Της Δόξας Κωμοδρόμου
Η φοιτήτρια του τρίτου έτους στο Τμήμα Επιστημών Αγωγής της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών και Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου, Μάρω Καΐμη, εκπέμπει δύναμη και αισιοδοξία. Από μικρή έμαθε να διαχειρίζεται την αναπηρία της, η οποία δεν τη λύγισε. Αντίθετα, επέλεξε να δίνει τη μάχη της με ελπίδα, πίστη και αποφασιστικότητα. Η ζωή της, γεμάτη προκλήσεις, αποτελεί πηγή έμπνευσης για όσους τη γνωρίζουν. Παρά τις αντιξοότητες, δεν άφησε ποτέ τον εαυτό της να βυθιστεί στην απογοήτευση. Οι γιατροί μιλούσαν για περιορισμένες πιθανότητες βελτίωσης, αλλά εκείνη επέλεξε να βλέπει τη ζωή ως ένα πεδίο δυνατοτήτων και όχι περιορισμών. Με την υποστήριξη των αγαπημένων της ανθρώπων και με αστείρευτη θέληση για ζωή, προχώρησε μπροστά, αναζητώντας λύσεις, δοκιμάζοντας θεραπείες και παραμένοντας προσηλωμένη στο όνειρό της να ζει με πάθος πετυχαίνοντας τους στόχους της.
Συμπεριληπτική εκπαίδευση για όλους
Η Μάρω δηλώνει έτοιμη να στηρίξει παιδιά που αντιμετωπίζουν προκλήσεις παρόμοιες με τις δικές της. Γνωρίζει πόσο σημαντική είναι η στήριξη, η κατανόηση και η ενσυναίσθηση. Μέσα από τις σπουδές της, θέλει να συμβάλει στην προώθηση μιας πιο συμπεριληπτικής εκπαίδευσης για όλους. Η ιστορία της δεν είναι απλώς μια αφήγηση προσωπικής νίκης απέναντι στις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει λόγω της σπαστικότητας που την ταλανίζει εκ γενετής. Είναι μια υπενθύμιση ότι η δύναμη της θέλησης μπορεί να υπερβεί ακόμη και τα πιο δύσκολα εμπόδια. Η Μάρω Καΐμη αποδεικνύει πως το κουράγιο και η θετική στάση, μπορούν να αλλάξουν τον ρου της ζωής μας. Το μήνυμά της είναι σαφές: «Δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας, όποια βουνά κι αν συναντάμε στον δρόμο μας».
Τη συνάντησα σε ένα από τα μαθήματα pilates του Αθλητικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Κύπρου, και μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον. Όχι μόνο γιατί ήρθε να συμμετάσχει, αλλά γιατί μπήκε στο γυμναστήριο με ένα πλατύ χαμόγελο, που ακόμα και εμείς οι λεγόμενοι «φυσιολογικοί άνθρωποι» συχνά δεν διαθέτουμε. Μου τόνισε ότι η αναπηρία δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με οίκτο, αλλά ούτε να εξιδανικεύεται ως ηρωισμός. «Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί με τον δικό του τρόπο, και το μόνο που χρειάζεται είναι να του 'μιλήσεις στη γλώσσα του'. Αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος επικοινωνεί με τον δικό του τρόπο, μέσω της διαφοροποίησης και κατ’ επέκταση της ενιαίας εκπαίδευσης και της συμπερίληψής του σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να επηρεάζεται από την αναπηρία του».
Φόβος απέναντι σε άτομα με αναπηρία
Συζητήσαμε για τις δυσκολίες της κοινωνικής ένταξης. Υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκε ότι η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί τη διαφορετικότητά της. Οι υποδομές, οι αντιλήψεις και οι προκαταλήψεις συχνά κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη. Στο ερώτημα αν έχει νιώσει ποτέ ότι την αντιμετωπίζουν διαφορετικά λόγω της αναπηρίας της, απάντησε θετικά. Ωστόσο, έμαθε να διεκδικεί αυτό που της αξίζει, να μιλά ανοιχτά και να δείχνει στους άλλους ότι όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα. «Είναι κάτι που συμβαίνει σε πολλά άτομα με αναπηρία. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν ή που υποθέτουν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ορισμένα πράγματα. Προσωπικά, προσπαθώ να τους δείχνω ότι δεν πρέπει να μας ορίζουν τα όριά μας. Από πολύ μικρή μέχρι και σήμερα, βιώνω τη δυσκολία να ενταχθώ σε μια παρέα, κάτι που οφείλεται στον φόβο που έχουν οι άλλοι απέναντι στην αναπηρία μου και στην αμηχανία τους για το πώς μπορούν να αποδεχτούν τη διαφορετικότητά μου».
