Μα, τρεις βδομάδες «αποκλεισμένοι»;

Μια από τις πιο χρήσιμες συμβουλές που μπορεί κανείς να δώσει σε κάποιον ο οποίος φοβάται τα αεροπλάνα είναι η εξής: Πριν μπεις μέσα -αλλά και στη διάρκεια της πτήσης- σκέψου τι θα κάνεις όταν φτάσεις.

Ακόμα καλύτερα, έχε κάτι ήδη οργανωμένο. Αν πας κάπου που έχεις φίλους, οικογένεια ή και σπίτι σου αν επιστρέφεις κανόνισε ένα φαΐ, ένα ποτό αμέσως μετά την άφιξη. Κάτι πρακτικό, κάτι συγκεκριμένο που σ’ αρέσει.

Σεξ; Επίσης. Αρκεί βέβαια να αρέσει και στους άλλους!..

Εκεί ήταν που έχασα τη φίλη μου σε μια παύση στην άλλη άκρη της γραμμής. Πάντα μου συνέβαινε να μην με καταλαβαίνουν εύκολα. Και, ναι, κάποτε το κάνω επίτηδες. Μου αρέσει να συγχύζω τους ανθρώπους, Νομίζω πως είναι πιο εύκολο να τους τα βάλεις σε μια τάξη, να τους τα εξηγήσεις αμέσως μετά.

Η φίλη δεν το έπιασε, με όλα τα δίκια του κόσμου βέβαια. Δεν γίνεται να ρωτάς κάποιον απελπισμένη «τι θα κάνουμε, τρεις βδομάδες μέσα;» τι αυτό, τι εκείνο, και ο άλλος να σου λέει για τις συμβουλές στον κόσμο που φοβάται τα αεροπλάνα. Χωρίς αεροπλάνα κιόλας;

Φανταστείτε τώρα, να μην μένει καν ώς εκεί. «Ξέρεις ότι φοβάμαι τα αεροπλάνα, έτσι δεν είναι;», τη ρώτησα. Το γέλιο της το περίμενα. «Καλά ρε δεν ντρέπεσαι; Εσύ;», μου είπε και συνέχισε να χαχανίζει.

«Εγώ!», αποκρίθηκα. «Αγαπώ τα ταξίδια, αγαπώ και τα αεροπλάνα ίσως λόγω ταξιδιών αλλά δεν νομίζω μόνο λόγω αυτών», αγάπησα άλλωστε πολλά πράγματα που φοβόμουν στη ζωή μου, «αλλά και τα φοβάμαι ταυτόχρονα. Κάποτε όχι. Κάποτε πολύ».

Αλήθεια. Η σχέση μου με τα αεροπλάνα διαταράχθηκε σε μια πτήση, προ εικοσαετίας από την οποία κανείς δεν νομίζω ότι περίμενε πως θα βγαίναμε ζωντανοί μέσα σε μια απίστευτη καταιγίδα.

Κατέληξε σε αναγκαστική προσγείωση στην οποία ο αέρας έγειρε το αεροσκάφος απότομα στο πλάι, το πτερύγιο άγγιξε σχεδόν το έδαφος και οι μηχανές προσπαθούσαν να το ισορροπήσουν και να αποφύγουν τη συντριβή ουρλιάζοντας τόσο έντονα όσο ο κόσμος μέσα.

Πώς είναι εκείνα τα βίντεο στο YouTube που τα βλέπετε όσοι δεν το περάσατε και χαχανίζετε για το τι πρέπει να πέρασαν μέσα οι επιβάτες; Έτσι ήταν. Και ντροπή σας!..

Τόσο είχα πάθει που χρόνια μετά, έπινα ένα, μετά δύο χαπάκια ή κάνα ποτό, μετά δύο ποτά, μετά τρία, κάποτε μεθούσα κανονικά και κάποτε έπινα και το χάπι και μεθούσα, μέχρι που ένας φίλος μου γιατρός, μου εξήγησε, ουρλιάζοντας επίσης, ότι είναι μέθοδος αυτοκτονίας αυτό που έκανα.

Aγαπημένο: «Έτσι πέθαινε η Μέριλιν Μονρόε!», μου είχε πει.

Και εγώ θυμάμαι ότι σκέφτηκα πως, αν μη τι άλλο, θα είχα ένα τέλος γκλάμορους. Και στις 30.000 πόδια! Δεν το είπα. Και δεν το ξανάκανα. Όχι. Μόνο χάπια ή μόνο μεθύσι.

Ήταν μια περίοδος που ταξίδευα πολύ. Δεν είχα αγοράσει καν αυτοκίνητο να σκεφτείτε. Οδηγούσα σκούτερ μες το αγιάζι για να μπορώ να μπαίνω όσο συχνότερα γινόταν στα αεροπλάνα. Βάλτε και τα ταξίδια της δουλειάς και όλα τα άλλα, άλλη δουλειά δεν έκανα.

