Το μεγαλύτερο έγκλημα του 20ού αιώνα, που είναι το Ολοκαύτωμα, δεν συντελέστηκε από τη μια μέρα στην άλλη αλλά ήταν το τρομακτικό αποκορύφωμα μιας σειράς αντικοινωνικών και απάνθρωπων φαινομένων τα οποία οι τότε τοπικές κοινωνίες, ενώ τα έβλεπαν, τα ανέχτηκαν, τα αγνόησαν, δεν τα κατάγγειλαν και τα άφησαν να εξελιχθούν και να στοιχειώνουν μέχρι σήμερα την ανθρωπότητα. Οι δικτατορίες και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν δημιουργήθηκαν από το τίποτε αλλά ήταν συνέπεια μιας σειράς γεγονότων που στρέφονταν εναντίον της αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά δεν τους δόθηκε η πρέπουσα σημασία και όλοι καμώνονταν πως δεν υπήρχαν. Στη Γερμανία της δεκαετίας του ’30 οι διωγμοί εναντίον εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτικών ομάδων ήταν ο κανόνας και θεωρείτο φυσικό και δεδομένο. Οι φυλετικές διακρίσεις σε βάρος των Εβραίων, των Ρομά, των ομοφυλόφιλων και των μαύρων με φυλακίσεις, εκτελέσεις, εγκλεισμό σε ψυχιατρεία και σκληροί και άδικοι μεταναστευτικοί νόμοι αποτελούσαν την καθημερινότητα.
Ποια είναι τα δικά μας δεδομένα στη σημερινή εποχή; Μίσος κατά των μεταναστών, επιθέσεις σε αλλοδαπούς διανομείς φαγητού, χούλιγκαν των γηπέδων και όχι μόνο, βανδαλισμοί και καταστροφές περιουσιών από μαυροφορεμένους ροπαλοφόρους που προκαλούν τρόμο. Και ακόμη ναζιστικοί χαιρετισμοί, κάψιμο προσώπων γιατί δεν συμφωνούν κάποιοι με τις πολιτικές τους θέσεις ή με τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, επιθέσεις εναντίον αστυνομικών. Όλες αυτές οι αντικοινωνικές εκδηλώσεις έχουν κοινό συνεκτικό ιστό που είναι η επιβολή απόψεων όχι με τον διάλογο, την πειθώ ή τα επιχειρήματα αλλά χρησιμοποιώντας ωμή βία. Οι πρωταγωνιστές των επεισοδίων συσπειρώνονται σε ομάδες που τους προσφέρουν αίσθηση δύναμης, κάλυψη και ανωνυμία. Όσο λιγότερα ξέρουν τόσο πιο περιορισμένη είναι η κρίση τους και πιο εύκολα χειραγωγούνται αφού δέχονται αχώνευτα τα εύηχα εθνικιστικά συνθήματα με τα οποία τους κατευθύνουν. Γι’ αυτό και είναι συνήθως απαίδευτοι και αμόρφωτοι. Ακριβώς αυτός είναι ο τρόπος σκέψης και δράσης που χαρακτηρίζει τα φασιστικά στοιχεία.
Το κάψιμο πολιτικών προσώπων όπως του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Γιώργου Γεωργίου και του πανό των ΛΟΑΤΚΙ παραπέμπουν σε μαύρες περιόδους της Ιστορίας όταν καίγονταν «απαγορευμένα» βιβλία και «εκφυλισμένα» έργα τέχνης.
Η φύση των βιαιοπραγιών και οι στόχοι εναντίον των οποίων στρέφονται δακτυλοδείχνουν την ακροδεξιά, είναι προφανέστατο και όλοι το αντιλαμβάνονται. Διερωτώμαι πώς εκλαμβάνουν το όλο ζήτημα οι κυβερνώντες και τα πολιτικά κόμματα, πλην της αριστεράς, και το αφήνουν να πέσει στα μαλακά. Δεν αντιλαμβάνονται ότι, εφόσον ανέχονται να συμβαίνουν αυτά τα αίσχη, καθίστανται συνένοχοι στο έγκλημα που θα προκύψει από την αποθράσυνση των εξτρεμιστών των οποίων όλες οι ενέργειες συνιστούν ηθικά και ποινικά αδικήματα; Γιατί η Εκκλησία σιωπά; Πώς αφήνει να περάσει ως να μην υφίσταται η ρητορική μίσους που προέρχεται από την ίδια πάντοτε κατεύθυνση; Φαίνεται ότι της αρκεί το σύνθημα «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια» και όλα τα άλλα τα παραβλέπει.
Είναι πραγματικά περίεργη, για να μην πω εξοργιστική, η εκτίμηση του υπουργού Δικαιοσύνης, του καθ’ ύλην υπεύθυνου, που αντιλαμβάνεται όλα τα έκτροπα ως θέμα νεανικής παραβατικότητας. Η θεώρηση του φαινομένου ως επιπολαιότητας είναι καθαρή προσπάθεια υποβάθμισης της σημασίας του, αποτελεί χάδι προς τους δράστες και δεν συμβάλλει στην καταστολή του. Με άλλα λόγια είναι σαν να στέλνει το μήνυμα «και αν επαναλάβετε δεν θα τιμωρηθείτε». Λυπάμαι να παρατηρήσω ότι τα μέτρα που εξήγγειλε ο υπουργός για την πάταξη των αντικοινωνικών φαινομένων δεν αγγίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του. Δείχνουν ότι η Πολιτεία δεν ανησυχεί και δεν συνειδητοποιεί τους δυνητικούς κινδύνους που εγκυμονούν.
Η αδιαφορία και ο εφησυχασμός όλων (Βουλής, αρμόδιου υπουργείου, Αστυνομίας) αποτελούν κίνδυνο για τη Δημοκρατία, επιφέρουν απώλεια της εμπιστοσύνης του πολίτη προς τους θεσμούς και καλλιεργούν το έδαφος για την ανάπτυξη αυταρχικών και φασιστικών καθεστώτων. Η σιωπή τους θα επωάσει το αβγό του φιδιού το οποίο θα εκκολαφθεί και θα χύσει το δηλητήριό του σε όλη την κοινωνία. Έχουμε την πικρή εμπειρία του παρελθόντος που η δράση των δυνάμεων της αντίδρασης έφερε την τουρκική εισβολή και που αν τελικά επικρατήσουν θα οδηγηθούμε προς τη διχοτόμηση.
