Ναι, αγαπητέ μου φίλε. Εσύ υπέβαλες την ερώτηση: «Πώς θα αντισταθούμε στη βαρβαρότητα στην εποχή της βαρβαρότητας;» Πώς θα απλωθούν τα χέρια μας πρώτα και κύρια στις πληγές της πατρίδας μας που πονούν και ύστερα σε εκείνους που μαύρισαν τα μάτια τους από την τυραννία στις άλλες γωνιές του κόσμου και λέπτυναν τα χέρια και τα πόδια τους από την πείνα; Λες δημοσιογραφία. Πρώτα και κύρια δημοσιογραφία. Θα γράφουμε τις αλήθειες και τις πραγματικότητες μη υποκύπτοντας σε πιέσεις και απειλές και μη αποδεχόμενοι κάθε είδους ανήθικη πρόταση. Έτσι; Ποιος θέλει να μάθει τις αλήθειες και τις πραγματικότητες σε μια κοινωνία που συνήθισε να είναι ευτυχισμένη με τα ψέματα; Αν χίλια άτομα πιστέψουν ένα ψέμα, πιστεύει την αλήθεια ένα άτομο. Και δεν το ξέρεις; Η δημοσιογραφία ψυχορραγεί. Βρίσκεται σε κώμα. Φυτοζωεί εδώ και πολύ καιρό. Αν βγάλουμε την πρίζα, θα πεθάνει!
Ακόμα δεν τη βγάζουμε, επειδή θα χάσουμε και την τελευταία μας ελπίδα. Ίσως να γίνει ένα θαύμα, να συνέλθει και να ορθοποδήσει. Τι έλεγαν οι παλαιότεροί μας; «Δεν παύει κανείς να ελπίζει στον Θεό». Πόσοι έμειναν στην κοινότητά μας να γράφουν τα πράγματα που κάποιοι δεν θέλουν να γράφονται; Δεν είναι καν τόσοι όσα τα δάχτυλα του ενός χεριού. Όλοι προσπαθούν να είναι πλούσιοι, όχι να υπάρχουν. Οι πραγματικότητες είναι πικρές. Τα ψέματα είναι γλυκά. Οι πραγματικότητες είναι μπελαλίδικες. Ποιος θέλει να μπλέξει με έναν μπελά; Γιατί δεν ρίχνουν πέτρες στο βούρκο; Για να μην λερωθούν τα πεντακάθαρα ρούχα τους. Σε αυτή τη χώρα όλοι γράφουν άρθρα τόσο όσο να μην οδηγηθούν στο δικαστήριο. Τόσο όσο για να μην δεχθούν βόμβες και σφαίρες. Φοβούνται να μείνουν μόνοι. Αντί να σύρουν ξοπίσω τους την πλειοψηφία, τρέχουν ξοπίσω από την πλειοψηφία. Λυπούνται για έναν συνηθισμένο φόνο. Υποβάλλουν προτάσεις για την τροχαία. Ανοίγουν πόλεμο κατά της ρύπανσης του περιβάλλοντος. Ανεμίζουν τη σημαία ευρισκόμενοι στην πρωτοπορία ενάντια στη βία κατά των γυναικών. Όμως, δεν βλέπουν ότι η χώρα τους βρίσκεται υπό κατοχή. Δεν νοιάζονται για τις στρατιωτικές ασκήσεις τόσο όσο νοιάζονται για ένα σκυλί που βρίσκεται πληγωμένο στον αυτοκινητόδρομο.
Αν η δημοσιογραφία είναι καταλύτης της αντίστασής μας, τότε πες μου. Γιατί μόνο μια εφημερίδα δέχθηκε βομβιστική επίθεση μερικές φορές τα τελευταία 25 χρόνια στην κοινότητά μας; Δέχθηκε επίθεση με σφαίρες μερικές φορές. Κατασχέθηκε μερικές φορές. Οι συγγραφείς της φυλακίστηκαν. Καταχωρίστηκαν εναντίον της εκατοντάδες ποινικές αγωγές. Και στο τέλος λιντσαρίστηκε; Γιατί μόνο μια εφημερίδα τα έπαθε όλα αυτά; Γιατί δεν τα έπαθε απολύτως καμία άλλη εφημερίδα και κανένας άλλος δημοσιογράφος; Θέλω απάντηση οπωσδήποτε σε αυτό το ερώτημα.
Μήπως η αλληλεγγύη είναι ένα από τα μέσα αντίστασής μας; Αχ, αγαπητέ μου φίλε. Μακάρι να ήταν. Δυστυχώς δεν υπάρχει αλληλεγγύη εδώ, υπάρχει Μη αλληλεγγύη. Και όσοι πρέπει να είναι αλληλέγγυοι στήνουν ύπουλο καραούλι. Φοβούνται ότι θα κάνουν ζημιά και σε εκείνους τα άρθρα σου, τα άρθρα σου που ελκύουν πάνω τους κεραυνούς. Η ύπαρξή σου είναι κίνδυνος και για εκείνους, όχι μόνο για τους κρατούντες το καθεστώς. Αν δεν ήταν έτσι, μήπως θα κοίταζαν πίσω από τις κουρτίνες την ώρα που λιντσάρονταν οι πολίτες τους από έναν σκοτεινό όχλο;
Μήπως η τέχνη είναι το πιο ισχυρό μέσο της μνήμης σας κατά της βαρβαρότητας; Έχεις απόλυτο δίκαιο. Όμως, χωλαίνουμε και σε αυτό το στοίχημα. Το μέρος αυτό είναι μια από τις σπάνιες χώρες στις οποίες οι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού δεν έχουν καθόλου πρόβλημα με τους κρατούντες το καθεστώς. Κοίτα σε πόσο ασυνήθιστες συνθήκες ζούμε εδώ και χρόνια. Πόσα χρόνια είναι σχισμένος ο χάρτης μας. Δεν έχουμε καν έναν ράφτη να τον ράψει. Σε μια τέτοια τάξη πραγμάτων πώς καταφέρνει ένας καλλιτέχνης να ζει και να συνεχίζει την τέχνη του χωρίς να τον βρίσκουν μπελάδες; Εκπλήττομαι!
Όσον αφορά τις νέες γενιές. Είναι και αυτές γενιές που χαραμίστηκαν όπως όλες οι γενιές μας. Ξέρουν την τεχνολογία των ηλεκτρονικών υπολογιστών την οποία δεν ξέρουν οι πατεράδες τους, όμως δεν ξέρουν πάρα πολλά πράγματα τα οποία γνωρίζουν οι πατεράδες τους. Αν δεν υπάρχει πολιτική ενότητα στις δικοινοτικές συνεργασίες σημαίνει πως και αυτές δεν έχουν ψυχή. Παλιά ήταν εθελοντικός ο δικοινοτικός αγώνας. Τέλειωσε και αυτό, μόλις συνδέθηκε με τα ταμεία. Τι άλλο να πω;
