Δεν λέει καν Κυπριακή Δημοκρατία, λέει Ελληνοκυπριακή Διοίκηση της Νότιας Κύπρου. Αλλά υπόσχεται σε όλους την υπηκοότητα της ΕΕ. Υπάρχει παρέμβαση αλλά δεν μπορεί καν να πει ότι υπάρχει παρέμβαση. Θέλει να καθήσει στην καρέκλα στο «προεδρικό» χωρίς μπερδέματα. Παραπονιέται ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά παραγνωρίζει τους Τουρκοκύπριους, όμως δεν φέρει καθόλου ένσταση που μας παραγνωρίζει ο Ταγίπ Έρντογαν λέγοντας από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών ότι «πέθανε η ομοσπονδία».
Παραπονιέται ότι οι επιχειρηματίες μας ανάπτυξης γης δεν μπορούν να περάσουν στον νότο με τον φόβο της σύλληψης αλλά δεν αναφέρεται καθόλου στους πέντε Ελληνοκύπριους που συνελήφθησαν στον βορρά με σκευωρία. Σαν να είναι ο Χριστοδουλίδης αυτός που δεν κάθεται στο τραπέζι, λέει πως θα τον βάλει να καθήσει στο τραπέζι. Όμως, ξεχνά ότι η τουρκική πλευρά είναι αυτή που δεν κάθεται στο τραπέζι και η ελληνοκυπριακή πλευρά είναι αυτή που προσπαθεί να την κάνει να καθήσει στο τραπέζι.
Λέει ότι δεν θα επιστρέψει ξανά σε αυτό το στάτους κβο αν δεν συμφωνήσει και αυτή τη φορά η ελληνοκυπριακή πλευρά, όμως δεν εξηγεί πού θα επιστρέψει. Αναφέρεται σε ένωση ως κοινωνία μετά τις 19 Οκτωβρίου, όμως δεν αναφέρεται σε ένωση της Κύπρου, αναφέρεται σε ένωση των Τουρκοκυπρίων με τον πληθυσμό από την Τουρκία.
Λέει πως δεν καβγαδίζει με την Τουρκία, όμως δεν λέει πώς χωρίς καβγά θα απαλλαχτούμε από το να είμαστε υποτελής διοίκηση της Τουρκίας. Στις ομιλίες του αναφέρεται στα «αποφθέγματα» του δικτάτορα Έρντογαν λέγοντας «όπως είπε ο κ. Ταγίπ Έρντογαν», όμως δεν πιάνει καν στο στόμα του το όνομα του Σελαχατίν Ντεμιρτάς. Λέει ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν μπορεί να αποφασίζει χωρίς να μας ρωτά στο θέμα της ασφάλειας στο νησί, όμως δεν παραπονιέται καθόλου για τη βάση μη επανδρωμένων πτητικών μέσων και οπλισμένων μη επανδρωμένων πτητικών μέσων, καθώς και για το σύστημα πυραυλικής άμυνας στην Καρπασία τώρα. Είναι ηγέτης της αντιπολίτευσης, όμως παρά το γεγονός ότι ζει σε μια χώρα υπό κατοχή εδώ και χρόνια, ούτε από κανέναν έλαβε οποιανδήποτε απειλή ούτε δέχτηκε οποιανδήποτε επίθεση ούτε και πηγαινοέρχεται στους διαδρόμους των δικαστηρίων. Παρά ταύτα, τυγχάνει της μεταχείρισης «ήρωα». Μαζεύει μεγάλα και ενθουσιώδη πλήθη στις πλατείες και δεν λέει τίποτε άλλο εκτός από το ότι «θα γελάσει το πρόσωπο όλων», όμως τυγχάνει υποδοχής με ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Όλοι τον κοιτάζουν ως «σωτήρα».
