Για μια ακόμα φορά η κυπριακή κοινωνία γίνεται μάρτυρας ενός διαλόγου, (παράλληλων μονολόγων μήπως;)του οποίου το πραγματικό περιεχόμενο βρίσκεται πίσω, ανάμεσα και πέρα από τα εκφραζόμενα: Πολιτικοί ή τεχνοκράτες; Γιατί όχι πολιτικοί; Ή μήπως πολιτικοί τεχνοκράτες; Ή, πάλι, τεχνοκράτες πολιτικοί; Και πάει λέγοντας…
Τα προβλήματα που οι Υπουργοί έχουν να διαχειριστούν είναι πολλά και σύνθετα, εντεινόμενα και πολύπλοκα. Κάθε ζήτημα απαιτεί συνέργεια Υπουργείων. Από τα θέματα σχολικής ζωής μέχρι τα ζητήματα αγροτικής ανάπτυξης, από τα προβλήματα της φτώχειας μέχρι τα αιτούμενα των εργασιακών πλαισίων. Η σωστή λειτουργία του φορολογικού συστήματος συνδέεται τόσο με την καταπολέμηση της διαφθοράς όσο και με την οικονομική ανάπτυξη, άρα με το βιοτικό επίπεδο αλλά και την ποιότητα ζωής κι ευημερία των πολιτών.
Συνεπώς το Υπουργικό Συμβούλιο καλείται εκ του Συντάγματος να διαχειριστεί δεδομένα, να επιλύσει προβλήματα μέσα από πανοραμική θέασή τους και σφαιρική μελέτη τους, να σχεδιάσει και να προωθήσει πολιτική συνολικής, ολιστικής προόδου του τόπου μας.
Είναι γνωστή η έννοια του τεχνοκράτη. Σίγουρα δεν είναι κουστούμι, κομμένο ραμμένο συγκυριακά. Όσοι κερδίζουν τον τίτλο αυτό, έχουν να επιδείξουν εκτός από τις σπουδές τους στο αντικείμενό τους και παραγωγή έργου στον τομέα τους.
Η έννοια του πολιτικού είναι καταγεγραμμένη στα λεξικά αλλά και στα γραφόμενα φιλοσόφων, στα συγγράμματα της πολιτικής επιστήμης καθώς και στις αναλύσεις κοινωνιολογικών μελετών. Το τι εστί πολιτικός στην αντίληψη των πολιτών της Κύπρου ενδεχομένως να αφίσταται των πιο πάνω όπως και αυτής άλλων χωρών και, ίσως, γι’ αυτό να μην απολαμβάνει της εμπιστοσύνης τους αλλά, την ίδια ώρα, να είναι δέκτης αιτημάτων από τα πλέον αιτιολογημένα μέχρι τα πλέον άκυρα. Αλήθεια, ποιος ευθύνεται γι’ αυτό;
Ποιους αφορά αυτό το δίλημμα;
ΤΟΝ ΠΡόΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤίΑΣ: Μήπως γιατί είναι δεδομένη, δοσμένη, αποφασισμένη η πολιτική που θα εφαρμόσει στη διακυβέρνησή του, συνεπώς χρειάζονται απλά κάποιοι καλοί διεκπεραιωτές; Εάν όχι, που το ευχόμαστε, γιατί την πολιτική την αντιλαμβανόμαστε ως κάτι δυναμικό, τότε οι τεχνοκράτες είναι η λύση; Ή μήπως οι πολιτικοί με τους οποίους συναναστράφηκε αυτά τα 20 χρόνια της διαδρομής του δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις που ο ίδιος θέτει για το επίπεδο διακυβέρνησής του; Διαπιστώνει, άραγε, ότι οι πολιτικοί ενδιαφέρονται για την καρέκλα ώστε να διαιωνίζουν την παρουσία τους στην πολιτική σκηνή ενώ ο ίδιος επιθυμεί ανθρώπους που η προσωρινή παρουσία τους να είναι γεμάτη έργο που να αφορά ένα υγιές μέλλον χωρίς ο καθένας να παίρνει μέτρα για ένα επόμενο δωμάτιο εξουσίας;
