Δεν θέλω να γράψω τίποτα που να είναι περιττό για τον Διονύση Σαββόπουλο. Μα ό,τι και να γράψω, περιττό θα είναι…
Αυτός ο τύπος, με την περίεργη φιγούρα, τα στρογγυλά γυαλιά, τις τιράντες, το καπέλο και το παράξενο μούσι, μου έκανε απίθανη εντύπωση όταν για πρώτη φορά αντίκρισα σε κάποιο εξώφυλλο δίσκου την αφεντομουτσουνάρα του…Έκτοτε, πάει μισός αιώνας τώρα. Όποτε τον άκουγα να μιλά ή να τραγουδά, έψαχνα μέσα στο μουσικό του σύμπαν να βρω κάποιον στίχο που να μην γράφτηκε για μένα…Όχι…όχι, μακριά από μένα και η πιο ασήμαντη έπαρση. Απλά, ένιωθα πως ο Νιόνιος έγραψε για τον κάθε Έλληνα ένα τραγούδι. Που θα ταίριαζε και σε κάποιον άλλον Έλληνα, γι' αυτό και ο Σαββόπουλος αγαπούσε τις παρέες. «Φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα και ιστορία οι παρέες…».
Μα όποιον στίχο του και να ακούσεις ταιριάζει σε σένα… «Ποιος στ αλήθεια είμαι γω/ και πού πάω/ με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό/προβολείς με στραβώνουν και πάω/ και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ…». Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη. Δεν ισχύει για τον καθένα «ποιος στ' αλήθεια είμαι γω και πού πάω;»
Όλοι μας-όσοι γράφουμε- θα παραθέσουμε κάποιες σπάνιες στιγμές μας που τις ρούφηξε ο στίχος του τραγουδοποιού… «Ξένος ως και στην χαρά του/μεσονύχτι του Σαββάτου/τραγουδάκια μου κατάμονα/ αν σας αντάμωνα θάπεφτα κάτω…», «επαρχιώτης στην Ομόνοια κι ούτε ένα πρόσωπο/ τι να ζητάει, τι ώρα πάει…».
Σαν κομήτης πέρασε από το μουσικό στερέωμα του Ελληνισμού ο Διονύσης Σαββόπουλος. Άστραψε κι έλαμψε όπως το ζωγράφισε ο Οδυσσέας Ελύτης: «Μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες είδες»!
Μας βάφτισε όλους! «Κείνο που με τρώει /κείνο που με σώζει /είναι που ονειρεύομαι/ σαν τον καραγκιόζη»! Ο καθένας μας είναι κι ένας καραγκιόζης που νομίζει πως κάποιος είναι…Αχ βρε Νιόνιο! Εκεί που θα πας, θα βρεις τις καλύτερες παρέες! Χατζιδάκις, Θοδωράκης, Λοΐζος, Ελευθερίου, Γκάτσος, Ελύτης, Σεφέρης, Κόντογλου, Τσιτσάνης, Κουν και θα γέμιζε η σελίδα αν επέμενα να τους θυμηθώ όλους…
Αγαπητοί φίλοι της στήλης... Δεν θα ξαναϋπάρξει Έλληνας όπως τον Διονύσιο Σαββόπουλο. Γιατί το έγραψα αυτό; Γιατί από τα μύχια της ψυχής μου, εξαίφνης, αναδύθηκε ο στίχος που λάτρεψα: «Ζήτω η Ελλάδα και κάθε τι μοναχικό στον κόσμο αυτό».
Ζήτω ο Διονύσης Σαββόπουλος!... Μοναχικέ άρχοντα, να χαίρεσαι τον παράδεισό σου…
