Δυστυχώς οι συνεχείς και απροκάλυπτες δολοφονίες στο νησί δεν είναι πια μεμονωμένα περιστατικά αλλά σύμπτωμα ενός κράτους που έχει χάσει τον έλεγχο.
Η διάσπαρτη δε γεωγραφική στόχευση των χτυπημάτων σε Λεμεσό, Λάρνακα και Αγία Νάπα, αποκαλύπτει ότι οι εγκληματικές οργανώσεις δρουν ανενόχλητες, με πλάνο και πλήρη επίγνωση των κινήσεων των θυμάτων τους χωρίς κανένα φόβο σύλληψης.
Απο την άλλη οι επιχειρηματίες και οι πολίτες ζουν σ'ένα έκρυθμο περιβάλλον όπου η ανασφάλεια έγινε κανονικότητα. Οι επιθέσεις εκτελούνται με αυτόματα όπλα, μέρα μεσημέρι, ενώ τα οχήματα διαφυγής καίγονται για να σβήσουν τα ίχνη. Κι όμως, οι έρευνες παραμένουν στάσιμες, οι ύποπτοι απελευθερώνονται και η πολιτεία παρακολουθεί σιωπηλή ένα στυγερό έγκλημα που συντελέστηκε μπροστά στα μάτια ενός νεαρού έφηβου.
Αυτή η κυβέρνηση έχει αποτύχει να προσφέρει το πιο θεμελιώδες αγαθό: την ασφάλεια. Η δολοφονία που έγινε όσο σκληρό και αν ακούγεται δεν αφορούσε μόνο τον στόχο της που επιτεύχθη, αλλά συνιστά ένα χτύπημα στην καρδιά της οικονομίας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε ένα κλίμα φόβου, εγκληματικών συναλλαγών ή εκβιασμών, ούτε οι πολίτες να νιώθουν ότι δεν προστατεύονται και είναι έρμαιο των "φυλακών" ή οποιασδήποτε άλλης εγκληματικής οργάνωσης.
Η κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει ότι φέρει ευθύνη και ότι "η απραξία ισοδυναμεί με συνενοχή".
Η Κύπρος χρειάζεται αποφασιστικότητα, επαγγελματισμό, στρατηγική, σταθερότητα και ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Οι εγκληματίες δεν γίνεται να μην φοβούνται πια την Αστυνομία ή τις Αρχές και αυτό είναι το μεγαλύτερο κατηγορητήριο για μια κυβέρνηση που έχει ξεχάσει τον ρόλο της: να υπερασπίζεται τη ζωή, την τιμή και την περιουσία των πολιτών της πέρα απο επικοινωνιακά ή άλλα τεχνάσματα.
Είναι θέμα πλέον επιβίωσης με αλυσιδωτές προεκτάσεις σε όλους τους τομείς.
