Πώς γίνεται μετά από πενήντα χρόνια η πλευρά που είναι θύμα του 1974, ενώ έχει δίκαιο, να έγινε ένοχη και να έχει άδικο και να άρχισε να αποδέχεται γεγονότα τα οποία δεν μπορούσε να αποδεχτεί; Άρα, βγήκαν σωστές οι προβλέψεις τόσο του Μπουλέντ Ετζεβίτ όσο και του Ραούφ Ντενκτάς. Τι είχε πει τον Νοέμβριο του 1974 ο Ντενκτάς; «Ο χρόνος είναι υπέρ μας. Οι Ελληνοκύπριοι θα συναινέσουν με τα νέα γεγονότα στην Κύπρο, διότι δεν θα τους έχει απομείνει άλλη επιλογή. Ο κόσμος μπορεί να διαμαρτύρεται τώρα, όμως στο τέλος θα καταλάβει ότι σε αυτό το νησί υπάρχουν δύο κοινότητες και δύο αρμόδιοι». Τι είχε πει ο Μπουλέντ Ετζεβίτ; «Ο χρόνος θα αναγκάσει τους Έλληνες να αποδεχτούν τις πραγματικότητες που δημιουργήσαμε». Έγινε αυτό που είπαν. Όταν κοιτάμε όσα γίνονται σήμερα, μπορούμε να το πούμε άνετα αυτό. Οι Ελληνοκύπριοι, οι οποίοι ήταν πολύ συγκρατημένοι κατά πόσο θα περνούσαν στην κατεχόμενη περιοχή μόλις άνοιξαν τα οδοφράγματα το 2003, το συνήθισαν αυτό με την πάροδο του χρόνου. Και μάλιστα, το συνήθισαν τόσο πολύ που κάποτε οι διελεύσεις από τον νότο στον βορρά είναι περισσότερες από τις διελεύσεις από τον βορρά στον νότο. Οι υπεραγορές μας ξεχειλίζουν από Ελληνοκύπριους. Τα Σαββατοκύριακα όλοι οι πελάτες του εστιατορίου στην παραλία στην Αμμόχωστο είναι Ελληνοκύπριοι. Πλέον δεν έρχονται εδώ σαν να έρχονται σε κατεχόμενη περιοχή, έρχονται να παίξουν τζόγο, να γλεντήσουν, να φάνε και να πιούνε. Δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά ανάμεσα σε εκείνους που έρχονται από τον νότο στην κατεχόμενη περιοχή και εκείνους που περνούν από τον βορρά στην ελεύθερη περιοχή. Είναι κοινό το παράπονο και των δύο πλευρών. Να ανοίξουν περισσότερα οδοφράγματα. Να διευκολυνθούν οι διελεύσεις. Η διαίρεση δεν ενοχλεί κανέναν πλέον. Επιθυμία είναι μόνο να είναι λιγότερο προβληματική αυτή η διαίρεση.
Αυτές είναι οι πικρές πραγματικότητες που δεν αποδεχόμαστε, όμως αναγκαζόμαστε να τις αποδεχτούμε. Μου φαίνεται πως έμειναν μόνο μερικοί «τρελοί» που υποστηρίζουν την πλήρη ανεξαρτησία της Κύπρου και την πλήρη εδαφική της ακεραιότητα. Υπάρχουν και κάποιοι που κοροϊδεύουν τη νοσταλγία τους και τους αποκαλούν «παλιά μυαλά, παλιούς Κύπριους». Κοροϊδεύουν το όνειρό τους το οποίο θεωρούν ανέφικτο. Τι είναι το ρεαλιστικό για εκείνους, λέει. Η διαίρεση. Η δικοινοτικότητα. Η διζωνικότητα! Θεωρούν τόσο ανέφικτο να ζουν μαζί σε μια Κύπρο χωρίς σύνορα οι δύο κοινότητες που λένε πως δεν υπάρχει άλλη λύση από τον διαχωρισμό. Είναι παράξενο, όμως το ονομάζουν λύση και ειρήνη αυτό. Θα χωρίσουμε, όμως θα ζούμε φιλικά! Αν θα χωρίσουμε, γιατί να παντρευτούμε τότε; Για να ζούμε σε χωριστά δωμάτια;
Να επιστρέψουμε στην ερώτησή μας. Πώς έγινε να ήρθε σε αυτή την κατάσταση μετά από πενήντα χρόνια η πλευρά που είναι το θύμα του 1974; Ενώ έχει δίκαιο, έχει άδικο. Ενώ ήταν αθώα, έγινε ένοχη. Και άρχισε να αποδέχεται γεγονότα που φαινόταν πως ήταν αδύνατον να τα δεχτεί; Ιδού ένα θέμα που αξίζει να διερευνηθεί. Να το διερευνήσουν οι αξιότιμοι ιστορικοί και ακαδημαϊκοί. Μήπως αυτή είναι παράδοση στην απαισιοδοξία και την απελπισία; Οι Ελληνοκύπριοι που χτυπούν την πόρτα της «επιτροπής ακίνητης περιουσίας» μήπως το κάνουν επειδή πιστεύουν ότι είναι αδύνατον να επιστρέψουν ξανά στα παλιά τους εδάφη;
Ένα πρόβλημα που παρατείνεται φθίνει μέσα στον χρόνο. Χάνεται η όρεξη για λύση που υπήρχε την πρώτη ημέρα. Όλοι μπουχτίζουν. Δεν θέλουν καν να το συζητούν πλέον. Αν τους πλακώσει και το αίσθημα του «να ζήσω σε αυτόν τον προσωρινό κόσμο και όπως είναι ας ζήσω», δεν θα τους νοιάζει απολύτως τίποτα πλέον. Ακόμα και το γεγονός ότι η πατρίδα τους βρίσκεται υπό κατοχή; Ναι! Ακόμα και το γεγονός ότι η πατρίδα τους βρίσκεται υπό κατοχή. Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεστε. Οι περισσότεροι Ελληνοκύπριοι δεν νιώθουν την οργή που νιώθουμε εμείς κατά της Τουρκίας. Φαίνονται συμβιβασμένοι με την κατοχή. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα εκείνοι θα αναγνωρίσουν πρώτοι την «τδβκ». Όπως έγραψε ο αγαπητός μου φίλος Άριστος Μιχαηλίδης, εκείνοι ήταν και οι πρώτοι επισκέπτες του Προεδρικού Μεγάρου στο κτηριακό συγκρότημα. Ήρθε και ο ευρωβουλευτής Φειδίας και οι Έλληνες μέλη του Ελληνοτουρκικού Φόρουμ. Κάθισαν κάτω από τις σημαίες της «τδβκ» και της Τουρκίας. Τι λέτε; Μήπως μόνο σε εμάς έμεινε η απελευθέρωση της Κύπρου από την κατοχή;
