Στην Κύπρο, η έλλειψη νερού και η περιορισμένη επάρκεια ηλεκτρικής ενέργειας δεν είναι απλώς τεχνικά ζητήματα, αλλά είναι η κορυφή του παγόβουνου της κυπριακής πολιτικής ανεπάρκειας. Η Κύπρος, ένα ημικατεχόμενο κράτος, που βρίσκεται μονίμως υπό γεωπολιτική πίεση, κινδυνεύει σε κάθε νέα κρίση να βρεθεί αντιμέτωπη με επιπτώσεις που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Παρά την ευθραυστότητα της θέσης της χώρας, η στρατηγική πρόληψης και ετοιμότητας παραμένει ελλιπής, ενώ και η παρούσα κυβέρνηση, αλλά και οι προηγούμενες, έμαθαν να περιορίζονται μόνο σε πυροσβεστικές αντιδράσεις.
Η υδατική επάρκεια εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από αφαλατώσεις και εισαγωγή τεχνολογιών που όμως εφαρμόστηκαν αποσπασματικά. Η κλιματική κρίση επιδεινώνει την ξηρασία, αλλά η υδατική πολιτική παραμένει καθηλωμένη, χωρίς σοβαρές επενδύσεις σε ανακύκλωση νερού ή έξυπνη διαχείριση. Το αποτέλεσμα; Σε περιόδους ανομβρίας η χώρα αναζητεί λύσεις την τελευταία στιγμή, πληρώνοντας πολλαπλάσιο κόστος και αφήνοντας ευάλωτη την αγροτική και οικιακή κατανάλωση.
Στον τομέα της ενέργειας, η εξάρτηση από εισαγόμενα καύσιμα και η καθυστέρηση στην ένταξη ανανεώσιμων πηγών στο δίκτυο μαρτυρούν την ίδια παθογένεια. Ενώ η Ευρώπη κινείται σε κατεύθυνση ενεργειακής αυτονομίας, η Κύπρος παραμένει εκτεθειμένη σε διακυμάνσεις τιμών και σε κίνδυνο διακοπών, ακόμη και σε συνθήκες ειρήνης. Οι υποδομές είναι γερασμένες, η διασύνδεση με γειτονικές χώρες καθυστερεί και τα σχέδια αποθήκευσης ενέργειας παραμένουν στα χαρτιά.
Η πραγματική διάσταση του προβλήματος, όμως, δεν είναι τεχνική αλλά πολιτική. Σε μια ημικατεχόμενη χώρα, η έλλειψη κρίσιμων αποθεμάτων νερού και ενέργειας ισοδυναμεί με στρατηγική αδυναμία. Η διαχείριση κρίσεων απαιτεί όχι μόνο υποδομές, αλλά και πολιτική βούληση, μακρόπνοο σχεδιασμό και θεσμική συνέχεια, ανεξαρτήτως εκλογικών περιόδων. Ωστόσο, η πρακτική που κυριαρχεί είναι η αναβολή των δύσκολων αποφάσεων, η υποτίμηση των κινδύνων και η εξάρτηση από εξωτερικές παρεμβάσεις την ώρα της ανάγκης.
Η Κύπρος δεν έχει την πολυτέλεια να λειτουργεί ως κράτος που «βλέπει και κάνει». Κάθε κρίση, οικονομική, περιβαλλοντική ή γεωπολιτική, δοκιμάζει την αντοχή ενός συστήματος που, εδώ και χρόνια, δεν έχει επενδύσει στην ανθεκτικότητα. Η πολιτική ηγεσία οφείλει να αναγνωρίσει ότι η πρόληψη δεν είναι κόστος αλλά επένδυση επιβίωσης. Διαφορετικά, η επόμενη κρίση, είτε προέλθει από τη φύση είτε από την πολιτική συγκυρία, θα βρει την Κύπρο όχι απλώς απροετοίμαστη, αλλά αδύναμη να σταθεί όρθια.
