Διαβάζω με μετάφραση μέσω του διαδικτύου τα σχόλια που γίνονται στα ελληνικά για τα άρθρα μου που δημοσιεύονται στην εφημερίδα «Πολίτης». Ο μεταφραστής είναι ρομπότ, εντάξει, όμως ακόμα δεν μπόρεσε να μάθει και πολύ τη γλώσσα. Είναι γεμάτο με λέξεις χωρίς νόημα και παράξενες εκφράσεις. Όμως, από το τίποτα είναι καλύτερα. Δηλαδή, ευτυχώς που υπάρχει και αυτό. Έστω και αν είναι γεμάτο λάθη, μπορούμε να αντιληφθούμε την ουσία όσων γράφονται. Καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει. Όμως, για εμένα είναι πολύ άσχημο να μην μπορώ να καταλάβω πλήρως αυτό που γράφει ένας συγγραφέας που νιώθω ότι έχει πολύ καλές αναφορές. Τότε λυπάμαι πιο πολύ για το γεγονός ότι δεν γνωρίζω ελληνικά. Τι να κάνουμε; Μακάρι οι δικοί μας να μην μετακόμιζαν στη Λευκωσία από την Τέρα. Άλλωστε, τι υπήρχε για να αφήσει κανείς εκείνες τις ωραίες κορυφές που μύριζαν ευχάριστα και να πάει στη Λευκωσία;
Έγραψα ότι η κυπριακή κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται και πολύ για τα γεγονότα που συμβαίνουν στον βορρά σήμερα και κάποια αδέλφια Ελληνοκύπριοι έφεραν ένσταση σε αυτό. Έμαθα από αυτά τα σχόλια ότι η κυβέρνηση δεν μας υπερασπίζεται και δεν μας στηρίζει, λέει, παρά το γεγονός ότι είμαστε πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επειδή δεν κάνουμε διαδηλώσεις κατά της κατοχής. Επειδή δεν διώχνουμε τον «Αττίλα» απ’ εδώ. Κατά τη γνώμη τους, θέλουμε μόνο να αναπτύξουμε τις αδελφικές μας σχέσεις με την Τουρκία. Όχι με τους Ελληνοκύπριους. Δεν έχουμε παράπονο για την κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία. Απλώς θέλουμε να μας συμπεριφέρεται καλύτερα, να μας φροντίζει καλύτερα. Να μην βάζει πάνω στο κεφάλι μας τους φανατικούς. Να μην μας επιβάλλει το τουρμπάνι, την μπούρκα. Να μην μας φτιάχνει κτηριακά συγκροτήματα με τζαμί. Να φτιάχνει νοσοκομεία. Να φτιάχνει σχολεία, να φτιάχνει δρόμους. Να μην μας αποκαλεί τρόφιμους. Να μην στέλνει πρέσβεις (κυβερνήτες) που δεν ξέρουν καν την ιστορία μας και αναμειγνύονται στις κάθε είδους υποθέσεις μας. Να μην αναμειγνύεται καθόλου στα δικαστήριά μας. Να μην μας απαγορεύει την είσοδο στην Τουρκία.
Ιδού, αυτά θέλουμε. Αλλιώς δεν μας ενδιαφέρει καθόλου που άνοιξε το Βαρώσι και διοργανώνονται τουριστικές εκδρομές εκεί, λέει. Μήπως κάναμε διαδήλωση γι’ αυτό και κάποιο συλλαλητήριο λέγοντας «γιατί δεν δίδετε το Βαρώσι στους ιδιοκτήτες του»; Μήπως κάναμε τις πλατείες να δονούνται λέγοντας γιατί παρεκκλίνατε από την ομοσπονδία και αρχίσατε να ζητάτε δύο κράτη; Μήπως ζητήσαμε λογοδοσία λέγοντας γιατί εμποδίζετε τη διερεύνηση των εγκλημάτων πολέμου και την αποκάλυψη των δραστών; Είμαστε πολύ ευαίσθητοι στο θέμα της θρησκείας, έτσι δεν είναι; Και σεβόμαστε τη θρησκεία, την πίστη όλων. Πιστεύουμε ότι αξίζουν σεβασμό όλες οι θρησκείες και όχι μόνο το Ισλάμ, έτσι; Τότε γιατί δεν είπαμε απολύτως τίποτα την ώρα που καταστρέφονταν τόσες εκκλησίες στην κατεχόμενη περιοχή και μετατρέπονταν σε στάβλους; Εμείς που χαλάμε τον κόσμο αν γραφτούν ανοησίες στον τοίχο ενός τζαμιού στη Λάρνακα και το θεωρούμε σχεδόν αιτία πολέμου αυτό, γιατί δεν δείξαμε την ίδια ευαισθησία για τις εκκλησίες που βρίσκονται εδώ; Μετά το 1974 καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν, λέει, 520 ελληνοκυπριακές ορθόδοξες εκκλησίες, παρεκκλήσια και μοναστήρια στον βορρά. Δεν έμεινε γερό κανένα ελληνοκυπριακό κοιμητήριο στον βορρά. Ποιος από εμάς νοιάστηκε γι’ αυτά;
Ναι, εμείς οι Τουρκοκύπριοι δεν κάναμε απολύτως καμία σοβαρή μαζική διαδήλωση κατά της κατοχής από το 1974 μέχρι σήμερα. Μερικές μικρές ομάδες που αποκαλούνται «περιθωριακές» και περιφρονούνται ακόμα και από τα «αριστερά» κόμματα, ή μερικά άτομα κάποτε άνοιξαν πανό ή φώναξαν συνθήματα που έλεγαν «κατοχική Τουρκία ξεκουμπίσου». Όμως, μέχρι εδώ ήταν. Κανείς δεν τους στήριξε και δεν τους υπερασπίστηκε. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα. Έλαβαν ακόμα και μέτρα οι διοργανωτές «αντιπολιτευόμενων» συλλαλητηρίων για να μην τους αφήσουν να πλησιάσουν στις πλατείες των συλλαλητηρίων. Τότε; Πώς μπορεί να υποστηρίξει η κυπριακή κυβέρνηση συλλαλητήρια που δεν είναι ενάντια στην κατοχή και στόχο έχουν μόνο καλές σχέσεις με τον κατακτητή; Και οι τελετές μνήμης των Καβάζογλου και Μισιαούλη φαίνονται να απέχουν από την ειλικρίνεια. Ναι, συμβολίζουν την αδελφοσύνη και τον αγώνα για κοινή πατρίδα και ειρήνη. Όμως, εμείς δεν μπορέσαμε να φτάσουμε σε εκείνο το στάδιο ακόμα. Θέλουμε πιο πολύ την αδελφοσύνη με αυτή που λέμε μητέρα πατρίδα παρά την αδελφοσύνη μεταξύ μας ως Κύπριοι. Βεβαίως να μνημονεύουμε τον Καβάζογλου και τον Μισιαούλη. Όμως, κατά τη γνώμη μου είναι πολύ πιο σημαντικό να μνημονεύουμε μαζί τον ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ο οποίος απαγχονίστηκε εκ μέρους του Άγγλου δήμιου σε ηλικία 19 ετών!
