Περνούμε και πάμε μέσα από μια ταινία που είμαστε περίεργοι για το τέλος της. Κάποτε ενθουσιασμένοι. Κάποτε πανικόβλητοι. Κάποτε χαρούμενοι. Κάποτε λυπημένοι. Κάποτε αισιόδοξοι. Κάποτε απαισιόδοξοι. Κάποτε χωρίς να μας νοιάζει για απολύτως τίποτα. Κάποτε με στεναχώρια στην ψυχή για κάτι πολύ ασήμαντο. Και κάποτε ενθυμούμενοι ότι και εμείς θα πεθάνουμε μια μέρα βλέποντας την κηδεία ενός φίλου μας που πέθανε. Περνούμε μέσα από αυτή την ταινία και πάμε σαν σιλουέτες και σκιές.
Ήρθε το καλοκαίρι. Θα ήθελα τώρα να κουβεντιάσω με τον ποιητή, ο οποίος λέει «απαλλάχτηκα από τον παλιό σεβντά/τώρα όλες οι γυναίκες είναι ωραίες». Κάτω από εκείνο τον ευκάλυπτο. Θα ήθελα να της κλείσω όλες τις πόρτες λέγοντας «φύγε από το κεφάλι μου Κύπρος». Ο πιο παλιός μου σεβντάς. Έρωτας χωρίς ανταπόκριση. Όποιος σε βλέπει σε νομίζει μια πόρνη ανάμεσα στους λευκούς αφρούς. Δεν ξέρουν ότι ακόμα είσαι μια ιερή παρθένα που ξέμεινε από χίλιους άνδρες. Κανείς δεν σε κατάλαβε εκτός από εμένα. Ακόμα και οι βιαστές με ξιφολόγχες δεν μπόρεσαν να αγγίξουν το πνεύμα σου. Σου έγραψα πολλά γράμματα τα οποία δεν ταχυδρόμησα. Τώρα υπάρχουν τούτα τα βουνά από τα οποία περνώ και μυρίζουν ρίγανη. Μην με ρωτάς συνεχώς τι δουλειά έχει εκεί η μπότα ενός νεκρού στρατιώτη. Μην ρωτάς και για τον θείο μου. Γιατί πέθανε στη Λεύκα ο θείος μου από την Τέρα, που πέρασε τα νιάτα του στους δρόμους των Πολεμιδιών. Γιατί θάφτηκε στο χώμα της Πάφου ο Σπύρος Χατζηγρηγορίου από τον Γερόλακκο; Αυτός ο σεβντάς είναι παλιός. Δεν κοίταξες καθόλου άλλωστε το πρόσωπό μας που ντρεπόμαστε. Σε αυτό το νησί ζει μια αμαρτωλή κοινωνία. Όμως, κανείς δεν έχει το θάρρος να ρίξει την πέτρα. Κατακερματιστήκαμε πολύ. Και διαμελισθήκαμε πολύ. Αν κοιτάξει κανείς την ψυχή μας, ουσιαστικά μοιραστήκαμε σε χίλια κομμάτια και όχι σε δύο. Τόσα χρόνια προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε. Κάποιοι από εμάς έπαψαν να λένε Τούρκοι ή Έλληνες. Μόνο Κύπριοι υπάρχουν. Κύπριοι που μιλούν ελληνικά. Κύπριοι που μιλούν τουρκικά. Τι καλά αν ήρθαμε σε αυτό το στάδιο από τους Κύπριους που υποστήριζαν την ένωση και τη διχοτόμηση.
Στην Αμερική υπάρχουν Αμερικανοί που μιλούν ιταλικά. Υπάρχουν Αμερικανοί που μιλούν ισπανικά. Υπάρχουν Αμερικανοί που μιλούν ινδικά και σουαχίλι. Όμως, όταν τους ρωτήσουν, όλοι λένε «είμαι Αμερικανός». Κομπάζοντας. Με περηφάνια. Εμείς πότε θα λέμε πως είμαστε μόνο Κύπριοι; Όταν το κατά κεφαλήν εθνικό εισόδημα των Κυπρίων αυξηθεί στα διακόσιες χιλιάδες δολάρια.
Είμαστε μια κοινωνία που ζει μόνο το σήμερα, που δεν είναι βέβαιη για το μέλλον της και που το παρελθόν της είναι μια μεγάλη πληγή στην ψυχή της, όμως δεν έχασε ποτέ την ελπίδα της. Είμαστε περίεργοι για το τέλος της ταινίας μέσα από την οποία περνάμε. Όταν ζούμε εμείς θα είναι; Ή μετά από εμάς; Ουσιαστικά όλοι ξέρουμε ότι δεν θα μείνει έτσι. Ακριβώς όπως όλοι ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε μια μέρα. Μόνο το πότε δεν ξέρουμε. Οπωσδήποτε θα τελειώσει μια μέρα αυτό το ντέρτι. Θα περάσει και η πληγή από το σπαθί. Και η πληγή από τη σφαίρα. Όμως, αυτή είναι μια θανατηφόρα ασθένεια. Δεν μπορούν να βρουν θεραπεία ακόμα και οι καλύτεροι γιατροί. Γι’ αυτό θα τελειώσει. Θα τελειώσει οπωσδήποτε μια μέρα. Θα υπάρχουν Κύπριοι που μιλούν ελληνικά, που μιλούν τουρκικά, που μιλούν μαρωνιτικά, που μιλούν αρμενικά. Θα δουν εκείνη τη μέρα τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα. Τουλάχιστον να μείνουμε γι’ αυτά ως νεκροί που δεν θα τους καταριούνται.
Μην νοιάζεστε για τις καθημερινές σας φαγωμάρες και αλληλοσκοτωμούς, όσο και αν σας στεναχωρούν. Μη δίνετε πολλή σημασία σε εκείνους που δεν σκέφτονται όπως εσείς. Μην χολοσκάτε επειδή δεν σκέφτεστε όπως η πλειοψηφία. Έστω και αν ξέρετε πως κανείς δεν θα πάει χαμένος, μη διστάζετε να πείτε αυτό που θεωρείτε πως είναι σωστό. Μην φέρετε τη φυλακή μέσα σας σιωπώντας. Σε μια ζωή που τελειώνει με θάνατο, δεν αξίζει να λαμβάνεται τίποτα στα σοβαρά. Απολαύστε όσο μπορείτε την ελευθερία του να αντιτίθεστε στα ταμπού και στα δόγματα.