Λέει ότι θα κάνει στην Τουρκία την πρώτη επίσκεψη μετά την εκλογή του. Υπόσχεται να συζητήσει με τον Ταγίπ Έρντογαν το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται η είσοδος στην Τουρκία κάποιων συμπολιτών μας που αποκαλούνται «τρομοκράτες». Όμως, αν ο Έρντογαν δεν αλλάξει γνώμη λέγοντας πως «τούς θεωρούμε κίνδυνο για την ασφάλειά μας», δεν εξηγεί ποια θα είναι η στάση του τότε. Παραβλέπει το γεγονός ότι από τον στρατό και όχι από τον «πρόεδρο της δημοκρατίας» εξαρτάται το άνοιγμα νέων πυλών διέλευσης, δεν αναφέρεται στο πώς θα πείσει τη στρατιωτική διοίκηση, δεν μιλάει καθόλου για το προσωρινό άρθρο 10 του συντάγματος.
Στρέφει την πλάτη στον ταξικό διαχωρισμό παραγνωρίζοντας τις έννοιες αριστερά και δεξιά, καταργώντας τον ανταγωνισμό κεφαλαίου-μόχθου γύρω από την εθνική ενότητα και ομοψυχία σε αυτή την κοινότητα στην οποία μεγάλωσε τόσο πολύ το χάσμα των εισοδημάτων. Παρά το γεγονός ότι υπάρχει παρέμβαση στις εκλογές, κανείς δεν του υπενθυμίζει ότι είπε πως «θα αποσυρθούμε αν υπάρξει παρέμβαση» και ούτως ή άλλως δεν αποκαλεί τα όσα συμβαίνουν παρέμβαση, λέγοντας πως «αυτά είναι κουτσομπολιά». Παρά το γεγονός ότι το βόρειο τμήμα της Κύπρου γίνεται δεχτό ως «υποτελής διοίκηση της Τουρκίας» εκ μέρους του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δεν μεταχειρίζεται την «τδβκ» ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, δεν κατηγορεί την κυβέρνηση της Άγκυρας σε απολύτως κανένα θέμα και κατηγορεί μόνο την εδώ διοίκηση μαριονέτα. Λέει «θα πάρουμε την κυριαρχία μας με το έτσι θέλω», όμως λέει ότι θα την πάρουμε από την ελληνοκυπριακή πλευρά, όχι από την Τουρκία. Παρά το γεγονός ότι η Τουρκία είναι αυτή που ουσιαστικά σφετερίζεται την κυριαρχία μας με το προσωρινό άρθρο 10 το παραγνωρίζει και αυτό. Δεν αναφέρεται στο γεγονός ότι το Κυπριακό είναι ένα πρόβλημα της Μέσης Ανατολής, όπως δεν αναφέρεται και στις σοβαρές εξελίξεις στην περιοχή μας και δεν ρωτάει για παράδειγμα «τι δουλειά έχει η Τουρκία στη Συρία;» Άδικα περιμένουν από αυτόν όσοι περιμένουν να πει πως «αυτό που ρέει είναι αίμα και όχι νερό», όπως είπε ο Μουσταφά Ακιντζί.
Φαίνεται σίγουρος εκατό τοις εκατό ότι θα κερδίσει αυτές τις εκλογές. Ούτως ή άλλως, αυτή είναι και η δική μας ευχή. Γιατί; Τουλάχιστον θα γίνει καλύτερα κατανοητό ότι μας διοικεί η Τουρκία. Να δούμε ποιον θα κατηγορούν τότε εκείνοι που τώρα κατηγορούν τον Τατάρ και όχι την Τουρκία. Κάποτε ο ένοχος ήταν πάντα ο Ντενκτάς. Πέθανε ο Ντενκτάς, δεν άλλαξε τίποτα. Ήρθε ο Ταλάτ, δεν άλλαξε τίποτα. Ήρθε ο Έρογλου, δεν άλλαξε. Ήρθε ο Ακιντζί, δεν άλλαξε. Όμως, λογαριάζεται πως ο λαός θέλησε αλλαγή. Και αυτή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ακόμα και αν άλλαξε κάτι, πάντα προς το χειρότερο πήγε. Αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά;
