Υπέρ της επανεκκίνησης του δημοκρατικού -προοδευτικού χώρου με συγκεκριμένα βήματα είναι ο Νικόλας Φαραντούρης, ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλά στον «Π» για τη «φάση ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ», την ενδεχόμενη επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα, την ανάγκη πλήρους οριοθέτησης ΑΟΖ από την Ελλάδα, ενώ απαντά αν θα επαναδιεκδικούσε την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.
Το 5ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία ξεκίνησε έχοντας στη σκιά του 4 αποχωρήσεις από την Κεντρική Επιτροπή, οι οποίοι δήλωσαν πως η αποχώρησή τους αποτελεί πράξη συνέπειας. Πώς πιστεύετε ότι και μέσα από το συνέδριο το κόμμα σας θα μπορέσει να πείσει τους ψηφοφόρους για το πρόγραμμά του;
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε φάση ανασυγκρότησης την ώρα που μεγάλες προκλήσεις ταλανίζουν την πατρίδα μας. Είναι φυσικό να υπάρχουν διαφωνίες, συγκρούσεις, ακόμα και ρήξεις. Ωστόσο, δεν πρέπει να αφήνονται μεμονωμένα περιστατικά να επισκιάζουν τη μεγάλη προσπάθεια τόσων μελών που δίνουν το «παρών» στην κοινή προσπάθεια ανασυγκρότησης του προοδευτικού χώρου. Προσωπικά, έχω ταχθεί υπέρ της επανεκκίνησης του δημοκρατικού -προοδευτικού χώρου με συγκεκριμένα βήματα και το συνέδριό μας εκφράζει αυτό το πάνδημο αίτημα. Η κοινωνία ζητά καινούργια πρόσωπα, καινούργια προγράμματα και καινούργιες αντιλήψεις. Πάνω σε αυτό πρέπει να στηριχθεί η επανεκκίνηση της δημοκρατικής παράταξης.
Ο πρώην Πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, στη Διάσκεψη του Ινστιτούτου του μίλησε για την ανάγκη νέου πατριωτισμού «απέναντι στην ολιγαρχία και την κλεπτοκρατία», εστιάζοντας στον κατακερματισμό του προοδευτικού μετώπου. Αυτό θα γίνει μόνο αν επιστρέψει ο Αλέξης Τσίπρας;
Είχα τη χαρά να συνεργαστώ στενά με τον Αλέξη Τσίπρα ως σύμβουλός του σε ζητήματα ενέργειας και να παρακολουθήσω από κοντά έναν Πρωθυπουργό που διαχειρίστηκε κρίσιμες εθνικές και κοινωνικές προκλήσεις με υψηλό αίσθημα ευθύνης. Η παρακαταθήκη του είναι σημαντική και οι παρεμβάσεις του εξακολουθούν να έχουν ισχυρό πολιτικό αποτύπωμα. Στο θέμα που θέτετε, θα πω το εξής: στη χώρα μας, συγκεκριμένα ισχυρά συμφέροντα απολαμβάνουν ένα καθεστώς προνομίων σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας που πιέζεται ολοένα και περισσότερο. Έχω επισημάνει πολλές φορές την ύπαρξη καρτέλ σε κρίσιμους οικονομικούς τομείς, καθώς και τη βαθιά διαπλοκή που εκφυλίζει την ίδια τη δημοκρατική λειτουργία. Υπό αυτή την έννοια, ο Αλέξης Τσίπρας διατυπώνει το αυτονόητο. Το ποιον ρόλο θα επιλέξει στο μέλλον είναι κάτι που μόνο εκείνος μπορεί να απαντήσει. Από την πλευρά μας, όμως, εκείνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε με συνέπεια και συλλογική ευθύνη τον αγώνα για την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος, την προστασία του δημόσιου συμφέροντος και την πρόοδο της κοινωνίας μας. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να οικοδομηθεί ένα ισχυρό, σύγχρονο και αποτελεσματικό προοδευτικό μέτωπο.
Η τελευταία δημοσκόπηση (από την INTERVIEW για λογαριασμό της εφημερίδας POLITICAL) ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει το ποσοστό του 4,2% και στο ερώτημα αν οι πολίτες θα ψήφιζαν έναν εκ των Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα μπροστά στο ενδεχόμενο δημιουργίας νέων κομμάτων, 85% δήλωσε ότι δε θα ψήφιζε τον Αντώνη Σαμαρά και το 80% δε θα ψήφιζε τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτό σας ανησυχεί;
Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ένα πράγμα: ότι το κομματικό φαινόμενο βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Τα κόμματα έχουν πάψει να εκφράζουν τις ανάγκες της κοινωνίας και έχουν βυθιστεί στην εσωστρέφεια. Δεν πρόκειται για πρόβλημα μόνο της αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση είναι κι αυτή καθηλωμένη και παρά το προβάδισμά της, η εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση είναι πολύ χαμηλή. Μάλιστα, αν δούμε πίσω από την αναπαραγωγή επιλεγμένων στατιστικών στοιχείων που υποστηρίζουν το κυβερνητικό αφήγημα, ο κόσμος τα βγάζει δύσκολα πέρα. Η παρούσα κυβέρνηση έχει εξαντλήσει τα πολιτικά της αποθέματα και λειτουργεί πλέον με γνώμονα την επικοινωνιακή της επιβίωση. Επομένως, αυτό που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις είναι η κοινωνική απαίτηση να διαμορφώσουμε μια αξιόπιστη, προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης που θα ανταποκριθεί στα πραγματικά προβλήματα της χώρας.
