Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους της ε/κ πλευράς στο θέμα του Κυπριακού είναι ο διαμοιρασμός της εξουσίας. Η ε/κ πλευρά τονίζει την ανάγκη για ένα λειτουργικό κράτος, αφήνοντας να νοηθεί ότι εάν αποδοθεί στην τ/κ πλευρά το δικαίωμα της αρνησικυρίας σε περίπτωση λύσης του Κυπριακού, τότε, ενδεχομένως να μην μπορούν να ληφθούν αποφάσεις σε επίπεδο ομοσπονδιακής κυβέρνησης λόγω διαφωνιών σε διάφορα ζητήματα.
Μάλιστα η ε/κ πλευρά επικαλείται τα λειτουργικά προβλήματα που προέκυψαν μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την άσκηση του δικαιώματος αρνησικυρίας από την τ/κ κοινότητα σε περιπτώσεις όπως η έγκριση του κρατικού προϋπολογισμού το 1963. Όντως η άσκηση του βέτο δημιούργησε λειτουργικά προβλήματα και πρέπει το δικαίωμα αυτό να ασκείται με ορθολογισμό.
Βέβαια, ο τότε ηγέτης της τ/κ κοινότητας και αντιπρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, δρ Φαζίλ Κουτσιούκ, άσκησε το δικαίωμα βέτο λόγω της αρνητικής στάσης της ε/κ πλευράς σε άλλα ζητήματα όπως η μη εφαρμογή της συμφωνίας για τους χωριστούς δήμους. Συνεπώς, εκκρεμούσαν σοβαρά ζητήματα τα οποία έπλητταν το κλίμα εμπιστοσύνης και δημιουργούσαν την καχυποψία σε μια δύσκολη εποχή.
Το εύκολο είναι να επιρρίψει η μια κοινότητα στην άλλη όλη την ευθύνη και να της αποδώσει αλλότρια κίνητρα, αφήνοντας εκτός του κάδρου των ευθυνών τις δικές της συμπεριφορές. Το δύσκολο είναι να ασχοληθεί η κάθε κοινότητα με τις δικές της ευθύνες και να κάνει αυτοκριτική. Η ανάγνωση της ιστορίας έχει και αυτή τη χρησιμότητα σε κοινωνίες που ωριμάζουν και βελτιώνονται. Ας αφήσουμε όμως το χθες και ας δούμε λίγο το σήμερα.
Στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, τα οποία επικαλείται η ε/κ πλευρά για να αντιμετωπίσει την αδιάλλακτη θέση του Ερσίν Τατάρ υπέρ των δύο κρατών, περιγράφεται η μορφή της λύσης του Κυπριακού και δίνεται το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα επιτευχθεί. Αναφέρεται δηλαδή σε λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων.
Η πολιτική ισότητα είναι ένα ζήτημα που απασχολεί έντονα τις δύο πλευρές σε κάθε κύκλο διαπραγμάτευσης και είναι ένα από τα θέματα στα οποία καλείται να κάνει παραχωρήσεις η ε/κ πλευρά. Πάντα με την προοπτική ότι θα πάρει ανταλλάγματα σε ζητήματα όπως η ασφάλεια και οι εγγυήσεις.
Σίγουρα η πολιτική ισότητα ως όρος δεν συνεπάγεται την αριθμητική ισότητα αλλά διασφαλίζει ότι η μικρότερη σε πληθυσμό κοινότητα θα έχει ρόλο στις αποφάσεις. Αυτό συμβαίνει σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου τα μικρότερα κράτη μέλη έχουν δικαίωμα αρνησικυρίας για να μπορούν να συμμετάσχουν στις αποφάσεις και να ακούγονται οι θέσεις τους. Με αυτόν τον μηχανισμό λήψης αποφάσεων δίνεται η δυνατότητα σε μικρά κράτη όπως η Κύπρος να διαβουλεύονται με τεράστια κράτη όπως η Γερμανία και να συναποφασίζουν ανεξαρτήτως του μεγέθους του πληθυσμού.
Η πολιτική ισότητα είναι βασικό στοιχείο σε ομοσπονδιακές κρατικές δομές και διακρατικούς θεσμούς, όπως ο ΟΗΕ και η ΕΕ. Εάν δεν υπήρχε η αρχή της πολιτικής ισότητας, τότε, οι μεγαλύτεροι θα επιβάλλονταν στους μικρότερους. Η Κύπρος δεν θα είχε ρόλο και σημασία εντός της ΕΕ. Αυτό το δικαίωμα της αρνησικυρίας, που παραχώρησαν μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη σε μικρότερες χώρες, οφείλει να παραχωρήσει και η ε/κ κοινότητα στη μικρότερη πληθυσμιακά τ/κ κοινότητα στα πλαίσια ενός επανενωμένου ομοσπονδιακού κράτους. Δεν μπορείς να το απαιτείς για τον εαυτό σου και να το στερείς από τους άλλους.