Γιατί; Γιατί αγαπώ τα ταξίδια όσο τίποτα άλλο. Και τα αεροπλάνα όταν μ’ αφήνουν. Έμπαινα και καθόμουν κάθιδρος από την ώρα που άναβε η επιγραφή για τις ζώνες πριν την κάθοδο - εκεί είναι που μου έμεινε το αΐπι, ειδικά με ανέμους και κακοκαιρία. Όμως αμετανόητα όσο και αδιάλειπτα ευτυχής! Ακόμα και όταν ήμουν έναν βήμα πριν το χέσιμο, και συγχωρέστε με, ήμουν πάντα ευτυχής όταν πετούσα.

Ή για να σας το πω καλύτερα, ποτέ, ούτε για ένα λεπτό δεν ένιωσα στη ζωή μου δυστυχής σε αεροπλάνο. Στη χειρότερη προσγείωση; Και σ’ αυτήν και σε όλες. Γαντζωμένος στην καρέκλα αλλά ευτυχής. ΟΚ, εκτός από το όταν επέστρεφα στην Κύπρο αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Και τότε, πετούσα κάποτε και έως 3-4 φορές τον μήνα. Τα ταξίδια της δουλειάς και τα δικά μου μού χάριζαν βαθμούς με τις τότε Κυπριακές Αερογραμμές και τα Σαββατοκύριακα στη Βηρυτό, το Τελ Αβίβ, την Αθήνα ήταν μονίμως στην ατζέντα. Μετά, «άνοιξε» και η Πόλη. Εκεί και εάν. Τι εποχές!

Τέλος πάντων. Αυτό που εξήγησα στη φίλη ήταν πως αν έμαθα κάτι από εκείνη την εμπειρία, μιλώ για την εμπειρία των χρόνων που ακολούθησαν, είναι να σχεδιάζω τι θα κάνω στην άφιξη. Σοφή αυτή η συμβουλή. Νομίζω η καλύτερη από όσες δίνουν.

Η σακούλα των ξερατών για αναπνοές κ.λπ. είναι και άβολη, άστε που σε κοιτάνε κιόλας διάφοροι/ες με οίκτο. Και τίποτα δεν σιχαίνομαι τόσο όσο τον οίκτο, ειδικά των αγνώστων. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο βάρβαρο και πιο ανάγωγο στον άνθρωπο από τη στιγμή εκείνη όπου οικτίρει κάποιον κατάμουτρα.

«Τι να κάνουμε… τρεις βδομάδες; Με δουλεύεις, μάνα μου;», της είπα γελώντας. «Και πριν να μας το κόψουν, δηλαδή, τι κάναμε; Δεν ζούμε και καμιά ζωή πασιονάντ στη βραχονησίδα! Απλώς θα χρειαστεί να ανεχθούμε τους ανθρώπους που διαλέξαμε για τρεις βδομάδες, όπως μας ανέχονται και εκείνοι τον υπόλοιπο χρόνο… Ε, ναι, δύσκολο για κάποιους. Να ανεχθούν τον εαυτό τους ακόμη χειρότερα. Όμως οι υπόλοιποι, να φοβηθούν τι; Πας καλά;».

Άρχισε να μου ψελλίζει για την αρρώστια, για το κακό που μας βρήκε -θύμωσε όταν της είπα ότι το κακό δεν μας βρήκε ακόμα και ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι ο ιός αλλά το τι θα έρθει όταν φύγει ο ιός και πώς θα αλλάξουν εκεί οι κοινωνίες και οι ζωές μας διότι αυτό θα μείνει για χρόνια, οικονομικό είναι το θέμα- και κάποια στιγμή, δεν άντεξε. «Εσύ τώρα θέλεις να με πείσεις ότι δεν ανησυχείς!…», μου είπε.

«Αυτό σου λέω τόση ώρα» απάντησα.

«Χεσμένος από τον φόβο μου είμαι. Όμως στο ταξίδι δεν βαριέμαι ποτέ. Και δεν νιώθω ποτέ δυστυχής, Ούτε τώρα που θα είμαι εδώ για τρεις βδομάδες εν μέσω αναταράξεων, συνεχώς. Σκέφτομαι τι θα κάνω όταν θα φτάσω. Θα σκάσω;».

«Και τι σκέφτεσαι να κάνεις όταν φτάσεις;», ρώτησες -αγάπη μου- και την ειρωνεία σου την έπιασα μια χαρά. Για αυτό και αποκρίθηκα: «Αυτή τη φορά δεν θα κάνω κάτι, θα ΜΑΣ κάνουν. Πολλά όπως σου είπα και πριν».

Για αυτό μου είπες και εσύ το «άντε και γ… ρε!». Αλλά γελούσες.

Τι να κάνω! Υπομονή θα κάνω. Και θα ξεκουραστώ. Αλλά σε ταξίδι δεν έχω υπάρξει δυστυχής. Ποτέ. Αρνούμαι. Είναι κρίμα. Και από τη μέρα που γεννήθηκα ταξιδεύω συνεχώς. Κυριολεκτικά και με το μυαλό μου.

«Και θα μιζεριάσω που δεν θα τους βλέπω γύρω μου για τρεις βδομάδες; Σε ξαναρωτώ. Πας καλά;».