Τις προάλλες συμμετείχα ως ομιλήτρια σε μια πολιτική εκδήλωση. Η κόρη μου, διαμαρτυρόμενη που δε θα την έβαζα για ύπνο με ρώτησε «Μαμά, τι δουλειά κάνεις;». Δεν της μίλησα για θεσμούς, νομοθεσίες ή πολιτικές. Της είπα αυτό που πιστεύω ότι είναι η ουσία της πολιτικής: ότι η μαμά δουλεύει για να φέρεται η πολιτεία δίκαια στους ανθρώπους, ειδικά σε αυτούς που νιώθουν πως η φωνή τους δεν ακούγεται. Με κοίταξε σοβαρά και με ρώτησε: «Δηλαδή… προσπαθείς να φτιάξεις τα πράγματα;». Η απλότητα της ερώτησής της αποκάλυψε μια αλήθεια που συχνά χάνεται μέσα σε αριθμούς, συνθήματα και μικροπολιτικά παιχνίδια: η πολιτική υπάρχει για να διορθώνει, να χτίζει, να θεραπεύει. Κι όμως, στη σύγχρονη κυπριακή πραγματικότητα, αυτό το αυτονόητο γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο ως προς την υλοποίησή του.
Ζούμε σε μια χώρα όπου οι πολίτες ακούν επί χρόνια για μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμό, ευρωπαϊκές πρακτικές, αλλά η καθημερινότητά τους παραμένει πεισματικά στάσιμη. Οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν περίπου όπως λειτουργούσαν πριν από δεκαετίες. Οι νέοι δυσκολεύονται να μείνουν στον τόπο μας, όχι από έλλειψη αγάπης αλλά από έλλειψη προοπτικής κι ελπίδας. Οι οικογένειες ασφυκτιούν υπό το βάρος του κόστους ζωής και της ακρίβειας. Η διοίκηση φαίνεται πολλές φορές να λειτουργεί περισσότερο χάρη στις εξαιρέσεις παρά χάρη στους κανόνες. Αυτή δεν είναι απλώς κρίση αποτελεσματικότητας. Είναι κρίση πολιτικής βούλησης.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η πρόσφατη αναφορά του Προέδρου Χριστοδουλίδη στον κοινωνικό φιλελευθερισμό, συνοδεύεται από προσδοκίες. Η χώρα μας δεν χρειάζεται ακόμη μία ιδεολογική ετικέτα, αλλά μια ξεκάθαρη κατεύθυνση που να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα της εποχής μας. Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν είναι σύνθημα. Είναι ένα πλαίσιο που απαιτεί συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις-παρεμβάσεις. Σημαίνει ελευθερία που δεν μένει θεωρητική, αλλά συνοδεύεται από πολιτικές που θα επιτρέπουν στους πολίτες να ζουν με αξιοπρέπεια. Σημαίνει κράτος που δεν παρεμβαίνει υπερβολικά, αλλά ούτε στέκεται αδιάφορο απέναντι σε ανισότητες που απειλούν τον κοινωνικό ιστό. Σημαίνει θεσμούς που λειτουργούν με διαφάνεια και αξιοκρατία, όχι με προσωπικά δίκτυα και παρασκηνιακές διευθετήσεις. Σημαίνει τέλος ότι η κοινωνική συνοχή δεν θα αντιμετωπίζεται ως «ευχή», αλλά ως προϋπόθεση σταθερότητας.
Όταν σκέφτομαι τις δυσκολίες που έζησαν οι γονείς μου και όλοι οι πρόσφυγες μετά την Τουρκική εισβολή, την ανάγκη να χτίσουν από το μηδέν, την αίσθηση ότι έπρεπε να παλέψουν διπλά, καταλαβαίνω ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να αφήνουμε τα πράγματα όπως είναι. Η χώρα χρειάζεται πολιτική που βλέπει τον άνθρωπο, πολιτική που κατανοεί ότι η ανάπτυξη χωρίς κοινωνική προστασία είναι κούφια, και ότι η κοινωνική προστασία χωρίς ανάπτυξη είναι αδύναμη. Χρειάζεται αποφασιστικότητα, ξεκάθαρες προτεραιότητες και την τόλμη να σπάσουμε παλιά μοτίβα.
Όταν, λοιπόν, η κόρη μου με ρωτά αν προσπαθώ να φτιάξω τα πράγματα, η απάντηση είναι ναι. Όχι γιατί έχω όλες τις λύσεις, αλλά γιατί πιστεύω ότι η πολιτική οφείλει να επιστρέψει στη βασική της αποστολή: να βελτιώνει τη ζωή των ανθρώπων. Και γιατί ελπίζω ότι, αν εργαστούμε συλλογικά και με συνέπεια, θα φτάσουμε στο σημείο όπου οι απαντήσεις στις ανησυχίες των παιδιών μας δε θα αποτελούν μόνον προσωπικές δεσμεύσεις, αλλά κυβερνητική προτεραιότητα.
*Η Μαργαρίτα Καϊμακλιώτη είναι υποψήφια βουλεύτρια Αμμοχώστου ΔΗΣΥ, πολιτικός επιστήμονας, αναπληρώτρια Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων του Δημοκρατικού Συναγερμού και μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου «Γλαύκος Κληρίδης»
