Ο πληθυσμός της οικίας μου επόλληνεν κατά τέσσερις. Τέσσερα καττούθκια εγεννηθήκαν προ δύο εβδομάδων. Η μάνα τους έν' η μόνη που επιβίωσεν από δύο ομάδες καττουθκιών, σύνολο οκτώ. Για κάποιον λόγον οι μανάδες τους εσυγκόψαν με για φτανόκαρτην ή απλά φτανήν, για να λέμεν τζαι το ορθολογικά σωστό, τζαι εξαπολήσαν τα καττούθκια στον κήπο μου αναμένοντας με αρκετό θράσος θα έλεγα, πως θα τα αναγιώσω. Φυσικά είχαν δίκιο, τα ανάγιωσα αλλά εξαφανιστήκαν τα εφτά σιγά-σιγά, πιθανόν τα ετσιλίσαν κάτι δίποδα χτηνά που νομίζουν πως οι δρόμοι μες τες γειτονιές έν' οι πίστες της Φόρμουλας του Μονάχου ή το Cape Canaveral από όπου εκτοξεύονται οι πύραυλοι του Μασκ.
Η συγκεκριμένη καττούα όμως δεν έφυεν ποττέ να πάει πιο μακριά που το σπίτι. Έν' μικροκαμωμένη, εύπιστη, νάκκον χαζούλα τζαι αγαθή. Ποττέ της δεν εμάλωσεν με τους υπόλοιπους για το φαΐν, δεν έχταρεν, δεν εκράτησεν μούτρα άμαν της θυμώσεις. Πάντα γυρέφκει ένα χάδι, μιαν παρέαν. Όταν εξαφανίστηκαν ούλλοι οι υπόλοιποι κάττοι εβούραν που πίσω που τους σιύλους για συντροφκιάν. Τωρά ταΐζει τα μωρά της ούλλη μέρα, τζαι δεν φέφκει που δίπλα τους. Εγέννησεν στο κρεββατούιν που τζοιμάτουν τζαι δεν τα έχωσεν πουθενά όπως συνηθίζουν να κάμνουν οι κάττες. Είσιεν απόλυτην εμπιστοσύνη σε μένα ή απλά δεν καταλάβει τι συμβαίνει. Κατέληξα στο ότι έν' συνδυασμός των δύο.
Ούλλη τούτη η ιστορία μου θύμισε κάτι που σχεδόν εξέχασα. Το πόσον ευάλωτη είναι η ζωή, πόσον σύντομη τζαι ταυτόχρονα τόσον δυνατή που αναγεννιέται διαρκώς μέσα ακόμα τζαι που την βαναυσότητα του χαμού. Άμαν αφαιρέσεις την ταυτότητα που την ζωή που αναγεννιέται ανακαλύπτεις πως η ζωή πάντα συνεχίζεται. Αν εκλείψουν οι ιπποπόταμοι δεν σημαίνει πως θα εξαφανιστούν τζαι οι κάττοι. Αν αφανιστούμεν εμείς δεν σημαίνει πως δεν θα επιβιώσουν οι κατσαρίδες οι οποίες θα κάμνουν rave πάρτιν με την αποχώρησή μας.
Για την ίδια τη ζωή δεν υπάρχει αγαπημένο είδος. Τούτον υπάρχει στη σφαίρα της φαντασίας μας με τρανταχτήν απόδειξη τους χιλιάδες θεούς που επινόησαμεν ανά τους αιώνες βάζοντας εαυτούς στο κέντρο του σύμπαντος. Σκέφτου να μπήκαν οι θεοί στον κόπο να δημιουργήσουν τόσες μορφές ζωής απλά τζαι μόνο για να νοιάζονται για το 0,01% όλης της βιομάζας του πλανήτη τούτην την δεδομένη στιγμή. Διότι ας μην ξεχάνουμεν το γεγονός ότι υπήρξαν αρκετοί αφανισμοί με εκατομμύρια άλλα είδη ζωής. Δηλαδή αν ήμουν θεά τζαι έβαλα την φαντασία τζαι τον κόπον μου τζαι εκατασκεύαζα το μαύρο τριαντάφυλλο, ένα που τα ωραιότερα άνθη του πλανήτη, κατ’ εμένα, θα έλεα πως δεν με κόφτει αν οι άνθρωποι το εξαφανίσουν διότι αυτοί έν' το μόνο μου σημαντικό δημιούργημα. Γυρίστε πλευρόν τζαι θεωρήστε εαυτούς τυχερούς που είμαι μια απλή θνητή διότι άπαξ τζαι εσυνέβαινεν έτσι πράμαν ούτε η ανάμνηση της ανάμνησης του είδους δεν θα εγλύτωνεν.
Η ευκολία με την οποία διαλύουμεν τα πάντα διότι θεωρούμεν πως είμαστεν υπεράνω ως οι εκλεκτοί των θεών μας, με αφήνει πάντα άφωνη. Τζαι είμαι γνωστή για το ότι δεν κλείω το στόμα μου. Κατακόφκουμεν τα δάση ή τα κρούζουμεν τζαι μαζί με τα δέντρα παν τζαι τα πουλιά, τα ζώα, τα έντομα, οτιδήποτε ζούσε αμέριμνο αγνοώντας την παρουσία μας. Κατεβάζουμεν δίχτυα μέχρι τον βυθό των θαλασσών τζαι θερίζουμεν τα πάντα. Αφήνουμεν πίσω μιαν έρημο η οποία δεν μπορεί να αναγεννηθεί. Οι λίμνες τζαι οι ποταμοί φιλοξενούν τοξικά χημικά, άχρηστα αντικείμενα τζαι αρκετές φορές είδη που είναι εχθρικά προς την τοπική χλωρίδα και πανίδα διότι τα αμολούμεν μέσα άμαν τα βαρεθούμεν. Τι να λέμε. Δαμαί σκοτωνούμαστεν μόνοι μας διότι δεν μας φορεί ο τόπος. Δολοφονούμεν εν ψυχρώ ακόμα τζαι τα κοπελούθκια ο ένας του άλλου διότι έχουν άλλη θρησκεία, χρώμα, γλώσσα, εθνικότητα, ομάδα, πόλη, γειτονιά τζαι πάει λέγοντας.
Η καττούα ήρτεν τζαι νιαουρίζει. Πάλε πεινά. Έν' αυτονόητο πε μου αφού ταΐζει τέσσερις τζαι μία τζείνη πέντε. Μουρμουρώ πως πριν λίον την ετάισα. Εν την κόφτει. Εξάλλου έν' κάττα. Ό,τι θέλει κάμνει. Άτε φάε ώσπου ζιω λέω της αφού ποττέ δεν ξέρεις τι θα μας ξημερώσει.
