλιακό μας σύστημα μπορεί να χωρέσει στην παλάμη ενός χεριού, αναλογικά.

Με αυτή την αντίληψη του μεγέθους του συστήματος, ο γαλαξίας μας θα αποτελείται από εκατοντάδες εκατομμύρια «παλάμες» η μία δίπλα στην άλλη. Αυτό που θα έπαιρνες ως αποτέλεσμα, έναν γαλαξία δηλαδή, θα έπρεπε να το πολλαπλασιάσεις σε εκατό δισεκατομμύρια τέτοια μεγέθη. Και πάλι ο υπολογισμός θα ήταν στο περίπου για το γνωστό σύμπαν.

Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε το μέγεθος του «κολάζ» αυτού. Αδύνατον. Αν όμως με κάποιον τρόπο μπορούσαμε όχι μόνο να το κάνουμε αλλά και να εντοπίσουμε σε αυτή την απεραντοσύνη ξανά την «παλάμη» του δικού μας ηλιακού συστήματος και εκεί τον κόκκο της άμμου του δικού μας Ήλιου και κάπου εκεί δίπλα τον πλανήτη Γη…

… και μπορούσαμε, τότε, να «ζουμάρουμε» μέσα και να δούμε τα 8,7 περίπου εκατομμύρια είδη που τον «κατοικούν», θα φτάναμε σε ένα από τα έως και 448 είδη πρωτευόντων ο εγκέφαλος του οποίου αναπτύχθηκε κάπως περισσότερο στην πορεία της εξέλιξής του από ό,τι των άλλων συγγενικών του ειδών. Με την οικογένεια των χιμπατζήδων να είναι οι στενότεροί του συγγενείς.

Αυτό το ένα από τα 448 είδη, σε έναν πλανήτη, της αναλογίας που είδαμε πριν, αριθμεί σήμερα οκτώ δισεκατομμύρια μέλη. Και είναι βέβαια ο άνθρωπος.

Εάν κάποιος, λοιπόν, μετά από αυτό πιστεύει ότι ο «δημιουργός» της συνολικής εικόνας επικοινωνεί με έναν από τα οκτώ δισεκατομμύρια πιο προχωρημένο ανθρωπίδα ο οποίος γηράσκει, αμόρφωτος, σε ένα βουνό, μένει νηστικός και τρώει ακρίδες και βελανίδια για να του πει τα μελλούμενα –σε λάιβ σύνδεση– τότε αυτός ο άνθρωπος είναι είτε αδαής –που συνήθως είναι– είτε απλώς κλινικά ηλίθιος.

Όσο για την τρίτη κατηγορία που σας έλεγα πιο πάνω, αν και εξαιρετικά επικίνδυνη, την προσπερνώ. Όλοι αυτοί, η σύμπλευση των οποίων με τον κορωνοϊό της μεσαιωνικής βλακείας ελαύνεται από κίνητρα αλλότρια και ιδιοτελή, είναι ανάξιοι λόγου. Και κατάπτυστοι.

Το πρόβλημα, όπως σας είπα, είναι το «δεύτερο» είδος. Το πλέον πολυπληθές. Σε χώρες όπως η δική μας, τα θύματα μιας εκπαίδευσης η οποία βγάζει ανθρώπους που δυσκολεύονται ή και αδυνατούν να διαμορφώσουν μια υγιή σχέση με τη γνώση και την πραγματικότητα, διότι η πρέζα του φόβου και του παραλογισμού η οποία όπως και η κανονική πρέζα τούς πλασάρεται εξ απαλών ονύχων ως λύτρωση, διέξοδος, ελπίδα και σωτηρία, αυτή λοιπόν τους εμποδίζει να σκεφτούν λογικά.

Όσο μεγαλώνει το πρόβλημά τους και η εξάρτηση τόσο πιο πολύ μπορεί να παίξει μαζί τους το σύστημα αυτό της χειραγώγησής τους από τους ακόμη πιο έξυπνους –δυστυχώς για τις μάζες αυτές– ανθρωπίδες. Το δεύτερο είδος, όμως, δεν είναι ηλίθιο. Αντιλαμβάνεται. Για αυτό και ο κόσμος, δύσκολα μεν, «προχωρεί». Πάντοτε και παρά τα θεαματικά του πισωγυρίσματα κάποτε.

Όλα έχουν να κάνουν με το πόσο χρησιμοποιεί το μυαλό του. Και φυσικά το πόσο συχνά, όταν το μυαλό αυτό δεν είναι σε θέση να του λύσει προαιώνια ερωτήματα και φόβους, στρέφεται στην πρέζα στην οποία εθίστηκε παιδιόθεν. Αντί να προσπαθεί να την αποφύγει ή και να αποτοξινωθεί, αντιλαμβανόμενο ότι δεν είναι η λύση, ούτε η συνταγή της ευτυχίας αλλά η απαρχή των προβλημάτων του ή πολλών από αυτά.

Στην ιδεατή (προς το παρόν και δυστυχώς) στιγμή όπου τα πλήθη των ευάλωτων ακόμα στην πρέζα ανθρώπων θα απαλλαγούν από αυτήν, περιπτώσεις όπως ο Μόρφου και οι άλλοι παπάδες οι οποίοι «προβλέπουν» λ.χ. ποιους θα πλήξει πρώτα ο κορωνοϊός ή «εξηγούν» ότι είναι προϊόν τιμωρίας και αμαρτίας ή αποδίδουν άλλα φαινόμενα απολύτως φυσιολογικά σε εμμονές και πάθη δικά τους για το σεξ και για τόσα άλλα, αυτοί όλοι θα μοιάζουν σε όλους όπως ακριβώς είναι.

Άνθρωποι διαταραγμένοι και αξιολύπητοι. Τότε όμως, δεν θα είναι πια επικίνδυνοι για τη βάρκα που γέρνει όσο η πρέζα καταναλώνεται τρελά. Και απειλεί και τους υπόλοιπους, μαζί με όσους γουστάρουν να μαστουρώνουν με τον παραλογισμό.

Καλό σας τριήμερο! Σήμερα όπως και την Κυριακή και όπως κάθε πρωί σχεδόν, θα πάω στην απέναντι πλευρά για τον καφέ μου, από το Λήδρα Πάλας έστω. Τη Δευτέρα δεν είμαι σίγουρος, διότι έχω δουλειά στο σπίτι. Αλλά και πάλι, μπορεί.

Διότι όλα αυτά είναι πολύ επικίνδυνα για να τα αφήνουμε να περνούν αδιαμαρτύρητα. Αν συμφωνείτε, εγώ λέω κάντε το και εσείς! Aν βέβαια δεν τα κλείσουν και οι απέναντι ως αντίδραση...