Ίσως ο μόνος σοβαρός θεσμός που παρέμεινε στην ΕΕ (τουλάχιστον από αυτούς που γνωρίζω) είναι του Δικαστηρίου της ΕΕ. Για μια ακόμη φορά ανέλυσε τα δεδομένα με απλή κοινή λογική στο μέγα θέμα της Οδηγίας για επαρκείς κατώτατους μισθούς στην ΕΕ. Τονίζω το «κοινή λογική», διότι δεν χρειαζόταν και ειδικότερα υψηλός δείκτης νοημοσύνης να αντιληφθεί κάποιος το αυτονόητα.
Για καλή μας τύχη, η απόφαση του δικαστηρίου συμπίπτει με τις κόντρες για το φλέγον θέμα στην Κύπρο, της ΑΤΑ. Ένα θέμα το οποίο με επίσης απλή κοινή λογική θα μπορούσε να ήταν λυμένο πριν χρόνια ή δεκαετίες.
Η Δανία, με τη στήριξη της Σουηδίας (οι πλέον σοσιαλιστικές χώρες της ΕΕ) υποστήριξαν ότι η Οδηγία της ΕΕ για διασφάλιση κατώτατων μισθών πρέπει να ακυρωθεί γιατί «παραβιάζει την κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ της Ένωσης και των κρατών μελών, επειδή συνεπάγεται άμεση επέμβαση στους τομείς του καθορισμού των αμοιβών εντός της Ένωσης και του δικαιώματος του συνεταιρίζεσθαι».
Αν και το Δικαστήριο της ΕΕ ουσιαστικά απέρριψε την προσφυγή της Δανίας, τη δικαίωσε σε δύο σημεία, που αν με ρωτάτε, αποτελούν και την ουσία της όλης διαφοράς. Το δικαστήριο δικαίωσε τη Δανία στα ακόλουθα:
Η Οδηγία λανθασμένα επιβάλλει στα κράτη μέλη με νόμιμους κατώτατους μισθούς κριτήρια τα οποία πρέπει να λαμβάνονται υπόψη στο πλαίσιο των διαδικασιών για τον καθορισμό και την επικαιροποίηση των μισθών αυτών, και
Η Οδηγία λανθασμένα εμποδίζει τη μείωση των νόμιμων κατώτατων μισθών, όταν η εθνική νομοθεσία προβλέπει αυτόματο μηχανισμό τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών αυτών.
Κατά το δικαστήριο τα πιο πάνω συνιστούν άμεση επέμβαση στον καθορισμό των αμοιβών και κατ’ επέκταση του δικαιώματος του συνεταιρίζεσθαι (να συμβάλλονται ελεύθερα τα μέρη) και στο δικαίωμα των κρατών να καθορίζουν τον κατώτατο μισθό.
Η ίδια λογική θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην περίπτωση της ΑΤΑ και στον πραγματικό στόχο των συνδικαλιστικών οργανώσεων, που δεν είναι άλλος από το να αυξήσουν τα μέλη τους, καθιστώντας όσο το δυνατόν γίνεται νομικά υποχρεωτικές τις συλλογικές συμβάσεις. Για να προλάβω την κριτική, για ακόμη μία φορά τονίζω, είμαι υπέρ στο να συνδικαλίζεται κάποιος ελεύθερα, και ότι είναι συνδικαλιστές (όχι όλοι) που επεδίωξαν στο παρελθόν να περιορίσουν αυτό το βασικό δικαίωμα.
Επειδή ο χώρος είναι περιορισμένος, και τα επιχειρήματα έχουν αναλυθεί πολλές φορές και απλά όσοι δεν τα αντιλαμβάνονται απλά παίζουν πελλόν (καλύπτει τις Βρυξέλλες αυτό) αναφέρω:
Άλλο είναι να λες θα ενθαρρύνω και θα διευκολύνω τις συλλογικές συμβάσεις και άλλο να τις επιβάλλεις ή να επιβάλλεις τους όρους συλλογικής σύμβασης στην οποία κάποιοι δεν είναι μέρος.
Άλλο είναι να λες θέλω να διασφαλίσω ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης για τους πολίτες και άλλο να επιβάλλεις μισθούς, αυξήσεις ή μειώσεις, πολύ περισσότερο χωρίς ορθολογιστικά κριτήρια.
Άλλο το συνδικαλίζομαι ελεύθερα και άλλο το συνδικαλίζομαι «ελεύθερα», αλλά μόνο μέσω συγκεκριμένων οργανώσεων ή με όρους που συμφώνησαν άλλοι.
Άλλο είναι το συμβάλλομαι ελεύθερα και άλλο το ό,τι και να συμβληθώ θα αναπροσαρμοστεί με κάτι που συμφώνησαν άλλοι χωρίς να με ρωτήσουν.
Απλά και κατανοητά… αλλά μάταια.
*Οι απόψεις που εκφράζονται είναι προσωπικές
