Οι μαξιμαλιστικές βλέψεις της Τουρκίας στο Αιγαίο χρονολογούνται από το 1973

Οι εμπρηστικές εξαγγελίες της τουρκικής κυβέρνησης περί αξιώσεων στο Αιγαίο, δεν είναι ένα πρωτοεμφανιζόμενο φαινόμενο. Χρονολογούνται από το 1973, όταν η Τουρκία άδραξε την ευκαιρία της πολιτικής αστάθειας που παρουσίαζε η Χούντα και η πρώτη περίοδος της Μεταπολίτευσης και μέσα σε μία διετία έθεσε έναν καταιγισμό θεμάτων που άπτονται του Αιγαίου Πελάγους. Με εξαίρεση τις κυβερνήσεις του Τουργκούτ Οζάλ (1983-89) – στο πλαίσιο του δυνατού – η Τουρκία συνεχίζει αυτήν την πολιτική γύρω από το ζήτημα του Αιγαίου. Επί της ουσίας, τα ζητήματα που εγείρει η Τουρκία δεν φαίνεται να έχουν κάποιο νομικό έρεισμα, ή εάν έχουν, δεν υπερτερεί αυτό της Ελλάδας, πλην του Εθνικού Εναέριου Χώρου (ΕΕΧ), όπου παρουσιάζεται η ιδιαιτερότητα: η Ελλάδα να έχει 4 ν.μ. περισσότερα από τα χωρικά της ύδατα. Oι τρεις κρίσεις του Αιγαίου (1976,87,96), όπου τα δύο κράτη στο παρά πέντε δεν οδηγήθηκαν σε μία στρατιωτική σύρραξη, χάρις την ψύχραιμη και νηφάλια προσέγγιση της Ελλάδας στις δύο εξ αυτών και του Τουργκούτ Οζάλ στην περίπτωση του 1987, αλλά και στη μεσολάβηση των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ - για τη διαφύλαξη των δικών τους συμφερόντων στο Αιγαίο -, αλλά και οι δεκάδες των περιπτώσεων που Ελλάδα και Τουρκία έχουν βρεθεί σε ήπια, μέση ή υψηλή ένταση, έχουν εμφανιστεί ως αποτέλεσμα της μη επίλυσης των χρόνιων ζητημάτων που τις χωρίζουν. Μπορούμε να προσθέσουμε πως η αμοιβαία άγνοια, η διαστρεβλωμένη κατανόηση των θέσεων που προβάλλουν τα δύο κράτη, αλλά και η εσωτερική πολιτική σκηνή που κατά περιόδους γίνεται έντονα εθνικιστική και στις δύο πλευρές, συμβάλλουν στη διαιώνιση του ζητήματος. Τονίζοντας το προφανές ότι, η Ελλάδα θα έχει εσαεί ως γειτονικό κράτος την Τουρκία, η οριστική επίλυση των ζητημάτων του Αιγαίου θα βοηθήσει στην οικονομική ανάπτυξη των κρατών (τουρισμός, μείωση στρατιωτικών δαπανών κ.λπ.), αλλά και στην κοινωνική πρόοδό τους, καθώς θα απαλλαχθούν από τα βαρίδια του εθνικισμού που τους βαραίνουν εδώ και δεκαετίες. Πώς, όμως, μπορεί να επιτευχθεί η «χρυσή τομή» για την επίλυση των ελληνοτουρκικών; Η υφαλοκρηπίδα είναι λυδία λίθος για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών και κατά συνέπεια, η επίλυση τού εν λόγω ζητήματος θα «ξεκλειδώσει» την επίλυση και των υπολοίπων. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την κατ' αρχήν εξάλειψη των μαξιμαλιστικών τοποθετήσεων στη δημόσια σφαίρα, την εσωτερική πολιτική σταθερότητα στην Τουρκία, αλλά και την αποδοχή της Τουρκίας για ένα μίνιμουμ αντικειμενικό πλαίσιο που θα θέσει η Ελλάδα, λόγω της νομικής υπερκέρασης που διαθέτει. Παράλληλα, η πιο δίκαιη λύση για το ζήτημα των χωρικών υδάτων (το φλέγον ζήτημα της Τουρκίας), είναι η οριοθέτησή τους στη βάση της «εναλλασσόμενης δαντέλας». Αυτομάτως επιλύεται και το ζήτημα του ΕΕΧ, όπου όσο είναι το εύρος των χωρικών υδάτων θα είναι και του ΕΕΧ.