Έχουμε μια τάση σ' αυτή τη χώρα να χανόμαστε στις λεπτομέρειες, τις τυπικούρες και τους νομικισμούς. Ιδιαίτερα όταν συζητάμε το εθνικό μας θέμα. Μια τυπική και ιστορικά στερεότυπη προσέγγιση στο Κυπριακό ευθυγραμμισμένη με το γράμμα του νόμου συνάδει με τα πιστεύω και το modus operandi του κάθε καλού πατριώτη αυτής της χώρας. Οτιδήποτε έξω από το κουτί είναι λανθασμένο, προβληματικό, ενίοτε συνιστά και εθνική προδοσία.
Δεν θα επιχειρηματολογήσω ιδιαίτερα κατά πόσον η απόφαση του ευρωβουλευτή Φειδία Παναγιώτου να συναντηθεί με τον Ερσίν Τάταρ στο γραφείο του για συνέντευξη ήταν ορθή η λανθασμένη. Απλώς θα παραθέσω κάποια στοιχεία για ευρύτερο προβληματισμό:
* Σχεδόν όλα τα ΜΜΕ και δεκάδες Ε/Κ δημοσιογράφοι έχουν ζητήσει συνέντευξη από τον κ. Τατάρ. Οι δημοσιογράφοι επιτρέπεται να ζητούν συνεντεύξεις, αλλά μάλλον, για τους πολιτικούς τα πράγματα είναι διαφορετικά. Βέβαια ο Φειδίας ως youtuber κάνει εδώ και χρόνια συνεντεύξεις. Έκανε συνεντεύξεις και ως ευρωβουλευτής, αλλά κανένας μέχρι προχθές δεν του είπε ότι οι ευρωβουλευτές δεν δικαιούνται να κάνουν συνεντεύξεις. Μάλλον επιτρέπεται μόνο το αντίστροφο. Για παράδειγμα, ο μακαρίτης ο Κατσαμπάς, ο Πρόδρομος Προδρόμου, η Ειρήνη Χαραλαμπίδου, ο Λουκάς Φουρλάς, ο Νίκος Κέττηρος, η Αννίτα Δημητρίου και άλλοι που ασχολήθηκαν με τη δημοσιογραφία, έκαναν συνεντεύξεις πριν γίνουν πολιτικοί.
* Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η κριτική που ασκείται στον Φειδία είναι ότι ως πολιτικός πήγε στο γραφείο του Τατάρ στο λεγόμενο Προεδρικό και αφού του έδωσε λόγο έμμεσα του πρόσφερε και αναγνώριση. Από πότε όμως ένας ευρωβουλευτής, είτε Ε/Κ είτε ξένος, προσφέρει αναγνώριση σε ένα παράνομο κρατίδιο; Στο γραφείο Τ/Κ ηγετών πραγματοποίησαν συναντήσεις αρκετοί Ε/Κ πολιτικοί και επί Ταλάτ και επί Έρογλου και επί Ακιντζί. Δεν έλειψαν και οι ξένοι. Επί Ταλάτ είχαμε επίσκεψη του Βρετανού ΥΠΕΞ Τζακ Στρο και του ίδιου του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν κι-μουν. Επί Έρογλου είχαμε συνάντησή του με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν στο γραφείο του στη βόρεια Λευκωσία, ο Ακιντζί με την ανοχή, αν όχι και την ενθάρρυνση της Κυπριακής Δημοκρατίας συναντήθηκε με όλους.
* Αν διεισδύσουμε στα μισγάγκεια του νομικισμού που διέπει γενικά τη σκέψη μας, αναγνώριση στο ψευδοκράτος δεν δίνει και ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο οποίος συναντιέται μαζί με τους Τ/Κ ηγέτες για συνομιλίες; Μέχρι και τον Σπύρο Κυπριανού τον κατηγόρησαν γι' αυτό. Στις συναντήσεις με τα Ηνωμένα Έθνη στο παλιό αεροδρόμιο Λευκωσίας πώς προσέρχονται οι δύο ηγέτες; Ο Τατάρ με την τ/κ σημαία και ο Χριστοδουλίδης με τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Να θεωρήσουμε ότι ο κ. Χριστοδουλίδης ο οποίος κάθεται απέναντι στον Τατάρ ο οποίος έχει καρφιτσωμένη στο πέτο την κονκάρδα του ψευδοκράτους, τον αναγνωρίζει; Κι αν ο Χριστοδουλίδης δεν τον αναγνωρίζει γιατί άραγε τον αναγνωρίζει ο Φειδίας, τον οποίο «χρήσιμο ηλίθιο» τον ανεβάζουν και «προδότη» τον κατεβάζουν; Υπάρχει βέβαια και η ηλικιακά ρατσιστική εξήγηση: Ο Χριστοδουλίδης ξέρει το Κυπριακό, ο Φειδίας είναι νέος και άσχετος!
