Ο Θεός να βάλει το χέρι του…Μεγάλη κουβέντα να την πεις κι ακόμα μεγαλύτερη προσευχή να τη νιώσεις. «Ο Θεός να βάλει το χέρι του»! Το άκουσα χθες σε ένα φαρμακείο που μπήκα για να πάρω τεστ για κορωνοϊό. Ο διπλανός ξεστόμισε αυτή την ιερή ευχή παίρνοντας μαζί του ένα σακούλι με φάρμακα. Κι αν είναι του ιδίου και προσεύχεται για τον εαυτό του;
Είπα μέσα μου: «Ας το βάλει», και μπήκα στο αυτοκίνητο. Έπεσα πάνω στην πρώτη είδηση του δελτίου των 10. «Υπογράφηκε η πρώτη συμφωνία για τη Γάζα… Θέμα ωρών η απελευθέρωση των ζωντανών ομήρων…».
Αμέσως σκέφτηκα. Το έβαλε! Ύστερα με πιάσανε σκέψεις. Τόσο καιρό πού ήταν; Δεκάδες χιλιάδες νεκροί Παλαιστίνιοι, ξεριζωμός, χιλιάδες παιδιά σκοτωμένα, εκατοντάδες Ισραηλινοί σφαγιασμένοι, αποκεφαλισμένοι, ο κατάλογος ατέλειωτος.
Μήπως το χέρι που επενέβη δεν ήταν του Θεού αλλά του ξανθού μεγιστάνα που παριστάνει τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και του σφηνώθηκε στο κεφάλι η εμμονή να πάρει το Νόμπελ Ειρήνης; Να το βάλει στο γραφείο του ότι κατάφερε το ακατόρθωτο;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί δεν το ξέρουν ότι είναι πεθαμένοι. Είναι ένας αριθμός όπως παντού. Ουκρανία, Σουδάν, Ιράν και οπουδήποτε αλλού ο άνθρωπος καταδιώκει τον άνθρωπο για να τον θανατώσει. Και ο Θεός παρακολουθεί; Έχω στη βιβλιοθήκη μου ένα μικρό βιβλιαράκι. Η «Έννοια του Θεού μετά το Άουσβιτς». Με επηρέασε καθοριστικά. Κι όταν ακούω «ο Θεός να βάλει το χέρι του» θυμάμαι το εκδοτικό σημείωμα στο οπισθόφυλλο. Σας το αφιερώνω: Η «Έννοια του Θεού μετά το Άουσβιτς» αναφέρεται στην προσπάθεια του φιλοσόφου Χανς Γιόνας να επανερμηνεύσει την έννοια του Θεού, λαμβάνοντας υπόψη το Ολοκαύτωμα, υποστηρίζοντας ότι ο Θεός δεν έχει πλέον τίποτα να δώσει, αλλά τώρα είναι ο άνθρωπος που πρέπει να δώσει στον Θεό, μέσω της διατήρησης της ελπίδας και της αποφυγής της απάθειας και της απανθρωπίας.
Συγκεκριμένα, ο Γιόνας αναπτύσσει την ιδέα ότι ο Θεός, παραδίδοντας τον εαυτό του σε έναν κόσμο που εξελίσσεται, αφήνει πλέον στον άνθρωπο την ευθύνη να διαφυλάξει την ύπαρξή του. Αυτή η ευθύνη σημαίνει να επαγρυπνεί ο άνθρωπος, ώστε να μη συμβεί ο Θεός να μετανιώσει για την απόφασή του να αφήσει τον κόσμο να εξελίσσεται.
Η σκέψη αυτή του Γιόνας αντιπροσωπεύει την πρόκληση να βρεθεί νόημα και ελπίδα σε έναν κόσμο που έχει βιώσει τέτοια φρίκη, επανατοποθετώντας την ανθρώπινη ευθύνη απέναντι στο θείο».
Να τι περιμένουμε να κάνει ο άνθρωπος… Όχι ο Θεός!
