Παρακολουθώ τα όσα λέγονται από ραδιοφώνου τις ώρες που ταξιδεύω και τα όσα γράφονται στα ΜΜΕ και ΜΚΔ για τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη μετά το προχθεσινό του διάγγελμα και διαπιστώνω ότι συνεχίζουμε να είμαστε μια κοινωνία έντονα διχασμένη ακόμα και πάνω σε θέματα που δεν έπρεπε. Μια κοινωνία που δεν έχει ιδέα τι σημαίνει σεβασμός της αντίθετης άποψης. Είμαστε μια κοινωνία αχταρμάς, που αδυνατούμε να παρουσιαστούμε στοιχειωδώς ενωμένοι σε θέματα που αφορούν το κοινό συμφέρον. Αναμφισβήτητα, ως μέλη της Κκυπριακής κοινωνίας έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις, «πιστεύω», πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις, προσωπικές αξίες, ανάγκες και συμφέροντα. Ξεπερνώντας τα, όμως, αυτά και δεδομένου ότι η ατομική ή οικογενειακή μας ευημερία εξαρτάται σημαντικά από τη συνοχή και την ευημερία της κοινωνίας, ως πολίτες της ίδιας χώρας δεν μπορούμε να μην συνειδητοποιήσουμε το κοινό συμφέρον και να μην συμφωνήσουμε σε αυτά που μας ενώνουν. Όπως έχω γράψει πολλές φορές, βρισκόμαστε πάνω στο ίδιο καράβι. Ανεξάρτητα της θέσης ή της καμπίνας του καθενός μας, αν φουντάρει το καράβι, θα πάμε όλοι μαζί στον πάτο. Γι’ αυτό δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι είναι αυτονόητο κοινό συμφέρον μας, δηλαδή ανάγκη επιβίωσης, να στέκει γερά, να λειτουργεί και να ταξιδεύει το καράβι «Η Κύπρος» προς τη σωστή πορεία. Αυτό προϋποθέτει ασφαλώς να συμφωνήσουμε πού θέλουμε να πάμε και πώς θα πάμε. Να συμφωνήσουμε στις αρχές της συνύπαρξής μας, στην κοινή κατεύθυνση, στο πώς θα διορθώσουμε τις βλάβες και στα θεμελιώδη στοιχεία που πρέπει να διαθέτουν οι καπεταναίοι και οι αξιωματούχοι μας.
Χρειάζεται να συμφωνήσουμε και να δεσμευτούμε σ’ ένα κοινό όραμα για τη χώρα μας, από το οποίο θα προκύπτουν τα επιμέρους οράματα και στρατηγικές κατευθύνσεις, για όλους τους τομείς της ζωής μας, όπως η δημοκρατία, το κράτος, η οικονομία, η παιδεία, η υγεία, καθώς και οι σχέσεις μας με τον υπόλοιπο κόσμο. Το να συμφωνήσουμε πού θέλουμε να πάμε και πώς θα πάμε μπορεί να διατυπωθεί ίσως καλύτερα με το «σε ποιον τόπο θέλουμε να ζούμε» και αποτελεί το πιο θεμελιώδες υπαρξιακό ζήτημα. Και όμως, οι πιο πολλοί από εμάς το αντιμετωπίζουμε με την ίδια ελαφρότητα που αντιμετωπίζουμε το ζήτημα τι χρώμα κάλτσες θα φορέσουμε με μαύρο παντελόνι. Προσωπικά στα λεχθέντα του Προέδρου βρήκα περισσότερα θετικά παρά αρνητικά. Κυρίως σε θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης. Όμως το διάγγελμα από το Πρόεδρο είναι ένα προνόμιο που πρέπει να χρησιμοποιείται σε σπάνιες περιπτώσεις που ο Πρόεδρος αισθάνεται την ανάγκη να απευθυνθεί στον λαό για ένα έκτακτο θέμα μεγάλης σημασίας για όλους τους πολίτες. Ο απολογισμός για τα πεπραγμένα μιας διετούς διακυβέρνησης δεν είναι τέτοιο θέμα. Απολογισμό ο Πρόεδρος και οι υπουργοί του κάνουν καθημερινά. Αυτή η πρακτική, κατάλοιπο από τον τρόπο που λειτουργούσε ο Πρόεδρος επί