Θα διεκδικούσατε ξανά την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ ή έχει κλείσει οριστικά το κεφάλαιο αυτό για εσάς;
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πρόεδρο, τον φίλο Σωκράτη, τον οποίο στηρίζω στο δύσκολο έργο του. Κάθε άλλη συζήτηση είναι ανεπίκαιρη και αντιπαραγωγική. Η δική μου υποψηφιότητα υποβλήθηκε σε μία κρίσιμη συγκυρία και βασίστηκε σε 10 άξονες για μια νέα, προοδευτική συμπαράταξη με σκοπό να εκφράσουμε όλους τους πολίτες, απ’ την Αριστερά έως το προοδευτικό Κέντρο. Αυτούς τους άξονες εξακολουθώ να τους εκφράζω και ως ευρωβουλευτής αλλά και ως μέλος του κόμματος. Τα μεγάλα προβλήματα της χώρας ξεπερνούν τις προσωπικές φιλοδοξίες. Απαιτούν αυτοπεποίθηση, εξωστρέφεια και υπευθυνότητα.
Η απόφαση του Αρείου Πάγου περί έκπτωσης από το αξίωμά τους και μη αντικατάστασης των τριών εκλεγμένων βουλευτών, με αποτέλεσμα η Βουλή των Ελλήνων να αριθμεί πια 297 βουλευτές, ενδέχεται να προκύψει θέμα σε περίπτωση κρίσιμων ή οριακών ψηφοφοριών. Πώς μπορεί να λειτουργήσει έτσι η Βουλή;
Θέλω να διευκρινίσω ότι δεν περιποιεί τιμή για τη δημοκρατία μας να εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο ακροδεξιά μορφώματα με προβιά μετριοπάθειας. Από εκεί και πέρα, η μη αναπλήρωση των εκπεσόντων βουλευτών αποτελεί κοινοβουλευτικό παράδοξο, διότι όταν ο αριθμός των 300 βουλευτών αλλοιώνεται, δημιουργείται όχι μόνο θεσμικό, αλλά και λειτουργικό πρόβλημα, ειδικά σε περιόδους κρίσιμων ή οριακών ψηφοφοριών. Γι’ αυτό, ζήτησα εξ υπαρχής σεβασμό στην κοινοβουλευτική κανονικότητα, προειδοποιώντας για τυχόν ερμηνευτικές αβεβαιότητες που δύνανται να προκαλέσουν νομικές και συνταγματικές αντιπαραθέσεις. Θεωρώ ότι η δήλωση του προέδρου της ελληνικής Βουλής, ότι όπου αναφέρεται απόλυτη πλειοψηφία βουλευτών θα ισχύει το 151, είναι στη σωστή κατεύθυνση, όμως το ζήτημα της αριθμητικής σύνθεσης παραμένει ανοικτό και πρέπει να διευθετηθεί με την αναπλήρωση των κενών θέσεων.
Η απόφαση της Βουλής των Αντιπροσώπων της Λιβύης, που συνδέεται με τον στρατηγό Χαλίφα Χαφτάρ -ο οποίος θέλει να συστήσει τεχνική επιτροπή για τη μελέτη και πιθανή έγκριση του τουρκολιβυκού μνημονίου οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών- ποιες γεωπολιτικές εξελίξεις μπορεί να επιφέρει στην περιοχή και πώς μπορεί να επηρεάσει και την Κύπρο;
Η εξέλιξη αυτή με προβληματίζει, καθώς πλήττει τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο. Στην περίπτωση Χαφτάρ, η ελληνική εξωτερική πολιτική παρουσίασε μνημειώδη αδράνεια. Παρά την αρχική προσέγγιση και τη στήριξη που του παρείχαμε, ήδη από την περίοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το τελευταίο διάστημα εγκαταλείψαμε και το κενό αυτό αξιοποιήθηκε από την Τουρκία. Αν τελικά υπάρξει έγκριση του τουρκολυβικού μνημονίου από την πλευρά του Χαφτάρ, ακόμη και αν αυτό το μνημόνιο θεωρείται νομικά ανυπόστατο από την Ελλάδα, ενδέχεται να προκύψουν τετελεσμένα μέσω γεωτρητικών δραστηριοτήτων στην περιοχή. Έτσι, αναδιαμορφώνεται το πεδίο των διεκδικήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο και ενισχύονται οι τουρκικές αξιώσεις, τόσο σε επίπεδο αφήγησης όσο και πρακτικής εφαρμογής. Γι’ αυτό θεωρώ επιτακτικό η Ελλάδα και η Κύπρος να κινηθούν με συντονισμένη και ενεργητική διπλωματία, ώστε να αποτρέψουν την περαιτέρω εμβάθυνση των σχέσεων μεταξύ του στρατοπέδου της Βεγγάζης και της Άγκυρας. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά η εξωτερική πολιτική δεν μετριέται με ευχολόγια.
