Φώναξε τους δύο βασικούς του συμβούλους, τον Νίκο και τον Βίκτωρα, και κάθισαν μαζί στη βεράντα του ξενοδοχείου στο Κραν Μοντανά. Ήταν Ιούλιος του 2017. Μια Φιλιππινέζα, σχεδόν μοντέλο, καθάριζε το δωμάτιο με τον Πρόεδρο να της ρίχνει κλεφτές ματιές, από συμπάθεια και μόνο προς την εργατική τάξη. Οι στιγμές ήταν ιστορικές.
- Κοπέλια, έφτασε η στιγμή της λύσης (μπορεί και να την μπέρδεψε με τη στύση).
- Ναι, μάστρε, τι πρέπει να κάνουμε;
- Έβαλα τον Μαυρογιάννη να στείλει τις προτάσεις μας στον τσιτσιφιόγκο τον Άιντε αλλά εσείς οι δύο έχετε μια μεγάλη αποστολή.
- Ναι, μάστρε, τι πρέπει να κάνουμε;
- Εσύ, Βικτωρή, θα πάρεις στην Κύπρο όλους εκείνους τους νεναίκους, δημοσιογράφους και άλλους, και θα τους πεις ότι ήγγικεν η ώρα. Ότι είμαστε έτοιμοι για τις μεγάλες αποφάσεις και ότι χρειαζόμαστε στήριξη.
-Μάλιστα, μάστρε!
- Εσύ Νικούδι μου, διπρόσωπον, θα πάρεις στη Λευκωσία τον Αρχιεπίσκοπο, τους δεσποτάδες τους Παπάδες, τον πράκτορά μου τον καντηλανάφτη στο Πέρα Πέδι και όλους τους οχιάδες και θα τους πεις ότι δίνουμε τη μάχη της επιβίωσης του Ελληνισμού στην Κύπρο και ότι επίσης χρειαζόμαστε στήριξη.
- Ό,τι πεις, μάστρε!
Στήριξη
Την επομένη η στήριξη ήταν καθολική. Ναινέκοι και οχιάδες εξέφραζαν την αμέριστη στήριξή τους στον αγώνα που έδινε στο Κραν Μοντανά ο Τιτανοτεράστιος.
Ο Νίκος Αναστασιάδης ήταν όντως και είναι απίθανος. Στο Κραν Μοντανά αναδείχθηκε ως ο πολιτικός με τα δύο πρόσωπα. Την ίδια στιγμή πάλευε για λύση Ομοσπονδίας αλλά και για λύση δυο κρατών. Κάτι σαν Ιανός. Μιλάμε για τον αρχαίο θεό της Ρώμης με τα δύο πρόσωπα, τον θεό των πυλών, της δυαδικότητας, των περασμάτων και του χρόνου. Ο Ιανός απεικονίζεται με δύο πρόσωπα που κοιτούν σε αντίθετες κατευθύνσεις, συμβολίζοντας το παρελθόν και το μέλλον.
Στην πορεία ο Αναστασιάδης μάλλον τον έχει ξεπεράσει. Ζει και αναπνέει, όπως τη Λερναία Υδρα, με τρία πρόσωπα. Κουφή τρικέφαλη, ένα πράμα. Το ένα το πρόσωπο βλέπει στο παρελθόν, το ένα κοιτάζει στο μέλλον και το άλλο κάνει focus στο παρόν. Αυτό που έχει σημασία για τον τρικέφαλο κ. Αναστασιάδη, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι το παρόν.
Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα εκεί στη βεράντα του ξενοδοχείου στο Κραν Μοντανά με την υπέροχη Φιλιππινέζα να γυροφέρνει και να αναστατώνει κόσμο. Στην προσπάθειά του να συγκεντρωθεί, ο κ. Αναστασιάδης σκεφτόταν το παρελθόν και τον έπιανε σύγκρυο. Δεν ήθελε να ξαναφάει το ξύλο που έφαγε για το Σχέδιο Ανάν. Σκεφτόταν το μέλλον αλλά, αλήθεια, τι είχε να σκεφτεί για να το βάλει σε μια προοπτική; Έβλεπε πως πλησίαζε τα 80 και ότι τα περιθώρια είχαν αρχίσει να στενεύουν. Οπότε, σου λέει, αυτό που αξίζει είναι το παρόν, τουτέστιν, όπως λέει και η παροιμία, «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».
Η παροιμία αυτή ήρθε και έδεσε με τη γνωστή φράση «Η Λεμεσός πετά», όποτε το παρόν συγχρονίστηκε με το άμεσο συμφέρον. Αντιλαμβάνεστε ότι όταν κάποιος πορεύεται με αυτή τη συνταγή δεν μπορεί ούτε να προγραμματίζει ούτε να ονειρεύεται. Λειτουργεί στη λογική της πρόσκαιρης και ακραίας απόλαυσης, ό,τι δηλαδή επισυμβαίνει στην καθημερινότητα ενός μπουρδέλου. Νομίζετε ότι τυχαία αποκάλεσε τον εαυτό του «πατρώνα των πατρώνων»; Καθόλου τυχαία, σας διαβεβαιώ και, αν δεν με πιστεύετε, ρωτάτε τον μπράβο του μπουρδέλου και τον προσωπικό του μπάτλερ.