εποχής Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, είναι καιρός να σταματήσει. Δεν προσφέρει τίποτε το ουσιαστικό ούτε στον ίδιο τον Πρόεδρο ούτε στους πολίτες. Τα αρνητικά που εντόπισα έχουν να κάνουν κυρίως με το εθνικό μας θέμα. Δεν μπορώ παρά να πω ότι θεωρώ κανονικό δούλεμα τα περί «ενεργού διεκδίκησης της συμμετοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην άτυπη διάσκεψη στη Γενεύη». Διεκδίκηση από ποιον και πώς; Τη σύσκεψη τη συγκαλεί ο ΓΓ του ΟΗΕ. Αυτός και μόνο αυτός αποφασίζει ποιους θα προσκαλέσει. Είναι μια σύσκεψη, σημαντική βέβαια, μιας και το Κυπριακό βρίσκεται σε πλήρη αποτελμάτωση, όμως είναι προπαρασκευαστικής φύσεως. Δεν πρόκειται να ληφθούν σε αυτήν αποφάσεις που θα χρειάζεται ενδεχομένως η συμβολή της Ε.Ε, ως προς το ας πούμε αν κάποιες ρυθμίσεις συνάδουν με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Σαφώς πρόκειται μια κουβέντα για αφελείς του εσωτερικού ακροατηρίου. Και αυτό με ανησυχεί. Με ανησυχεί βαθύτατα. Και ενώ δεν έχω καμία δυσκολία να αναγνωρίσω στα θετικά, αν θέλετε στις επιτυχίες, του Προέδρου Χριστοδουλίδη τη σύγκληση της άτυπης διάσκεψης, δεν μπορώ παρά να διαγνώσω μέσα από τέτοιες κουβέντες μια συνέχιση της τακτικής του αλήστου μνήμης προκατόχου του. Οι ανησυχίες μου προσλαμβάνουν διαστάσεις πανικού από πολλές αναρτήσεις στα ΜΚΔ ένθερμων υποστηρικτών του Προέδρου, πολλοί από τους οποίους, άνδρες και γυναίκες, δεν διστάζουν συνεχώς να διαλαλούν «καλός Τούρκος μόνο νεκρός Τούρκος», που διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας από τη διάσκεψη της Γενεύης.... Ο Πρόεδρος θα σταθεί βράχος στην υπεράσπιση των δικαίων του Κυπριακού Ελληνισμού... Και άλλα παρόμοια. Η συμβολή της ΕΕ στις προσπάθειες εξεύρεσης μιας κοινά αποδεκτής λύσης στο Κυπριακό μπορεί όντως να είναι καταλυτικής σημασίας. Υπό μια όμως άκρως σημαντική προϋπόθεση. Να επαναθερμανθεί το ενδιαφέρον της Τουρκίας να καταστεί πλήρες και ισότιμο μέλος της ΕΕ. Προς την κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να στρέψει την προσοχή της η Κύπρος. Και οι σημερινές συνθήκες, μετά τις αθλιότητες του Προέδρου των ΗΠΑ, ίσως να είναι ένα δώρο εξ ουρανού. Θέλει όμως το εγχείρημα αυτό πολιτική σκέψη και δράση, έξω από το κουτί. Το να γεμίζουμε το αεροπλάνο με καμιά σαρανταριά πολιτικούς και συμβουλάτορες, για ένα ταξιδάκι στη γραφική Γενεύη, δεν συνιστά πολιτική αυτής της μορφής. Κουβεντιάζω με πολλούς ανθρώπους που έχουν παρόμοιες απόψεις με τις δικές μου. Απ’ όλη την Κύπρο. Κάποιοι δεν θέλουν να ακούσουν για Πρόεδρο Χριστοδουλίδη. Τον θεωρούν «γνήσιο τέκνο» και «καλή μαθητή» του Νίκου Αναστασιάδη. Όμως οι πιο πολλοί, όπως κι εγώ, είμαστε έτοιμοι να του δώσουμε ολόπλευρη στήριξη, ακόμα και ψήφο στις επόμενες εκλογές, αν πετύχει συμβιβαστική λύση στο Κυπριακό. Ακόμα και χωρίς λύση, αρκεί να αποδείξει έμπρακτα, με έργα και όχι με λόγια, πως έκανε ό,τι μπορούσε αλλά δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει τα εμπόδια.
