Κάθε καλοκαίρι η ίδια ιστορία. Κάθε που ψηλώνει το θερμόμετρο, ξεκινούμε και τις αμέτρητες περιβαλλοντικές παραβιάσεις στις παραλίες -και όχι μόνο- του τόπου μας. Εκείνη την ομορφιά που θα έπρεπε να θαυμάζουμε και να προσέχουμε ως κόρην οφθαλμού, εκείνην ακριβώς… δείχνουμε να μην σεβόμαστε καθόλου. Πουλάμε την ωραία εικόνα στο εξωτερικό και στους τουρίστες για τη φυσική μας ομορφιά και από την άλλη, μόλις τελειώσουμε με τη φωτογράφηση, ξεκινούμε τον βιασμό της φύσης, επειδή έτσι επιβάλλουν τα διάφορα συμφέροντα. Και εδώ υπάρχει ο εξής κανόνας, όσο πιο μεγάλα τα συμφέροντα τόσο πιο μεγάλη και η παραβίαση.
Κλασικό παράδειγμα της πραγματικότητας στις παραλίες μας είναι αυτό που συμβαίνει στο Lady’s Mile και στην παραλία του Αγίου Ερμογένη στην Επισκοπή στη Λεμεσό. Δύο πανέμορφες φυσικές παραλίες, που τα προηγούμενα χρόνια «γλύτωσαν» από την άνευ όρων και προϋποθέσεων ανάπτυξη, προσελκύουν τα τελευταία χρόνια τεράστιους αριθμούς κοινού, κυρίως γιατί παρέμειναν φυσικές, καθαρές και προσιτές. Αυτό όμως αλλάζει δυστυχώς άρδην και αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, θα έρθει η ώρα που θα απορούμε τι πήγε λάθος και χάσαμε άλλες δύο ομορφιές του νησιού μας.
Μπορεί κάποιος αυτή τη στιγμή πηγαίνοντας στο Lady’s Mile να βλέπει όμορφα μπαράκια με πολυτέλεια, κατασκευές με ξύλο και αναπαυτικά κρεβατάκια αλλά υπάρχουν και τόσα άλλα που δεν μπορεί να δει και «κρύβονται» πίσω από τη βιτρίνα και το περιτύλιγμα. Κλέψαμε από τις χελώνες το φυσικό τους περιβάλλον και όλο τις διώχνουμε για αλλού. «Απαλλοτριώσαμε» την άμμο για τις ογκώδεις κατασκευές, τις φωτισμένες εξέδρες και τους ξακουστούς dj. Μετά, όταν μας λένε κάποτε ότι μολύνθηκαν τα νερά, αντί να ψάξουμε σε μας, φαντασιωνόμαστε στρατιωτικές ασκήσεις και άλλες συνωμοσίες. Η αλυκή έγινε και το τέλειο πάρκινγκ, ενώ ο χωμάτινος δρόμος σιγά σιγά θα πρέπει να μας εγκαταλείψει γιατί τα δεκάδων χιλιάδων ευρώ αυτοκίνητα δεν μπορούν να κινούνται στα χώματα.
Το ίδιο σκηνικό πάει να γίνει και στον Άγιο Ερμογένη, εκεί που η θάλασσα έφταιξε για όλα. Η ατίθαση θάλασσα που δεν καταλαβαίνει από ανάπτυξη και νομότυπες διαδικασίες. Η θάλασσα, που διαβρώνει τα πάντα, διαβρώνει και τη λογική αφού πλέον έχει χαθεί και εκείνη η ελάχιστη παραλία που υπήρχε πάντα και ας επιμένουν οι αρμόδιοι για τη νομιμότητα. Δεν είναι αυτό το θέμα, πλέον για να περπατήσεις στο Κούριο θα πρέπει να πατήσεις στο κύμα. Δεν μας άρεσαν οι πέτρες, μικρές και μεγάλες, που ξέβραζε η παραλία και θέλαμε επιτακτικά να την κάνουμε αμμώδη. Τώρα, απορούμε πού χάθηκαν 25 μέτρα παραλίας και γιατί η διάβρωση δείχνει τα δόντια της!
Τα δύο αυτά παραδείγματα είναι μόνο μερικά και μόνο από τη Λεμεσό, αν πάμε πιο ανατολικά, τα ίδια, αν όχι και χειρότερα, με ανακαινίσεις ξενοδοχείων να κτίζουν πάνω στο κύμα. Μετά, που θα τα τσιμεντώσουμε όλα, θα απορούμε γιατί μας άφησαν όλοι πίσω. Θα απορούμε γιατί οι τουρίστες προτιμούν το κάτι φυσικό και δεν θα μπορούμε καν να βγάλουμε μια φωτογραφία, να τους πείσουμε ότι κάποτε, εδώ, αγαπούσαμε και σεβόμασταν το περιβάλλον.
