Η ετήσια τυμβωρυχία των «δεδομένων»

Λέω πάντα να μην το κάνω. Συνήθως όμως το κάνω ενστικτωδώς. Πρωί, 20ή Ιουλίου, αγουροξυπνημένος ακόμα, με το κινητό στο χέρι, μπαίνω στο facebook.

Καλά να πάθω. Το πρώτο που βλέπω είναι ένα βίντεο από τον Τύμβο. Εθνικός Ύμνος. Της Ελλάδας. Και μετά το εμβατήριο. Το Εμβατήριο της Σημαίας, εάν το αναγνωρίζετε με το όνομά του. Της Ελλάδας και πάλι. Πολύ αλέγκρο για την περίσταση.

Η δε εικόνα του Συλλουρουθκιού πλησίον των μνημάτων πλαισιωμένου από διάφορους άλλους τύπους των Διψηφίων Α’ του Δημοσίου να παρελαύνει κορδωτός υπό τον ήχο του χαρωπού εμβατηρίου, μου προκαλεί απελπισία.

Παρενθετικά και επειδή κάθε χρόνο έχουμε αυτή τη συζήτηση, όχι, ο Συλλούρης δεν ήταν στο Προεδρικό την ημέρα του πραξικοπήματος. Ο Συλλούρης τη μέρα του πραξικοπήματος ήταν αλλού.

Μια ενδιαφέρουσα άσκηση της ημέρας είναι και η εξής: σκέφτομαι πως με εάν με κάποιον τρόπο μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με αυτούς τους σταυρούς, κάθε σταυρός ήταν και ένας άνθρωπος, θα είχε ενδιαφέρον να τους ρωτούσαμε πώς νιώθουν παρακολουθώντας τη συνέχεια.

Ειδικά με δεδομένο ότι το μόνο που αξιώθηκε να τους προσφέρει η χώρα τους ήταν ένας σταυρός, τίποτα άλλο. Την ώρα που οι γονείς τους έλιωναν σε τρώγλες στα Τσακκιλερά και τα παιδιά τους μεγάλωναν χωρίς πατέρα αλλά με τα παιδιά, τα εγγόνια και τώρα τα δισέγγονα των αγωνιστών και των ακόμη περισσότερων «αγωνιστών» του 55-59 να ροκανίζουν χαρωπά, σαν το εμβατήριο που λέγαμε, τη συνέχεια του κράτους για το οποίο θυσιάστηκαν.

Κληρονομικώ δικαίω. Το ροκάνισμα.

Και με τους… παραθεριστές της εισβολής να έχουν κάνει τα παλούκια τους χρυσά έκτοτε, συνεπεία των υπεραξιών της μισής χώρας που απέμεινε. Να αγωνίζονται εσαεί και αυτοί και άλλοι, λαϊκοί τε και τράγοι, να αποτρέψουν την όποια κίνηση προς τη λύση λόγω του φόβου της απώλειας του δώρου που τους έκανε ο Μπουλέντ Ετζεβίτ, χωρίς να έχουν πει μισή καλή κουβέντα για τον άνθρωπο. Ποτέ.

Διαβάστε περισσότερα στο ΠΟΛΙΤΗΣ PREMIUM