ΤΟΥΣ ίΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡόΜΕΝΟΥΣ: Νιώθουν έτοιμοι να προΐστανται των μηχανισμών του Κράτους και ταυτόχρονα να συμβάλλουν στη διαμόρφωση πολιτικής για όλα τα ζητήματα; Θεωρούν ότι ως πολιτικοί έχουν τις απαντήσεις στις προκλήσεις ή ότι έτσι ενδυναμώνουν τη θέση τους στην πολιτική κονίστρα; Θεωρούν οι μεν τεχνοκράτες ότι δε χρειάζεται η πολιτική τριβή, στην οποία ενυπάρχει και η έκθεση στην κριτική από τους πολίτες, ταυτόχρονα οι πολιτικοί δε θεωρούν αναγκαία την επιστημονική κατάρτιση και η τεκμηριωμένη επαγγελματική καταξίωση αλλά δικαιολογείται η ανάληψη υπουργικού θώκου λόγω εμπειρίας με την επαφή με τον κόσμο, με ό, τι αυτό συνοδεύεται χρόνια τώρα;
ΤΟΥΣ ΠΟΛίΤΕΣ: Ενδιαφερόμαστε να υπάρχει ολιστική διαχείριση των προβλημάτων που συσσωρεύτηκαν στην κοινωνία ή να λυθούν αυτά που αφορούν σε ατομικό επίπεδο; Ενδιαφερόμαστε για μια κοινωνία αξιοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, ευημερίας, λογοδότησης, ισοπολιτείας ή ικανοποίηση προσωπικών αξιώσεων; Απαιτούμε πολιτική προοπτικής ή πολιτική του προσωρινού;
Διανύουμε ήδη την 7η δεκαετία ως Κυπριακή Δημοκρατία. Ως λαός ζήσαμε πολλά, που σημάδεψαν την πορεία μας ως συντεταγμένης πολιτείας αλλά και τη ζωή μας ως ανθρώπων, ως εργαζομένων, ως πολιτών, ως οικογενειών: Δυστυχώς, τα περισσότερα δυσάρεστα. Διχόνοια, προδοσία, καταστροφή, κατοχή, συνεχής εκκρεμότητα στο εθνικό πρόβλημα, απάτη του χρηματιστηρίου, κατάρρευση του Συνεργατισμού, οικονομική κρίση, υγειονομική κρίση, διαρκής διαφθορά στον δημόσιο βίο. Τα πλέον θετικά, αφενός το οικονομικό θαύμα της ανασυγκρότησης μετά το ’74, αφετέρου της ένταξης στην ΕΕ, τα πιο πάνω δεν τα άφησαν ούτε καν να ανθίσουν, πόσο μάλλον να καρποφορήσουν προς όφελος όλων.
Για ένα κριτικά σκεπτόμενο αναγνώστη της πραγματικότητας αλλά και του εναγώνιου ερωτήματος «τι δέον γενέσθαι» η απάντηση για τη σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου της πενταετίας 2023 – 2028 ως επίσης και για τις λοιπές θέσεις διορισμών δεν είναι μονοδιάστατη. Αντίθετα, αντιλαμβάνεται ότι η Κύπρος χρειάζεται, όσο ποτέ άλλοτε, ανθρώπους με ήθος, πολιτική και κοινωνική ευαισθησία, γνώστες της πολιτικής πραγματικότητας αλλά και των αναγκών του πολίτη, με προσήλωση στη Δημοκρατία και τους θεσμούς της.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕίΔΙ δεν προσδοκούμε πλέον. Απαιτούμε.
Και αυτή η απαίτηση των ενεργών πολιτών πρέπει να είναι έμπρακτη, ταυτόχρονα να αποτελεί παράγοντα άσκησης πίεσης προς κάθε δημόσιο αξιωματούχο.
*Δάσκαλος, πρόεδρος της Ανεξάρτητης Κίνησης Δασκάλων (Α.ΚΙ.ΔΑ.)
