Λίγοι το γνωρίζουν και οι περισσότεροι απ’ αυτούς το αποσιωπούν. Στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται παρά μόνο ο θρίαμβος των επαναστατημένων Ελλήνων. «Πάτησαν την Τριπολιτσά». Το τραγούδι το ακούμε με περηφάνια αλλά χωρίς γνώση.
Ο Κολοκοτρώνης πολιόρκησε την πόλη με τους χιλιάδες Τούρκους κι Εβραίους κατοίκους. Σαν χθες λοιπόν, πριν από 204 χρόνια, η καρδιά της οθωμανικής εξουσίας στην Πελοπόννησο πέφτει στα χέρια των Ελλήνων επαναστατών. Η Άλωση της Τριπολιτσάς δεν ήταν απλώς μια στρατιωτική νίκη αλλά ένα κομβικό σημείο που σημάδεψε την πορεία της Επανάστασης, σφραγίζοντας την τύχη της και αφήνοντας πίσω της ένα δυσοίωνο αποτύπωμα φρίκης.
Γράφει ο Παναγιώτης Παπανικολάου στην Athens Voice: Και γράφει την αλήθεια. Χωρίς παρωπίδες, περιγράφει τη σφαγή των αμάχων Τούρκων και Εβραίων από τους Έλληνες επαναστάτες.
Η Τριπολιτσά (η σημερινή Τρίπολη) δεν ήταν απλώς μια πόλη. Ήταν το διοικητικό, στρατιωτικό και οικονομικό κέντρο της οθωμανικής εξουσίας στον Μοριά.
Καθώς η πολιορκία έμπαινε στην τελική της φάση, οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν. Η απόγνωση των πολιορκημένων έφτασε στο αποκορύφωμά της. Το πρωί της 23ης Σεπτεμβρίου 1821 οι Έλληνες επαναστάτες εισέβαλαν στην πόλη.
Αυτό που ακολούθησε ήταν μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της Ελληνικής Επανάστασης.
Σύμφωνα με την καταγραφή του ίδιου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στα απομνημονεύματά του, η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε άνευ προηγουμένου. «Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη», αναφέρει χαρακτηριστικά, υπονοώντας ότι η πόλη ήταν γεμάτη με πτώματα. Η φράση αυτή έχει μείνει στην Ιστορία ως ένα από τα πιο ανατριχιαστικά σύμβολα του ξεσπάσματος του επαναστατικού μίσους.
Ο Κολοκοτρώνης αναφέρει πως ο αριθμός των νεκρών έφτασε τους 32.000 Τούρκους και Εβραίους. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Σπίτια, τζαμιά και συναγωγές λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν, ενώ οι κάτοικοι, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, βρήκαν φρικτό θάνατο.
Η σφαγή της Τριπολιτσάς αποτέλεσε ένα γεγονός που, αν και δεν ήταν σπάνιο για τα δεδομένα των πολέμων της εποχής,προκάλεσε διεθνείς αντιδράσεις και έπληξε το ηθικό κύρος της Ελληνικής Επανάστασης στα μάτια της Ευρώπης. Ήταν μια πράξη βίας που απηχούσε τον πόνο και το μίσος των αιώνων σκλαβιάς.
Αξίζει να γνωρίζουμε τέτοια γεγονότα, όσο κι αν μας ενοχλούν. Ο πιο δυνατός αφανίζει τον πιο αδύναμο. Μήπως τα ίδια δεν έκαναν οι Αθηναίοι στους Μηλίους όταν τους αρνήθηκαν την υποταγή, στην προ Χριστού εποχή;
Τα ίδια δεν γίνονται στη Γάζα και στην Ουκρανία; Δεν έγιναν στους δυο παγκόσμιους (και άλλους) πολέμους; Για τους Τούρκους καλύτερα να μην μιλήσουμε…
Η ανθρώπινη ζούγκλα προσπαθεί στα Ηνωμένα Έθνη αυτές τις μέρες να βρει ισορροπίες. Μάταιος κόπος. Ας ακούσει τον Κεμάλ του Χατζιδάκι κι ας κλείσει τα φώτα…
