Πριν από μερικές εβδομάδες, από αυτή εδώ τη στήλη, είχα μιλήσει για την κυρία Ελλάδα και την υπόσχεση που της έδωσα. Η κ. Ελλάδα είναι εξ Ελλάδος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, ο άντρας της έχει πεθάνει εδώ και χρόνια, τα δύο της παιδιά ζουν στο εξωτερικό και ότι εκτός από 3-4 πολύ καλές φίλες δεν έχει κανέναν άλλον που μπορεί, αν συμβεί κάτι, να την ψάξει. Επικοινώνησε για πρώτη φορά μαζί μου πριν από 2-3 χρόνια με αφορμή ένα δημοσίευμα που είχα γράψει τότε για το «κόκκινο κουμπί».
Κάθε δύο κουβέντες που έλεγε, έβαζε στο τέλος και ένα «κορίτσι μου, με συγχωρείς που σου σπαταλάω και εσένα τον χρόνο σου». Αφού της επανέλαβα πάρα πολλές φορές ότι δεν με ενοχλεί και ότι είναι δουλειά μου να την ακούσω και, αν μπορώ, να τη βοηθήσω, με ρώτησε «κορίτσι μου, αυτό το κόκκινο κουμπί, που λες σήμερα στην εφημερίδα, ξέρεις από πού μπορώ να το πάρω; Αν χρειάζεται μπορώ και να το πληρώσω, δεν με νοιάζει. Φτάνει, κορίτσι μου, να μην πάθω τίποτα καμιά μέρα εδώ μέσα μόνη μου και δεν θα με βρει άνθρωπος». Της εξήγησα ότι το πρόγραμμα δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα. Με έβαλε να της υποσχεθώ ότι όταν λειτουργήσει το πρόγραμμα θα την πάρω τηλέφωνο. Έκτοτε όποτε γράψω κάτι για το «κόκκινο κουμπί», την επόμενη ημέρα ξέρω ότι έρχεται τηλεφώνημα από την κ. Ελλάδα. Θα με πάρει κάθε φορά να μου πει «τι γίνεται, κορίτσι μου; Ακόμα να φέρουν το κουμπί; Τι γίνεται; Γιατί το καθυστερούν;».
Χθες ήταν η πρώτη φορά που την πήρα εγώ τηλέφωνο και όχι εκείνη. Το σήκωσε, της είπα ποια είμαι και αμέσως με ρώτησε «είναι για το κουμπί, κορίτσι μου;». Απάντησα θετικά και στη συνέχεια της εξήγησα ότι οι πληροφορίες που έχουμε λένε ότι το επόμενο διάστημα θα αρχίσει η πιλοτική εφαρμογή του προγράμματος. Θεώρησα πιο σωστό να την πάρω ένα τηλέφωνο και να της το πω, αφού προηγουμένως είχα βεβαιωθεί ότι ισχύουν αυτά που θα της έλεγα. Δεν ήθελα να της δώσω ελπίδες από τη μια και από την άλλη ήθελα να τηρήσω την υπόσχεση που της είχα δώσει.
«Ευχαριστώ, κορίτσι μου, που με θυμήθηκες, πραγματικά σ' ευχαριστώ πολύ», είπε μεταξύ άλλων και στη συνέχεια έβαλε τα κλάματα. Της είπα να μην κλαίει και εκείνη μου αποκρίθηκε «είναι δάκρυα χαράς, κορίτσι μου». Μιλούσαμε για ώρα. Μου είπε για άλλη μια φορά την ιστορία της ζωής της. Μου είπε για τον άντρα της, πόσο ωραία χρόνια έζησαν μαζί, για τις κόρες της που είναι στο εξωτερικό και για το πόσο περήφανη είναι γι’ αυτές αν και της λείπουν, για τα επτά εγγονάκια της, τις φίλες της και εννοείτε πως από τη συζήτησή μας δεν έλειπε και ο ωραίος της κήπος, τον οποίον, όπως είπαμε, πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθώ για να πιούμε εκείνο το καφεδάκι που της υποσχέθηκα.
«Δεν τον έχω ξεχάσει εκείνο τον ελληνικό καφέ που υποσχέθηκες να έρθεις να πιούμε. Έλα και τώρα που είναι ζέστη, φτιάχνω και ωραιότατο φραπέ», μου είπε και κάπως έτσι κλείσαμε το τηλέφωνο, με εμένα της λέω ότι μια από τις επόμενες εβδομάδες θα της κτυπήσω την πόρτα. Μου έδωσε τη διεύθυνσή της και μου είπε «κορίτσι μου, για εσένα η πόρτα μου είναι πάντα ανοικτή».
