«Σε καμία περίπτωση δεν θα επιτρέψουμε να πάμε πίσω στις εποχές του 2013, ούτε να στοχοποιηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι εισέφεραν δυσανάλογα την περίοδο της κρίσης».
Η δήλωση αυτή ανήκει στον γ.γ. της ΠΑΣΥΔΥ, Στράτη Ματθαίου και τη βρήκα σε ρεπορτάζ της συναδέλφου Γεωργίας Χαννή, στην εφημερίδα του «Π» την εβδομάδα που μας πέρασε. Όταν την πρωτοδιάβασα με τον συνάδελφο Γιάννη Σεϊτανίδη στο πλαίσιο της ραδιοφωνικής εκπομπής «Show me the Money» στον «Π» 107.6 κόντεψα να πέσω από την καρέκλα και μάλιστα «on air».
Πρόκειται για θράσος ή/και απλά ζουν σε ένα δικό τους παράλληλο σύμπαν όπου μονίμως αισθάνονται θύματα ή κατέχονται από σύνδρομα καταδίωξης; Ό,τι και να είναι, δεν είναι ούτε υπεύθυνο, ούτε και υγιές ούτε και πραγματικά μπορεί κάποιος να συνθέσει απόψεις και να χτίσει γέφυρες συνεννόησης που θα πάρουν τη χώρα μπροστά. Αυτές οι νοοτροπίες, είναι που θα πάνε τη χώρα πίσω στο 2013.
Τι σημαίνει οι δημόσιοι υπάλληλοι «εισέφεραν δυσανάλογα την περίοδο της κρίσης»; Σε σχέση με ποιους; Τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που έχασαν τη δουλειά τους και πέρασαν στην ανεργία ή τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες που τους φέσωσε το παζάρι και έβαλαν λουκέτο; Εισέφεραν λιγότερα από τους κουρεμένους καταθέτες της Λαϊκής και της Τράπεζας Κύπρου ή μήπως εννοούν τους κατόχους αξιογράφων που τα έχασαν όλα; Ζηλεύουν στην ΠΑΣΥΔΥ τη μοίρα των μετόχων των τραπεζών που είδαν τις επενδύσεις μιας ζωής να μηδενίζονται σε μια μέρα ή μήπως θέλουν και αυτοί μερίδιο από το «Ταμείο Αλληλεγγύης» που ετοιμάζεται να μοιράσει την πρώτη αποζημίωση στους «κουρεμένους» του 2013;
Οι δημόσιοι υπάλληλοι, την ώρα της μεγάλης οικονομικής κρίσης, κράτησαν έστω και λαβωμένους τους μισθούς τους. Σίγουρα εισέφεραν και αυτοί αλλά σε καμία περίπτωση δυσανάλογα και όσο και αν το επαναλαμβάνουν δεν πρόκειται να βρεθεί σοβαρός ιστορικός στο μέλλον που να ξεκινά την ανάλυσή του για την κρίση του 2013 από τις αποκοπές στο Δημόσιο.
Η μόνη αναφορά που βλέπω να γίνεται στις αποκοπές στο Δημόσιο θα είναι στις λεπτομέρειες και στο πλαίσιο «η κρίση ήταν τέτοια που ακόμη και αυτοί που συνήθως μένουν αλώβητοι, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, αναγκάστηκαν και αυτοί να συνεισφέρουν». Όπως και να έχει, θα δυσκολευτεί ο εξεταστής να κόψει μονάδες αν πέσει τέτοια ερώτηση στο γραπτό. Το γεγονός ωστόσο, πως ο γ.γ. της ΠΑΣΥΔΥ, αισθάνεται άνετα να κάνει αυτές τις δηλώσεις είναι ενδεικτικό του πόσο η ηγεσία της οργάνωσης έχασε επαφή με την υπόλοιπη κοινωνία.
Αδυνατούν να κατανοήσουν αυτό που επιμένει να λέει και ο πρόεδρος του Δημοσιονομικού Συμβουλίου Κύπρου, Μιχάλης Περσιάνης: «το πιο σημαντικό πρόβλημα που διαπιστώνουμε δεν είναι το ύψος του κρατικού μισθολογίου αλλά η σχέση μεταξύ του κόστους του μισθολογίου και του οφέλους που παίρνει πίσω η οικονομία και η κοινωνία». Ότι δηλαδή, η κοινωνία δεν αισθάνεται πως λαμβάνει ικανοποιητικές υπηρεσίες και δεν συναινεί να ανταμειφθούν οι εργαζόμενοι για τις υπηρεσίες τους. Αντίθετα, μάλλον προδιάθεση για περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις έχει η κοινωνία σε μια προσπάθεια όχι να τιμωρήσει αλλά να λάβει επιτέλους τις υπηρεσίες που απαιτεί. Το αντιλαμβάνονται αυτό στην ΠΑΣΥΔΥ ή μήπως στον δικό τους κόσμο οι υπηρεσίες είναι ικανοποιητικές; Ή μήπως δεν τους ενδιαφέρει το θέμα και πως οι ίδιοι συγκρίνουν τις απολαβές τους με αυτές που λαμβάνουν μεγαλοστελέχη σε πολύ κερδοφόρες επιχειρήσεις; Και αν το αντιλαμβάνονται είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν εποικοδομητικά πως αυξάνεται η παραγωγικότητα με απλοποίηση και ψηφιοποίηση της γραφειοκρατίας, με επέκταση του ωραρίου εξυπηρέτησης του κοινού, με αλλαγές στην εισδοχή και την αξιολόγηση των εργαζομένων αλλά και προσαρμογή των μισθών σε δεδομένα της αγοράς;
Μάλλον όχι, αλλά για τον ιστορικό του μέλλοντος αυτά θα είναι ερωτήματα για το πώς οδηγήθηκε η χώρα σε νέα κρίση. Γιατί τα καμπανάκια από την ΕΕ και το ΔΝΤ αλλά και από τους οίκους αξιολόγησης αυτό μας λένε. Ότι δηλαδή ο συνδυασμός υψηλού κόστους του μισθολογίου και χαμηλής παραγωγικότητας θα προκαλέσει πρόβλημα στο μέλλον, ακόμη και αν δεν έχουμε εξωτερική κρίση. Με τι μούτρα θα δει τις επόμενες γενιές στα μάτια η ΠΑΣΥΔΥ και τι θα πει στους εργαζόμενους της τότε; «Εμείς διασφαλίσαμε όλα σας τα κεκτημένα αλλά τώρα που δεν έμεινε κράτος δεν φταίμε και εμείς που οι πολιτικοί δεν προχώρησαν με μεταρρυθμίσεις και ψηφιοποίηση»; Τελικά μάθαμε κάτι από το πάθημα του 2013;
