caramelcy@yahoo.com
Τηλ: 99966518
Ο Erbay Akansoy, του οποίου ολόκληρη η οικογένεια του πατέρα του -περισσότεροι από 32 στενοί συγγενείς- είχε σφαγιαστεί από την ΕΟΚΑ Β΄ στα χωριά Μαράθα-Σανταλλάρη στις 14 Αυγούστου 1974, έκανε τη μεγάλη διαφορά μιλώντας στην επιτροπή LIBE του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 24 Ιουνίου 2025, δείχνοντας έναν ανθρωπιστικό δρόμο, αντί να μιλάει για μίσος ή εκδίκηση.
Huseyin και Πέτρος
Ο Erbay Akansoy παρευρέθηκε ως εκπρόσωπος της δικοινοτικής πρωτοβουλίας συγγενών αγνοουμένων, θυμάτων σφαγών και άλλων θυμάτων των γεγονότων του 1963 και 1974, που ονομάζεται «Μαζί Μπορούμε!». Ο πατέρας του Erbay, Huseyin Rustem Akansoy, από το μικρό χωριό Μαράθα, είχε χάσει όλη του την οικογένεια στη σφαγή της EOKA B΄, αλλά μεγάλωσε τον γιο του έτσι ώστε να γίνει ειρηνοποιός, αντί να επιλέξει το μίσος ή την εκδίκηση. Ο Huseyin Rustem Akansoy, ο οποίος έχει τιμηθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με το «Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη» μαζί με τον Πέτρο Σουππουρή, είχε επίσης συμβάλει σημαντικά στο κίνημα ειρήνης στην Κύπρο. Μαζί με τον Σουππουρή, επισκέπτονται σχολεία και μιλούν στους μαθητές για το πως η ειρήνη και η συμφιλίωση στην Κύπρο είναι εφικτή, παρά τις φρικαλεότητες που διέπραξαν φασίστες και εγκληματίες και από τις δύο πλευρές, τόσο το 1963 όσο και το 1974. Ο Πέτρος Σουππουρής, του οποίου όλη η οικογένεια σφαγιάστηκε από Τούρκους Κύπριους το 1974 στο Παλαίκυθρο, είναι καλός φίλος του Huseyin και έχουν κάνει σπουδαίο έργο με τους νέους και την κοινωνία των πολιτών, μιλώντας σε διάφορες εκδηλώσεις για τις εμπειρίες τους και τη στάση τους υπέρ της ειρήνης και της συμφιλίωσης στην Κύπρο. Οι μαθητές εκπλήσσονται πολύ, καθώς δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που βλέπουν: ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι, που έχασαν ολόκληρες τις οικογένειές τους, μιλούν για την ειρήνη και τη συμφιλίωση και ότι είναι εφικτές στην Κύπρο.
Η Επιτροπή LIBE του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε συνεδρίαση ακούει. τους συγγενείς των αγνοουμένων από την Κύπρο.
Σπύρος, Χριστίνα, Sevilay, Μαρία
Και οι δύο αυτές οικογένειες μας κάνουν περήφανους, καθώς επέλεξαν έναν εναλλακτικό δρόμο, αντί να ακολουθήσουν τις επίσημες γραμμές, και κολυμπούν κόντρα στο ρεύμα, όπως και άλλοι στο «Μαζί Μπορούμε!», όπως ο Σπύρος Χατζηνικολάου, ο οποίος έχασε τον πατέρα του στη Γιαλούσα και τα οστά του βρέθηκαν σε μαζικό τάφο στη λίμνη στη Γαλάτεια στην Καρπασία, όπως η Χριστίνα Σολωμή Πατσιά, ο αδελφός και ο πατέρας της οποίας σφαγιάστηκαν και θάφτηκαν σε δεύτερο μαζικό τάφο στην ίδια λίμνη. Όπως η Sevilay Berk, της οποίας η μητέρα και ο πατέρας σκοτώθηκαν και θάφτηκαν σε ένα πηγάδι στο Τρίκωμο, αλλά η οποία επέλεξε τον δρόμο της ειρήνης και της συμφιλίωσης, μιλώντας σε διάφορες συγκεντρώσεις μαζί με τη στενή της φίλη Μαρία Γεωργιάδου, η οποία έχασε όλη της την οικογένεια -μητέρα, πατέρα, αδελφή, αδελφό- στις δολοφονίες στην περιοχή της Κυθρέας το 1974.
