Πού μείναμε χθες; Στη διάκριση από τον Τραμπ των Ευρωπαίων ηγετών. Υπάρχουν και κάποιοι καλοί, είπε, αλλά υπάρχουν και μερικοί ηλίθιοι. Χωρίς να τους κατονομάσει αφήνει στον υπόλοιπο πληθυσμό του πλανήτη να τους βρει…
Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, ο νους μας μπορεί να πάει σ' αυτούς που ονομάζονται «ομάδα των προθύμων». Κατά τον Τραμπ, είναι αυτοί που θέλουν συνέχιση του πολέμου με τη Ρωσία. Ο Βρετανός, ο Γάλλος και ο Γερμανός. Αυτοί οι τρεις, για κάποιους αναλυτές, είναι οι σύμμαχοι του Ζελένσκι και όλοι μαζί θέλουν τον πόλεμο για να κρύψουν τη δική τους διαφθορά. Είναι μια άποψη που δεν μπορείς να μην την ακούσεις. Για τη συνέχιση του χθεσινού κειμένου, δίνω ένα μικρό μόνο κείμενο που βρήκα στα «κοινωνικά δίκτυα» και είναι σαν να προεκτείνει σε βάθος το φαινόμενο Ντόναλτ Τραμπ. Γράφει, μεταξύ πολλών άλλων, ο Λουκάς Βελιδάκης: «Ο Τραμπ λειτουργεί περισσότερο σαν έμπορος απλουστεύσεων παρά ως Πρόεδρος - ένας άνθρωπος που βλέπει τον κόσμο σαν πλατφόρμα για real estate deals και τον πόλεμο σαν «κακή επένδυση». Με χαμηλή κατανόηση των δεδομένων, μηδαμινό ιστορικό βάθος κι ανυπαρξία επίγνωσης των κανόνων. Ένας εχθροπαθής υπερ-νάρκισσος που συμπεριφέρεται σαν να του ανήκουν οι ΗΠΑ (λες και είναι golf club) κι απειλεί τους πάντες και τα πάντα (πλην αυταρχικών, βεβαίως).
Αφιερώστε λίγο χρόνο – ακούστε τον. Το ηχόχρωμα, την εκφορά του λόγου, τον ειρμό της σκέψης (αν υποθέσουμε ότι έχει…). Θα μπορούσε άνετα να είναι ένας παππούς σε καφενείο που λέει ιστορίες από παλιά μεγαλεία, βάζοντας άφθονη σάλτσα για να κάνει να φαίνονται πικάντικα.
Ο Τραμπ, όπως τα έφερε μία κατασκότεινη συγκυρία (και η βαθιά ανοησία μερίδας ψηφοφόρων), αυτό το σκηνικό το μεταφέρει στην πραγματικότητα - με τον ρόλο του πλανητάρχη, που στο μυαλό του έχει διάσταση κυριολεκτική. Νομίζει ότι είναι κάτι σαν βασιλιάς στον Μεσαίωνα.
Οι δηλώσεις του στο Politico ενδεικτικές – όσο κι αποκρουστικές. Είπε ότι «η Ρωσία έχει το πάνω χέρι» διότι είναι πιο μεγάλη χώρα (άρα έχουμε μόνο το «δίκαιο» του ισχυρού), ότι η Ουκρανία «χάνει» άρα πρέπει να δεχθεί ό,τι συμφωνία της δίνει ο ίδιος (wish list της Μόσχας) – μία άθλια συνθηκολόγηση για κάποιον που δεν έχει ηττηθεί. Και διαμαρτύρεται διότι η Ευρώπη τάχα του βάζει φρένο στα δώρα που κάνει ο ίδιος στον Πούτιν».
Είπαμε και χθες ότι ο κόσμος αλλάζει αστραπιαία, ώρα με την ώρα… Ο Τραμπισμός γεννήθηκε από αυτήν τη μετάλλαξη, ή ο ίδιος με την παρουσία του «γεννοβολά» καθημερινά σωρεία εκτροπών και εκκρεμοτήτων. Ως μοιραίος «διαχειριστής» μιας παγκόσμιας αναμπουμπούλας…
Για μένα ισχύει ένα γεγονός, πώς η σημερινή Ευρώπη πιάστηκε στον ύπνο; Από την πρώτη θητεία Τραμπ όφειλε να ανασυνταχθεί. Ζούμε σε ένα ιστορικό «θέρμομιξ» στο οποίο κανένας, μα κανένας, δεν μπορεί να προβλέψει αν θα ζεσταθεί το… φαΐ η θα καούμε κι εμείς μαζί του.
