Είναι πατέρας και ονομάζεται Πάνος Ρούτσις. Είναι πατέρας ενός παιδιού, του Ντένις, που σκοτώθηκε στα Τέμπη. Ένα ολόκληρο τρένο συνετρίβη αρπάζοντας τη ζωή από 57 νέους ανθρώπους…
Ο Πάνος Ρούτσις έχει στήσει το αντίσκηνό του στην Πλατεία Συντάγματος και ξεκίνησε εδώ και μια εβδομάδα απεργία πείνας και δίψας με ένα και μόνο αίτημα. Ζητά την εκταφή του γιου του Ντένις, ο οποίος θάφτηκε άρον άρον μετά το δολοφονικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ένα αίτημα καθόλα νόμιμο αλλά η Πολιτεία στην Αθήνα του το αρνείται πεισματικά!
Σύμφωνα με τον νόμο το αίτημα του πατέρα είναι δίκαιο. Ποιος θα μπορούσε να απαγορεύσει σε έναν γονέα, σε έναν πατέρα, να εξακριβώσει αν όντως είναι ο γιος του αυτός που θάφτηκε σε μια σακούλα με απομεινάρια κάποιων λειψάνων. Και να μάθει τα αίτια του θανάτου του… Και δεν είναι ο μόνος. Όλοι οι γονείς και συγγενείς των 57 θυμάτων έχουν κάθε δικαίωμα να μάθουν την αλήθεια.
Η Πολιτεία όμως σφυρίζει αδιάφορα και κυνικά. Οι συγγενείς ετοιμάζουν εξώδικα για τον Πρωθυπουργό και άλλους αξιωματούχους οι οποίοι συμπεριφέρονται ωσάν να σκοτώθηκαν μύγες η ακρίδες. 57 άνθρωποι έλιωσαν και διαλύθηκαν μέσα στα πυρακτωμένα συντρίμμια του τρένου-φονιά και η κυβέρνηση μαζί με άλλους αρμόδιους έχουν την ηλίθια βεβαιότητα ότι, όταν περάσει ακόμα λίγος καιρός, τα πάντα θα τα τυλίξει η λήθη και θα ξεχαστούν στο βάθος και στον πάτο του χρόνου.
Όταν προσπαθείς να κρύψεις, όταν σκεπάζεις με μπουλτόζες και χώματα, όταν στρώνεις με άσφαλτο το σημείο της συντριβής, τότε, είσαι ύποπτος για αισχρή πράξη εθνικής εμβέλειας.
Του καθενός το μυαλό πάει στο αυτονόητο. Αν δεν είχαν τίποτα να κρύψουν, δεν θα αρνούνταν τα δίκαια αιτήματα των συγγενών και των γονιών. Δεν μπορώ να διανοηθώ μια Δικαιοσύνη στην Ελλάδα που συμμετέχει σε αυτό το μεταέγκλημα στα Τέμπη. Διότι το πρώτο έγκλημα είναι αυτό καθ΄ αυτό, το δολοφονικό δυστύχημα, και δεύτερο η αγωνιώδης προσπάθεια συγκάλυψης των ενόχων.
Πόσο θα αντέξει στην απεργία του ο Πάνος Ρούτσις; Όσο και να του συμπαραστέκονται κι άλλοι γονείς κι άλλοι πολίτες, οι αντοχές του δεν μπορεί να είναι άπειρες. Άπειρες είναι οι αναλγησίες και οι αναισθησίες του συγκροτήματος που κυβερνά την Ελλάδα. Μια κυβέρνηση που κολυμπά στα σκάνδαλα και μια αντιπολίτευση κι αυτή ανύπαρκτη στην ανυποληψία της.
Κατά τα άλλα, όταν παίζει ο εθνικός ύμνος στεκόμαστε προσοχή, συγκινούμαστε, χωρίς να ξέρουμε όμως το γιατί…