Μια αληθινή διαδικασία
Ο Erbay, μιλώντας στην Επιτροπή LIBE για τους «αγνοούμενους» εκ μέρους μιας τόσο εντυπωσιακής ομάδας, παρουσίασε τις ιδέες του σχετικά με τις ανάγκες στην Κύπρο. Μίλησε για μια διαδικασία αποκατάστασης δικαιοσύνης και επούλωσης και ότι οι συγγενείς των αγνοουμένων πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο μιας τέτοιας διαδικασίας. Όχι για επίδειξη, αλλά ως μια αληθινή διαδικασία, ώστε να μπορέσουμε να θεραπευτούμε συλλογικά ως κοινότητες αυτού του νησιού. Σήμερα θέλω να μοιραστώ την ομιλία του με τους αναγνώστες μου.
Η Χαρίτα Μάντολες μίλησε επίσης στην Επιτροπή LIBE ως εκπρόσωπος της ΜΚΟ για τους Ελληνοκύπριους «αγνοούμενους» και ενώ εκείνη επικεντρώθηκε στον δικό της πόνο και τα δικά της βάσανα, ο Erbay έκανε τη διαφορά μιλώντας για τον πόνο και των δύο κοινοτήτων. Έχουν πραγματοποιηθεί και προηγουμένως διάφορες δραστηριότητες σε σχέση με τους «αγνοούμενους», ιδίως με την πρωτοβουλία των ευρωβουλευτών του ΑΚΕΛ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι συγγενείς αγνοουμένων είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν στο Κοινοβούλιο. Η πρόσφατη συνάντηση στις 24 Ιουνίου 2025 στην Επιτροπή LIBE οργανώθηκε από τον ευρωβουλευτή του ΔΗΣΥ Λουκά Φουρλά.
Πέτρος Σουππουρής και Huseyin Rustem Akansoy.
Ανάγκη για συλλογική επούλωση
Ο Erbay Akansoy, στην ομιλία του στην Επιτροπή LIBE του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είπε:
«Καλησπέρα,
Βρίσκομαι σήμερα εδώ εκπροσωπώντας τη δικοινοτική πρωτοβουλία συγγενών αγνοουμένων, θυμάτων σφαγών και άλλων θυμάτων των γεγονότων της περιόδου 1963-1974, «Μαζί Μπορούμε!».
Είμαι δεύτερης γενιάς συγγενής αγνοουμένων και κατάγομαι από ένα μικρό χωριό που ονομάζεται Μαράθα στην περιοχή της Αμμοχώστου. Το όνομα μου είναι Erbay.
Από το χωριό μου, τη Μαράθα, και από δύο άλλα γειτονικά τουρκοκυπριακά χωριά, το Σανταλάρη και την Αλόα, 126 άτομα, γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, σφαγιάστηκαν από τους λεγόμενους εθνικιστές Ελληνοκύπριους του γειτονικού χωριού Πηγή Περιστερώνα.
Τα τρία χωριά όπου συνέβησαν οι σφαγές είχαν πληθυσμό που δεν ξεπερνούσε τα 250 άτομα.
Ο πατέρας μου, που ήταν τότε 18 χρονών, ένας νεαρός που μόλις είχε αποφοιτήσει από το γυμνάσιο, πιάστηκε ως αιχμάλωτος πολέμου, όπου πέρασε 86 μέρες της ζωής του υπό κράτηση χωρίς να έχει καμία είδηση για την οικογένειά του.
Όταν αφέθηκε ελεύθερος και επέστρεψε στο χωριό του, συνειδητοποίησε ότι όλη η ζωή είχε χαθεί. Ο πατέρας μου έχασε τη μητέρα του, τη γιαγιά μου, την Emine, που ήταν τότε 36 χρονών. Οι αδελφοί του, ο θείος μου Mustafa και ο Erbay, ήταν 12 και 11 ετών. Οι αδελφές του, οι θείες μου, η Sezin και η Sibel, ήταν 15 και 6 ετών. Όλοι τους βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν πριν προλάβω να τους γνωρίσω. Ο πατέρας μου έχασε 32 μέλη της ευρύτερης οικογένειάς του τον Αύγουστο του 1974. Σκοτώθηκαν και θάφτηκαν σε μαζικό τάφο μαζί με 89 γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, και τα πτώματά τους κάηκαν για να καλυφτούν οι φρικαλεότητες. Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ τι τους συνέβη, την κόλαση που έζησαν μεταξύ 20 Ιουλίου 1974 και 14 Αυγούστου 1974. Οι δράστες αυτών των φρικτών φρικαλεοτήτων συνεχίζουν να ζουν ανάμεσά μας χωρίς καμία συνέπεια».