Οι γνώστες
Ας δούμε και τη μεγάλη εικόνα την οποία υποβαθμίζουν συνεχώς οι καλοί Κύπριοι πατριώτες και συνάμα οι γνώστες του Κυπριακού. Πέρυσι είχαμε γύρω στα 7 εκατ. διελεύσεις Ε/Κ και ξένων από τα οδοφράγματα. Κατά τις διελεύσεις επιδείξαμε ταυτότητα σε Τ/Κ αστυνομικούς, οι οποίοι μας έδωσαν έγκριση να περάσουμε στην κατεχόμενη πατρίδα μας. Γέμισαν κάποιοι τα αμάξια τους με βενζίνη, αγόρασαν έπιπλα και φρούτα από την Τουρκία και έφαγαν τον καλύτερο μπακλαβά από την έποικο που μας ήρθε στην Αμμόχωστο και άνοιξε ζαχαροπλαστείο εκεί κοντά στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Μεσογείου. Για έναν πρόσφυγα από την Κερύνεια αυτό είναι και τραυματικό. Του ζητούν να δείξει την ταυτότητά του για να πάει να δει το σπίτι του, εκεί κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, απέναντι από το αρχοντικό του Μάνιφορντ, στο τέρμα της οδού Ελλάδας.
Όλοι εμείς, χαμένοι στις λεπτομέρειες, τις τυπικούρες και τους νομικισμούς, δεν κατανοούμε τι συμβαίνει γύρω μας, δεν φαίνεται να σκεφτόμαστε κάτι πολύ απλό και συνάμα δραματικό:
* Ότι το 1974 από τις 150.000 Ε/Κ πρόσφυγες το 80% έχει φύγει από τη ζωή αλλά και ένα ακόμα ποσοστό λόγω ηλικίας δεν έχει καθόλου μνήμες.
* Ότι το 1974 οι Τ/Κ ήταν 120.000 ψυχές, αλλά σήμερα με τους εποίκους κοντεύουν το μισό εκατομμύριο. Ότι σήμερα ανοίγει το Βαρώσι για άλλες 100.000 έποικους ενώ μια νέα υπερσύγχρονη πόλη κτίστηκε στο Τρίκωμο.
* Κάποιοι αν σκέφτονταν λίγο έξω από το κουτί θα μπορούσαν να κατανοήσουν ότι το 2004 όταν καταψηφίσαμε το Ανάν 5 και το 2017 όταν εγκαταλείψαμε το Κραν Μοντανά και το πλαίσιο Γκουτέρες θα μπορούσαμε να είμαστε και στο εδαφικό και στην ανάπτυξη της οικονομίας κι εμείς αλλά και οι Τ/Κ όλοι μαζί στην ΕΕ σε πολύ καλύτερη μοίρα.
Εξαιτίας των νομικισμών και του φόβου, λόγω του ότι χαθήκαμε μετά το 1974 στη μετάφραση, δεν μπορούμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Η μεγάλη εικόνα δεν έχει να κάνει με την επιστροφή στην προ του 1974 εποχή. Ούτε στην επίκληση των αγώνων των ηρώων μας του 1955-59 για παραδειγματισμό. Ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, οπότε δεν μπορούμε να κληροδοτούμε το παρελθόν στα παιδιά μας, γιατί το παρελθόν δεν παλεύεται. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι νέους ήρωες, τους ήρωες της επανένωσης που θα αγωνιστούν για το μέλλον αυτής της χώρας. Για το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας και των εγγονιών μας.
Αυτό δεν μας επιτρέπει να το αντιληφθούμε ο κοντόφθαλμος πατριωτισμός, ο φόβος και η υποκρισία μας. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά αποτελούν πυλώνες και τροφή του λαϊκισμού.
Λαϊκισμός αυτή τη στιγμή και μάλιστα χυδαίος είναι όταν μια ολόκληρη κοινωνία ξεσπά πάνω σε έναν 24χρονο παιδί των ΜΚΔ για να του φορτώσει όλες τις ευθύνες για τα αδιέξοδα που βιώνουμε στο Κυπριακό.
Αν μη τι άλλο ο μικρός το παλεύει και προσπαθεί να σκεφτεί (σωστά ή λάθος δεν το συζητώ) έξω από το κουτί. Ο Φεδίας κάνει λάθη αλλά δεν δικαιολογείται κανείς να τον φοβάται, διότι είναι επικίνδυνος. Αυτοί που εκ του ασφαλούς παριστάνουν τους αλάνθαστους, αυτοί που κάθονται δειλοί, μοιραίοι και άπραγοι και τον κατηγορούν είναι πολύ πιο επικίνδυνοι.
