Ένας στους τέσσερις προσωπικούς γιατρούς έχει πάνω από 2.000 εγγεγραμμένους δικαιούχους στον κατάλογό του εντός του Γενικού Συστήματος Υγείας (ΓεΣΥ). Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του ο Οργανισμός Ασφάλισης Υγείας (ΟΑΥ), από τους 730 προσωπικούς γιατρούς που διαθέτει αυτή τη στιγμή το ΓεΣΥ, οι 189 έχουν από 2.000 μέχρι 2.500 εγγεγραμμένους δικαιούχους στον κατάλογό τους. Από τους 189, μόλις οι 18 είναι παιδίατροι και οι 171 είναι προσωπικοί γιατροί ενηλίκων. Ο μέσος όρος εγγραμμένων δικαιούχων ανά γιατρό είναι 1.350 για προσωπικούς γιατρούς ενηλίκων και 862 δικαιούχοι σε παιδιάτρους. Ακόμη, σύμφωνα με τα στοιχεία που ζήτησε και εξασφάλισε ο «Π», από τους 730 προσωπικούς γιατρούς που διαθέτει το ΓεΣΥ, οι 538 είναι γιατροί ενηλίκων, 128 παιδίατροι και 80 γιατροί για παιδιά και ενήλικες. Οι αριθμοί αυτοί βλέπουν το φως της δημοσιότητας τη στιγμή που επανέρχεται στον δημόσιο διάλογο το ενδεχόμενο να μειωθεί ο επιτρεπόμενος αριθμός εγγεγραμμένων δικαιούχων ανά γιατρό. Σχετικό θέμα έχει εγγραφεί και αναμένεται να συζητηθεί εντός των επόμενων εβδομάδων σε επίπεδο Βουλής, την ώρα που κάποιοι θεωρούν ότι ο θεσμός του προσωπικού γιατρού δεν λειτουργεί και ότι οι δικαιούχοι δεν εξυπηρετούνται όπως θα έπρεπε.
«Υπάρχουν και καλοί και κακοί γιατροί»
«Το έχω πει και στο παρελθόν, θα το επαναλάβω και τώρα. Υπάρχουν γιατροί που έχουν πάνω από 2.000 δικαιούχους εγγεγραμμένους στον κατάλογο τους και μια χαρά καταφέρνουν και τους εξυπηρετούν. Υπάρχουν γιατροί που δεν τα καταφέρνουν και μπορεί να έχουν και λιγότερους ασθενείς. Όμως, το να βάζουμε όλους τους προσωπικούς γιατρούς στο ίδιο καλάθι και να λέμε ότι πληρώνονται χωρίς να προσφέρουν στο Σύστημα και στον δικαιούχο, είναι τεράστιο λάθος. Αν ο οποιοσδήποτε δικαιούχος δεν είναι ευχαριστημένος από τον προσωπικό του γιατρό, τότε έχει το δικαίωμα και επιβάλλεται να αλλάξει γιατρό. Μπορεί να αλλάζει και κάθε έξι μήνες γιατρό. Το Σύστημα του δίνει αυτό το δικαίωμα», αναφέρει σε δηλώσεις της η αντιπρόεδρος της Εταιρείας των Προσωπικών και Οικογενειακών Γιατρών, δρ Μαίρη Αβραμίδου. Σημείωσε ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε φαινόμενα που συνέβαιναν στην προ του ΓεΣΥ εποχή, όταν ο καθένας αποφάσιζε μόνος του σε ποιον γιατρό πρέπει να πάει και στη συνέχεια πήγαινε από ειδικότητα σε ειδικότητα μέχρι να εντοπίσει το πραγματικό του πρόβλημα, και για να συμβεί αυτό θα πρέπει ο κάθε δικαιούχος να εμπιστευτεί τον προσωπικό του γιατρό. Παράλληλα, τόνισε, οι προσωπικοί γιατροί χρησιμεύουν ως κεντρικό σημείο συντονισμού για τις ανάγκες υγειονομικής περίθαλψης του ασθενούς. Δηλαδή, συνεργάζονται με άλλους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης, όπως ειδικούς και νοσοκομεία, για να διασφαλίσουν ότι οι ασθενείς λαμβάνουν την καλύτερη δυνατή περίθαλψη αποφεύγοντας τις διπλές υπηρεσίες». Τόνισε ακόμη ότι το επίπεδο υγείας στην Κύπρο έχει βελτιωθεί με την εφαρμογή του ΓεΣΥ και την καθιέρωση του θεσμού του προσωπικού γιατρού.
ΠΙ= παραπεμπτικό
Η αντιπρόεδρος των προσωπικών γιατρών μίλησε και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι γιατροί. Εξήγησε ότι «με την εφαρμογή του ΓεΣΥ, διεφάνη ότι ο Κύπριος, εγκλωβισμένος σε νοοτροπίες δεκαετιών, δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει τον ρόλο του ΠΙ, επειδή προ του ΓεΣΥ αποφάσιζε ο ίδιος σε ποια ειδικότητα γιατρού θα προσφύγει. Δόθηκε η εντύπωση ότι ο ρόλος του ΠΙ θα ήταν η έκδοση παραπεμπτικού για να μπορούν να πηγαίνουν δωρεάν στον ειδικό γιατρό της επιλογής τους με ένα τηλεφώνημα. Δεν εξέλαβε δηλαδή το σωστό μήνυμα, ότι θα εξετάζεται από τον ΠΙ και εκεί και όπου χρειάζεται να παραπέμπεται στη δευτεροβάθμια φροντίδα μέσω της οποίας θα έχει πρόσβαση σε όποιο γιατρό θέλει, σχεδόν δωρεάν. Αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας είναι η επιμονή των δικαιούχων για έκδοση παραπεμπτικών, για επίσκεψη σε ειδικό ιατρό, για φυσιοθεραπείες ή για εργαστηριακές εξετάσεις χωρίς να υπάρχει ιατρική ανάγκη. Κατά τη δρα Αβρααμίδου, έξι σχεδόν χρόνια μετά την εφαρμογή του ΓεΣΥ υπάρχουν ακόμη δικαιούχοι που κλείνουν ραντεβού σε ειδικό γιατρό και τον ΠΙ τον χρησιμοποιούν μόνο ως μέσο για να τους βγάλει το παραπεμπτικό. «Πρέπει να γίνει κατανοητό», συνέχισε, «ότι με το θέμα αυτής της πρακτικής και την υπερβολική χρήση των παραπεμπτικών, οι ασθενείς κατακλύζουν τους γιατρούς της δευτεροβάθμιας φροντίδας με προβλήματα που ενδεχομένως να μπορούσαν να λυθούν σε επίπεδο προσωπικού γιατρού ως επί το πλείστον και δεν αφήνουν τον ειδικό γιατρό να ασχοληθεί με τα πραγματικά περιστατικά που του αναλογούν και που πρέπει να διαχειριστεί», υπογράμμισε.