«Η απώλεια δεν γνωρίζει όρια»
«Στα πρώτα μου χρόνια, όταν συνειδητοποίησα ότι μέλη της οικογένειάς μου έλειπε και ρώτησα πού ήταν, ο πατέρας μου με κάθισε και μου εξήγησε ότι δεν ζούσαν πια και δεν βρίσκονται ανάμεσά μας και ότι έπρεπε να μάθω να ζω με αυτό.
Μου είπε επίσης ότι μια μέρα θα έχω φίλους από την ελληνοκυπριακή κοινότητα, των οποίων τα ονόματα δεν γνωρίζω ακόμα, που έχουν χάσει τους αγαπημένους τους και νιώθουν το ίδιο κενό που νιώθω εγώ. Είχα την τύχη να γνωρίσω αυτούς τους ανθρώπους, να ακούσω τις ιστορίες τους και να περπατήσω μαζί τους σε αυτό το ταξίδι.
Έμαθα από νωρίς ότι ο πόνος της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου δεν έχει εθνική ταυτότητα και δεν γνωρίζει όρια.
Ο Πέτρος Σουππουρής και ο Γιώργος Λιάσης έχασαν όλα τα μέλη της οικογένειάς τους στο Παλαίκυθρο. Η Χριστίνα Σολωμή Πατσιά έχασε τον πατέρα και τον αδελφό της στην Κώμη Κεπήρ. Ο Χρίστος από το Δαλί, ο Σπύρος από τη Γιαλούσα, ο Yusuf από τη Λουρουτζίνα, ο Veli από την Τόχνη.
Η χώρα μας έχει αμέτρητα ονόματα ανθρώπων που έχασαν τις οικογένειές τους εξαιτίας των φιλοδοξιών εκείνων που δεν ήξεραν πώς να ζήσουν μαζί. Οι φρικαλεότητες και οι δολοφονίες των οικογενειών του Πέτρου, του Γιώργου και της Χριστίνας έγιναν από Τουρκοκύπριους που συνεχίζουν να ζουν κανονικά ανάμεσά μας.
Αλλά οι αγαπημένοι μας δεν είναι πλέον ζωντανοί. Σκοτώθηκαν από εκείνους που υιοθέτησαν την ίδια αρρωστημένη ιδεολογία με εκείνους που σκότωσαν και την οικογένειά μου.
«Χρειαζόμαστε μια διαδικασία κοινωνικής μεταμόρφωσης»
Σήμερα κατανοούμε καλύτερα πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι ο εθνοτικός εθνικισμός, η έλλειψη ανεκτικότητας, το αίσθημα ανωτερότητας. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι όταν τα μέσα και οι μηχανισμοί της δικαιοσύνης αρχίζουν να διαβρώνονται και η δικαιοσύνη περιορίζεται σε απλά λόγια, η ανθρωπότητα χάνει κάθε ελπίδα.
Τόσα χρόνια μετά, η κοινωνία μας παραμένει βαθιά διαλυμένη και διχασμένη, όπως και όλα τα μέσα δικαιοσύνης που διαθέτουμε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια διαδικασία κοινωνικής μεταμόρφωσης, που θα επικεντρώνεται στην αποκατάσταση δικαιοσύνης - στην αναγνώριση του πόνου του άλλου και στη συλλογική επούλωση.
Διαδικασίες όπως αυτές μπορούν να διαμορφωθούν μόνο από εκείνους μέσα στην κοινωνία μας που κατέχουν ηθική εξουσία και μπορούν να διαμορφώσουν εκείνα τα εργαλεία ώστε να διασφαλίσουν ότι η δικαιοσύνη θα είναι δίκαιη, ισότιμη και επικεντρωμένη στα θύματα. Και ότι αυτό δεν θα βλάψει περαιτέρω την ήδη διαλυμένη κοινωνία μας.
Υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι σε κάθε κοινωνία που κατέχουν τέτοια ηθική εξουσία για το πώς να πλαισιώσουν την αλήθεια. Που μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη της επούλωσης της κοινωνίας τους. Και μπορούν να δημιουργήσουν έναν κοινό χώρο για επούλωση και συμφιλίωση. Στην Κύπρο, όπως θα έπρεπε να είναι και στον υπόλοιπο κόσμο, αυτοί οι άνθρωποι είναι τα θύματα και οι οικογένειες που έχουν υποφέρει και από τις δύο κοινότητες και έχουν ήδη ξεκινήσει το ταξίδι της επούλωσης και της μεταμόρφωσής τους.
Οι συγγενείς πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο».
