Μπορεί να ηχεί παράδοξο, αλλά ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ κινείται σε ρόλο πλέον Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ και αναλαμβάνει καθήκοντα ειρηνοποιού με έμφαση στο Ουκρανικό και το Παλαιστινιακό. Μιλάμε για πρωτόγνωρες κινήσεις, οι οποίες στην πορεία αναγκαστικά θα κριθούν εκ του αποτελέσματος.
Εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε βέβαια κάποιος να σημειώσει τα πλεονεκτήματα που έχουν οι μέχρι στιγμής πρωτοβουλίες του Αμερικανού Προέδρου:
Πρώτον, κινείται με ταχύτητα και καταφέρνει να φέρνει τις δύο πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Δεύτερον, φαίνεται, λόγω εκτοπίσματος των ΗΠΑ, να χρησιμοποιεί άνετα την τακτική μαστίγιο και καρότο, σε σημείο που ακόμη και ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν να μην μπορεί να του αρνηθεί συνάντηση για το Ουκρανικό.
Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τον κ. Τραμπ και εκ των πραγμάτων φοβίζει; Ότι δεν διαπραγματεύεται σαν παραδοσιακός διπλωμάτης, ούτε ακολουθεί κατ' ανάγκη αρχές, νόμους και ψηφίσματα του ΟΗΕ. Διαπραγματεύεται ως επιχειρηματίας στη λογική ενός πάρε -δώσε.
Ο Ντόναλντ Τραμπ συναντήθηκε με τον Ουκρανό Πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι μαζί με Ευρωπαίους ηγέτες, έχοντας ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του, αλλά κυρίως το διαπραγματευτικό πλαίσιο στο οποίο προτίθεται να κινηθεί. Συγκεκριμένα, όπως είπε, στοχεύει στον τερματισμό του πολέμου, αλλά απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο η Ουκρανία να ανακτήσει τον έλεγχο της χερσονήσου της Κριμαίας, που προσαρτήθηκε στη Ρωσία το 2014, όπως και να ενταχτεί στον Οργανισμό του Συμφώνου του Βόρειου Ατλαντικού. Την ίδια στιγμή έχει διαρρεύσει ότι για να λήξει ο πόλεμος, η Ρωσία διεκδικεί την περιοχή του Ντονμπάς μέχρι και τη Χερσώνα.
Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό; Ότι η Ουκρανία θα πρέπει να αποδεχθεί ότι η παντοδύναμη Ρωσία θα πρέπει να κρατήσει και να προσαρτήσει ό,τι κατέλαβε διά της βίας τα τελευταία 11 χρόνια, ξεκινώντας από την Κριμαία το 2014 και καταλήγοντας στην Ανατολική Ουκρανία την οποια έχει καταλάβει τα τελευταία τρία χρόνια.
Γίνεται αντιληπτό ότι αν τελικά αυτή η πρακτική επικρατήσει, τότε το διεθνές δίκαιο όπως το γνωρίζουμε μέχρι πρόσφατα έχει τελειώσει, με το δίκαιο της πυγμής να καταλαμβάνει τη θέση του. Ούτως ή άλλως, αν ο κ. Τραμπ υποστηρίξει σήμερα τη Ρωσία στην κατάληψη της μισής Ουκρανίας, αύριο ποιος θα εμποδίσει τον ίδιο να καταλάβει την Ανταρκτική ή να προσαρτήσει τον Καναδά, όπως πολλές φορές έχει ζητήσει δημόσια;