Αδιάκοπη προσπάθεια βελτίωσης
Η νεαρή φοιτήτρια αναφέρθηκε στις δυσκολίες της παιδικής της ηλικίας, όταν, μετά το σχολείο, ξεκινούσαν φυσιοθεραπείες, εργοθεραπείες, υδροθεραπείες και άλλες θεραπείες. Η σπαστικότητα έγινε μέρος της ζωής της, ποτέ δεν την είδε ως εμπόδιο, αλλά απλώς ως μια διαφορετική διαδρομή. «Η μόνη στιγμή που έκανα διάλειμμα ήταν η ώρα που βρισκόμουν στο αυτοκίνητο για να μεταφερθώ από τη μία θεραπεία στην άλλη. Έτσι, η ώρα που για τους άλλους ήταν στιγμή ξεκούρασης, για μένα ήταν ακόμα μία, ίσως και περισσότερες ώρες για διάβασμα. Δεν τα παράτησα, όμως».
Με πλήρη αφοσίωση και ένα πλατύ χαμόγελο, κατάφερε να πετύχει τους στόχους της. «Το χαμόγελο είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Όταν η ψυχή χαμογελά, οι άνθρωποι το εισπράττουν. Είμαι ευγνώμων και περήφανη που μπορώ να εμπνέω χαμόγελα και να βοηθώ τους ανθρώπους να βλέπουν τη ζωή μέσα από ένα πιο αισιόδοξο και συμπεριληπτικό φακό».
Το μεγαλύτερο όνειρό της είναι να γίνει μια δυνατή φωνή για τα άτομα με αναπηρία, να βοηθήσει παιδιά να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. «Θέλω να συμβάλω στη δημιουργία ενός κόσμου όπου η αναπηρία δεν θα είναι εμπόδιο, αλλά μια διαφορετικότητα που μας κάνει μοναδικούς».
Ανθρώπινο δυναμικό και προσβασιμότητα στο Πανεπιστημίου Κύπρου
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στη δρα Κυριακή Μακρή, λειτουργό Αθλητισμού και ειδική επιστήμονα στο Αθλητικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Κύπρου. «Η κ. Μακρή είναι ο ορισμός της ανιδιοτελούς αγάπης, της αυθεντικής στήριξης και της δύναμης. Αυτή η γυναίκα απέδειξε ότι το μεγαλείο της δικής της ψυχής είναι αρκετό. Εκεί που όλοι οι άλλοι βλέπουν όρια και αδυναμίες, η κ. Μακρή βλέπει τη θέλησή μου ως προσπάθεια ενσωμάτωσης στην καθημερινότητα των υπολοίπων, αποδεικνύοντας ότι η πραγματική εκπαίδευση περιλαμβάνει όλους. Γνωρίζει πως για να κατακτήσεις τον κόσμο και να αποκτήσεις φτερά χρειάζεται η συμμετοχή στη διαφορετικότητα. Αυτό με συγκίνησε και με εξέπληξε θετικά. Η συγκεκριμένη ακαδημαϊκός είναι και θα παραμείνει για πάντα ένα ιδανικό πρότυπο μιας ιδανικής εκπαιδευτικού που με πλήρη αφοσίωση και μεράκι αγκαλιάζει τον οποιονδήποτε για να αισθάνεται πλήρης και μοναδικός».
Το Πανεπιστήμιο Κύπρου αποτελεί για τη Μάρω έναν χώρο ευκαιριών και εξέλιξης. Την ενθουσιάζει να αλληλοεπιδρά με τους ανθρώπους, να γνωρίζει καινούργιες εμπειρίες, να μαθαίνει και να εξελίσσεται συνεχώς. «Έχω γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους, έχω εξελιχθεί ακαδημαϊκά και προσωπικά. Στο Πανεπιστήμιο Κύπρου δεν υπάρχουν δυσκολίες όσον αφορά την προσβασιμότητά μου και διαπιστώνω ότι γίνονται ακόμα περισσότερα βήματα προόδου. Υπάρχει πρόοδος, αλλά έχουμε δρόμο μπροστά μας. Η εκπαίδευση πρέπει να είναι προσβάσιμη και συμπεριληπτική για όλους ανεξαίρετα και παντού, χωρίς διακρίσεις. Κάθε παιδί αξίζει μια ισότιμη ευκαιρία στη μάθηση».
Η ζωή δεν είναι εύκολη για κανέναν, αλλά σημασία έχει πώς επιλέγουμε να τη ζούμε. Αντί να βλέπουμε τα εμπόδια, ας εστιάζουμε στις ευκαιρίες. Με θέληση, δύναμη και υποστήριξη, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Κι όπως λέω: «Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορείς να κάνεις. Απλώς, ίσως χρειαστεί να βρεις τον δικό σου τρόπο για να το πετύχεις». Και η Μάρω Καΐμη τον έχει βρει, προσφέροντάς μας πολύτιμα μαθήματα δύναμης και αισιοδοξίας.
*Εκπροσώπου Τύπου του Πανεπιστημίου Κύπρου
