Στο Show me the money, τη ραδιοφωνική εκπομπή που έχω τη χαρά να συμπαρουσιάζω με τον συνάδελφο Γιάννη Σεϊτανίδη, στον «Π 107,6», λίγα είναι τα θέματα που νομίζω πως χάνω την ψυχραιμία που απαιτεί η ανάλυση. Πρόκειται βέβαια για τη συζήτηση για την ΑΤΑ, όπως ξέρετε πολύ καλά όσοι μας ακούτε. Ίσως γιατί το να επικαλείται κάποιος τα δικαιώματα των εργαζομένων και των αδυνάτων, για να ευνοήσει προνομιούχους, όπως έτσι τουλάχιστον εγώ αντιλαμβάνομαι τη μερική χορήγηση της τιμαριθμικής αύξησης. Τη θεωρώ μια κοροϊδία, κάτι που ίσως θολώνει την κρίση μου. Είναι για αυτό που ένιωσα χαρά, ίσως και χαιρεκακία, συγχωρέστε μου τα ανθρώπινα, που έστω και την υστάτη, οι εργοδοτικές οργανώσεις, για δικούς τους ιδιοτελείς λόγους, δεν συμφώνησαν σε αυτό που κατέληξε να είναι η ΑΤΑ.
Θέλω μάλιστα να ελπίζω πως το όχι των εργοδοτών για την ΑΤΑ δίνει την ευκαιρία στην κυβέρνηση να κάνει επιτέλους το σωστό, έστω και αν αυτό είναι η δεύτερη ή τρίτη επιλογή της και που σε κάποια στιγμή ήταν πρώτη. Δηλαδή ΑΤΑ για όλους αλλά με ταβάνι και σε συνάρτηση με την πορεία της οικονομίας. Θα τολμήσει ωστόσο η κυβέρνηση να κάνει το ωφέλιμο για το σύνολο των εργαζομένων και των δημοσίων οικονομικών ή θα υποκύψει τελικά στα μικροσυμφέροντα των συνδικαλιστών και των εργοδοτών; Θα δείξει η συνέχεια του σίριαλ της ΑΤΑ, που μάλλον τώρα ξαναρχίζει.
Αναμφίβολα, η κυβέρνηση ή κάποιοι μέσα στην κυβέρνηση ξέρουν τι είναι το σωστό. Μπορεί να μην τόλμησε ο υπουργός Εργασίας, Γιάννης Παναγιώτου, να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση για την ΑΤΑ, ωστόσο έβαλε τις αρχές της καθολικής καταβολής της σε συνάρτηση με της απολαβές και την οικονομική ανάπτυξη. Το λάθος του, όπως αποδείχθηκε, είναι πως άφησε τον διάλογο να ξεφύγει μέσα από το πλαίσιο που αυτός έθεσε, κάτι που επέτρεψε σε εργοδότες και συνδικαλιστές να του ξηλώσουν την ευκαιρία του να μείνει στην Ιστορία ως ο πρώτος υπουργός Εργασίας που θα εξορθολόγιζε την καταβολή της ΑΤΑ. Κρίμα πραγματικά για τον ίδιο και τον τόπο. Γιατί άλλο είναι να μην ξέρεις τι χρειάζεται ο τόπος και άλλο να μην μπορείς ή να μην τολμάς καν να στείλεις στη Βουλή μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση. Να χάνεις δηλαδή τη μάχη στον στίβο του διαλόγου των κοινωνικών εταίρων. Ποιος πραγματικά κυβερνά τη χώρα!
Μάλλον την κυβερνά ένας διάλογος και ας έχει εκφυλίσει την όλη προσπάθεια μέσα από ανορθολογικές προσεγγίσεις που επιβαρύνουν επικίνδυνα τα δημόσια οικονομικά, έχουν πληθωριστικό αποτύπωμα και αυξάνουν τις ανισότητες μέσα στην κοινωνία. Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα, όταν η μειοψηφία των εργαζομένων λαμβάνει ΑΤΑ και μάλιστα σε αυτούς είναι μέσα και οι προπρονομούχοι εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Ακόμη χειρότερα, σε περιόδους υψηλού πληθωρισμού όπως τις ζήσαμε, η καταβολή του τιμάριθμου έφτασε στους υψηλόμισθους (συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών αξιωματούχων) ως γενναιόδωρη αύξηση μισθού και όχι ως αναπλήρωση της απώλειας της αγοραστικής δύναμης. Και αυτά με την καταβολή της ΑΤΑ στο 67%, ενώ η παραλίγο συμφωνία θα την απέδιδε στο 100%. Μπορούν πραγματικά οι αξιωματούχοι του κράτους να κοιτάξουν τους πολίτες στα μάτια και να τους πουν πόση αύξηση πήραν την τριετία του υψηλού πληθωρισμού; Θα έπρεπε να είχαν αυτοεξαιρεθεί.
Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης μίλησε χθες για δεύτερες και τρίτες επιλογές. Το «ΑΤΑ για όλους» πρέπει να επιστρέψει στη Βουλή και όχι στον διάλογο. ΑΤΑ στο ύψος του κατώτατου μισθού για όλους τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Με οτιδήποτε άλλο, υπάρχει κίνδυνος για τα δημόσια οικονομικά, την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και την ανισότητα στην κοινωνία. Δικαιώματα δεν έχουν μόνο όσοι συνδικαλίζονται (γιατί ο εργοδότης τους είναι τράπεζα ή Δημόσιο) αλλά και όσοι ανήκουν στις ευάλωτες ομάδες. Χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι. Υπάρχει τώρα, έστω και την υστάτη, ακόμη μια ευκαιρία να κάνουμε όλοι το σωστό και το δίκαιο για αυτούς. Ας μην τη χαραμίσουμε.
