Το κούρεμα των καταθέσεων το 2013 και η διαγραφή των αξιογράφων, ήταν η μεγαλύτερη οικονομική αδικία που διαπράχθηκε στην Ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δώδεκα χρόνια μετά, αυτή η αδικία δεν πρόκειται να αποκατασταθεί με κούρεμα της κοινής λογικής και αυτονόητων κριτηρίων με τα οποία θα έπρεπε να δοθεί η όποια αποζημίωση από το Ταμείο Αλληλεγγύης. Δηλαδή, είτε θα πάμε σε αποζημίωση με κοινωνικά/ανθρωπιστικά κριτήρια, δηλαδή να εξεταστούν οι υποθέσεις με βάση την περιουσία και τα εισοδήματα, είτε απλά θα αυξηθεί το ποσοστό προστασίας των επηρεαζομένων, που σήμερα είναι στις 100 χιλιάδες ευρώ, στον βαθμό που το επιτρέπουν τα οικονομικά του κράτους. Όλα τα άλλα που γράφονται, είναι ασκήσεις εξισορρόπησης του παραλογισμού που όχι μόνο δεν διορθώνει την αδικία αλλά προσθέτει το πρόσημο της ανηθικότητας στην όποια αποζημίωση.
Γράφτηκε στον Τύπο πως με βάση τις πρόνοιες του σχεδίου τίθεται πλαφόν στο ποσοστό αποζημίωσης, δηλαδή ορίζεται στο 15% του ποσού που κουρεύτηκε, με ανώτατο όριο τις €25.000 ανά δικαιούχο. Το συνολικό ποσό που προβλέπεται να διανεμηθεί φέτος ανέρχεται στα €100 εκατ. Πρόκειται για μια λογική που προσπαθεί να συγκεράσει τα λογιστικά νούμερα με την απαίτηση των ηγεσιών των «κουρεμένων» για αναλογική αποζημίωση. Από την εξίσωση, ωστόσο, απουσιάζουν οι μικροκαταθέτες και οι μικροκάτοχοι αξιογράφων. Οι μερικές χιλιάδες ευρώ που απομειώθηκαν από τον λογαριασμό ενός χαμηλοσυνταξιούχου έχουν μεγαλύτερη «αξία» από τα μερικά εκατομμύρια ενός εύπουρου συμπολίτης μας. Είναι αυτές οι μερικές χιλιάδες ευρώ που μπορεί να καθορίσουν την αξιοπρέπεια στο γηροκομειο, ακόμη και την περηφάνια τού να μπορείς να προσφέρεις ένα καλό δώρο, π.χ.στο εγγόνι που γεννήθηκε. Είναι για αυτό που είναι μείζονος σημασίας να επανέλθουν τα κοινωνικά κριτήρια. Όπως σημαντικό είναι να επανέλθουν και οι ανθρωπιστικοί λόγοι, π.χ. το ποσό που κουρεύτηκε να ήταν η αποζημίωση που έλαβε κάποιος μετά από ατύχημα που την/τον κατέστησε ανίκανο για εργασία, παιδιά που έχασαν γονείς, λεφτά που έλειψαν από τις σπουδές. Πώς μπορείς να μιλάς για Ταμείο Αλληλεγγύης και να μην ξεκινάς τις αποζημιώσεις από αυτές τις περιπτώσεις; Λυπάμαι, αλλά εκτός από άδικο κούρεμα, η Ιστορία θα καταγράψει και την ανηθικότητα στην αποζημίωση.
Τώρα, αν το κράτος δεν μπορεί να θέσει εισοδηματικά και ανθρωπιστικά κριτήρια, τουλάχιστον όχι μέσα στα χρονοδιαγράμματα για αποζημίωση που έθεσε η κυβέρνηση, τότε το πιο συνετό που έχει να κάνει, είναι να αυξήσει το ασφαλισμένο ποσό των 100 χιλιάδων στις καταθέσεις και να βρει τον τρόπο ένα ποσό να δοθεί και στους κατόχους αξιογράφων. Να χρησιμοποιηθεί δηλαδή η υπάρχουσα δομή ασφάλειας καταθέσεων, η οποία και χωρίς τα ανθρωπιστικά κριτήρια, είναι πολύ πιο φιλική προς τους μικροκαταθέτες και τα πιο ευάλωτα νοικοκυριά. Όσο για το ποσό των 100 εκΑΤ. ευρώ που μπορεί να διαθέσει η Κυπριακή Δημοκρατία για αποζημίωση των καταθετών και των κατόχων αξιογράφων, είναι ενδεικτικό για πολλά συμπεράσματα. Δικαιώνει την τρόικα που έλεγε πως δεν θα μπορούσαμε να αποπληρώσουμε επιπλέον 10 δισ. ευρώ αν γινόταν διάσωση των τραπεζών, και είναι και ενδεικτικό της ιεράρχησης που έγινε όλα αυτά τα χρόνια του ζητήματος της αποζημίωσης. Πως ούτε 10 εκατ. ευρώ τον χρόνο δεν μπόρεσε να βάλει στην άκρη το ταμείο του κράτους εδώ και 12 χρόνια για τους κουρεμένους καταθέτες. Πως και αυτά τα λεφτά που θα δοθούν από κάπου αλλού θα περικοπούν. Από πού; Θα μάθουμε από τα «όχι» που θα ακουστούν τους επόμενους μήνες σε διάφορα αιτήματα, καθώς λεφτόδεντρο δεν υπάρχει και ας ήταν προϋπολογισμένα τα χρήματα αυτά. Μαθήματα έχει και για τους πολιτικούς που ανακοίνωσαν την αποζημίωση χωρίς να έχουν καθορίσει τα κριτήρια, αλλά και για τους ψηφοφόρους που φαντασιώνονται χολιγουντιανό τέλος σε δραματικές εξελίξεις, όπως η χρεοκοπία της χώρας το 2013.