Έπεσε έξω
Στο Κραν Μοντανά κατέστρωσε το μεγάλο σχέδιο, με ένα σενάριο που θα μπορούσε να γίνει ταινία με τίτλο «Ο Γκραντ Ναινέκος που έγινε Γκραντ Πατριώτης για να επανεκλεγεί στην Προεδρία» αλλά έπεσε έξω διότι ένας εκ των συνεργατών του, που βάφτισε ο Εθνάρχης Μακάριος, είχε άλλα σχέδια. Καταστροφικά σχέδια για το μπουρδέλο πολυτελείας που ξεκίνησε να κτίζει στη Λεμεσό. Τώρα θα μου πείτε, γιατί ο συνεργάτης του δεν είδε τα πράγματα όπως ο Βικτωρής και ο Νίκος; Προφανώς «πελλός παπάς τον βάφτισε», οπότε απέκτησε αποκλίνουσα σκέψη. Έγραψε ο βαφτιστικός του Μακαρίου 3 βιβλία που του άφησαν μια τάτσα που δαμαί ώς το Πέρα Πεδί, οπότε πήγαν όλα περίπατο. Τώρα περιμένουμε όλοι την Αρχή Κατά της Διαφθοράς του κ. Πογιατζή και μια Αυστραλή συγγένισσα του Crocodile Dundee να μας πουν τι δεν πήγε καλά με το μπουρδέλο πολυτελείας, κι αν έφταιξε σε κάτι η «πατρώνα των πατρώνων».
Ο άλλος
Προηγήθηκε βεβαίως ο άλλος συνεργάτης του, ο Χρηστάκης, το λευκωσιάτικον πουρέκκιν που τον Τακτακαλά, που ήθελε ντε και καλά να γίνει Ευρωπαίος επίτροπος. Είχε ο Χρηστάκης μας ένα μειονέκτημα το οποίο αν το γνώριζε από την Αρχή ο κ. Αναστασιάδης σίγουρα δεν θα τον έβαζε Ευρωπαίο επίτροπο αλλά επίτροπο υπεύθυνο για το παγκάρι της Φανερωμένης. Ήταν μάλλον αρκετά τίμιος για πολιτικός.
Του είπε μια λοιπόν ο Χρηστάκης, του είπε δύο για τα διαβατήρια «σταμάτα τζαι επήραν μας χαμπάρι» αλλά η «πατρώνα των πατρώνων» δεν μπορούσε να αφήσει κοτζάμ επιχείρηση να πάει στράφι.
Από την άλλη ο Χρηστάκης είχε την ψευδαίσθηση ότι θα άφηνε εκτεθειμένο τον Νίκο Αναστασιάδη και τις οικογενειακές του επιχειρήσεις και ότι θα τον ξαναδιόριζε! Μα πού πας, ρε Καραμήτρο; Του είπες ότι θα γινόσουν αντιπρόεδρος της Κομισίον αν σε ξαναδιόριζε και πίστεψες ότι αυτό είναι σοβαρό επιχείρημα; Στο μπουρδέλο αυτό που μετρά είναι ποια κυρία ξέρει τα κόλπα και φέρνει τα λεφτά και όχι ποιος πελάτης θα εκλεγεί αντιπρόεδρος.
Τα χρόνια
Κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια, με τα πράγματα να παραμένουν τα ίδια. Μείναμε μια χώρα μεσοδότζιν αναζητώντας ποιος φταίει! Τι είπε ο Ακιντζί στο Μον Πελεράν, τι αρλούμπα είπε ο Κοτζιάς στη Γενεύη, πώς αποτίμησε η Μογκερίνι τη συνάντηση στο Κραν Μοντανά, τι πουλί ήταν αυτό που κτύπησε τον ανεμοθώρακα του αεροπλάνου του Σαουδάραβα που μετέφερε τον Αναστασιάδη από τη Νέα Υόρκη, τι άκουσε ο Μαυρογιάννης στις Βρυξέλλες από μια ωραιοτάτη υπάλληλο της Κομισιόν, τι είπε ο Στυλιανίδης στον Σινιρλίογλου όταν ο Αναστασιάδης τον έστειλε να τον συναντήσει στην Κωνσταντινούπολη;
Το Κυπριακό έμεινε άλυτο, οι πρόσφυγες δεν έχουν σπίτι και περιουσία να δώσουν στα παιδιά τους, ο Χριστοδουλίδης σε λίγο θα αρχίσει να κλείνει οδοφράγματα, ο Αρχιεπίσκοπος ονειρεύεται ότι μετά την έλευση του ΕΚΠΑ στην Κύπρο θα κάνει την Ένωση με την Ελλάδα και ο πνιγμένος Αναστασιάδης πιάνεται από το μαλλιά του να σωθεί μη διστάζοντας να εκθέσει ακόμα και αυτούς τους ελάχιστους που εξακολουθούν ακόμα να του μιλούν. This is Cyprus!
