Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τιμούμε, ως οφείλουμε άλλωστε, τους ήρωες της ΕΟΚΑ, τους ανθρώπους που αψήφησαν τον θάνατο για το ιδανικό της ελευθερίας, αλλά και για να παραμείνει η ελευθερία το κυριότερο ιδανικό. Αγωνίστηκαν για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού, για τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, την αυτοδιάθεση. Πέραν τούτων, όμως, στον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Μάρκο Δράκο, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, τον Στυλιανό Λένα, τον Ανδρέα Ζάκο, τον Μιχαλάκη Καραολή, τον Ανδρέα Κάρυο, τον Ηλία Παπακυριακού, τον Κυριάκο Μάτση και στους υπόλοιπους ήρωες, χρωστάμε κάτι περισσότερο: Την πολιτική μας ύπαρξη μέσα στο διεθνές στερέωμα, ως προνόμιο που πηγάζει από τη διεθνώς αναγνωρισμένη υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εν ολίγοις, σε αυτούς τους ανθρώπους χρωστάμε την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία αποτέλεσε, τελικά, τον καρπό του αγώνα τους. Μια Δημοκρατία κουτσουρεμένη, εξαιτίας εκείνων που νόμιζαν ότι πήραν «σκυτάλη» από τους ήρωες της ΕΟΚΑ, κάτι που - ειρήσθω εν παρόδω - αποτελεί το μεγαλύτερο ψέμα της κυπριακής ιστορίας. Αποτελεί ύβρη για την ίδια την ιστορία και το έθνος να ισχυρίζονται οι υπαίτιοι της κυπριακής τραγωδίας, ήτοι οι της ΕΟΚΑ Β, ότι «συνέχισαν» τον αγώνα της ΕΟΚΑ.
Στον Γρηγόρη Αυξεντίου χρωστάμε λοιπόν την Κυπριακή Δημοκρατία. Στους ήρωες που δεν πήραν περισσότερα από όσα έδωσαν, ούτε «έδωσαν περισσότερα από όσα πήραν», αλλά αντιθέτως έδωσαν χωρίς να πάρουν διότι τους ήταν αρκετό να βγει κερδισμένη η πατρίδα τους, η οποία λίγο αργότερα έγινε κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο, μέλος του ΟΗΕ, και στη συνέχεια της ΕΕ. Πάνω στα ιερά τους λείψανα «πάτησε» η Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία κάποιοι συνέχιζαν να θεωρούν ανεπιθύμητη με όλα τα συνεπακόλουθα.
Το 1974, ως αποτέλεσμα του προδοτικού πραξικοπήματος, έγινε άλλη μια προσπάθεια από την Τουρκία να καταργήσει το κράτος των Κυπρίων. Η προσπάθεια, όμως, εκείνη απέτυχε. Το 1974 οι Ελληνοκύπριοι μπορεί να έχασαν τον πόλεμο, αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία κέρδισε, καθώς είχε το δίκαιο με το μέρος της. Έστω κουτσουρεμένη, αλλά πάντως διεθνώς αναγνωρισμένη, όπως διεθνώς αναγνωρίζεται και η ανάγκη για επίλυση του κυπριακού προβλήματος, για τερματισμό της κατοχής, και για επανένωση του κράτους, το οποίο «δεν ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο στις βόρειες κατεχόμενες περιοχές», οι οποίες αναγνωρίζονται διεθνώς ως εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η ιστορία πρέπει συνεπώς να διδάσκει. Δεν είναι άξιοι να ονομάζονται Έλληνες Κύπριοι όσοι εκμεταλλεύτηκαν την Κυπριακή Δημοκρατία για να βγάλουν κέρδος, ούτε όσοι επικαλέστηκαν την προσφορά τους για να νομιμοποιήσουν το μετέπειτα αρνητικό τους αποτύπωμα πάνω στην Κύπρο. Ου περί χρημάτων τον αγώναν ποιούμεθα, αλλά περί αρετής. Καημένε Κυριάκο…