Η Τουρκία διεκδικεί ρόλο στην άμυνα της Ευρώπης (αφού ενδέχεται να συμμετάσχουν τρίτες χώρες στο ReArm Europe). H Ελλάδα θα πρέπει να θέσει βέτο;
Ο τρόπος θέσπισης του Κανονισμού SAFE, που αποτελεί πυλώνα του ReArm, συνιστά μία θεσμικά προβληματική και πολιτικά ανησυχητική εξέλιξη. Διότι, όχι μόνο παρακάμπτει παράτυπα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο –το μόνο γνήσια δημοκρατικά νομιμοποιημένο όργανο των Ευρωπαίων πολιτών– αλλά εισάγει δύο «κερκόπορτες» που επιτρέπουν την de facto συμμετοχή της Τουρκίας στην αρχιτεκτονική ασφάλειας και άμυνας της Ευρώπης: παρακάμπτει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Άρθρο 218 της Συνθήκης, που προβλέπει την απαραίτητη ομοφωνία για τη σύναψη συμφωνιών με τρίτες χώρες σε θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα και η Κύπρος δεν πήραν καμία εγγύηση ότι θα μπορούν να ασκήσουν βέτο σε μελλοντικές συμφωνίες με την Τουρκία στο πλαίσιο του SAFE. Αυτό θα έπρεπε να το έχουν προλάβει στην Αθήνα και τη Λευκωσία. Ως μέλος της Επιτροπής Ασφάλειας και Άμυνας, έχω αναφέρει σε όλους τους τόνους ότι η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας είναι η φυσική και λογική συνέχεια του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος. Γι’ αυτό είναι όμως κρίσιμο να εξασφαλιστεί, πριν απ’ όλα, απόλυτα και ανεπιφύλακτα, η προστασία και η εγγύηση των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης. Η Τουρκία δεν σέβεται τις κοινές αξίες, τα σύνορα των κρατών μελών, τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις διεθνείς συνθήκες, ούτε αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.
Ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός αποτελεί ένα στρατηγικό εργαλείο με στόχο, αντιλαμβάνομαι, την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Μέχρι σήμερα έχει κηρύξει ΑΟΖ μέχρι τη μισή Ρόδο και το Ιόνιο. Γιατί δεν έχει υλοποιηθεί η πλήρη κήρυξη της ΑΟΖ από την Ελλάδα;
Η έκδοση της πράξης σχετικά με τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό (ΘΧΣ) της χώρας είναι κατ’ αρχήν καλοδεχούμενη. Ήταν μια εκκρεμούσα υποχρέωση της Ελλάδας για την οποία είχε καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και η οποία συντηρούσε ένα καθεστώς νομικής ασάφειας στο Αιγαίο που εξυπηρετεί τις τουρκικές βλέψεις. Μάλιστα, σε ερώτησή μου, ο Ευρωπαίος επίτροπος Αλιείας και Ωκεανών, Κώστας Καδής, δήλωσε κατηγορηματικά ότι η Επιτροπή υποστηρίζει τα κράτη μέλη στην ολοκλήρωση του θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασμού και είναι παρούσα για να αντιμετωπίσει τυχόν προκλήσεις που μπορεί να αντιμετωπίζουν κατά την εφαρμογή της οδηγίας. Ως ευρωβουλευτής είμαι εδώ για να βοηθώ την Ελλάδα και την Κύπρο, χωρίς κομματικά γυαλιά, αξιοποιώντας όπου χρειάζεται τη στήριξη των Βρυξελλών. Η χάραξη των θαλασσίων ζωνών, από την άλλη, είναι ένα σύνθετο ζήτημα που εξαρτάται από το Δίκαιο της Θάλασσας. Πιστεύω ότι η Ελλάδα πρέπει να κάνει περισσότερα, ιδίως αναφορικά με την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. και τις οριοθετήσεις ΑΟΖ.
