«Η εποπτεία της Επιτροπής Ασυμβίβαστου είναι ανεπαρκής, αργή και αναποτελεσματική. Υπέβαλα δήλωση προς εξέταση πριν διοριστώ στην ΑΗΚ (θα αντελωσσιάστηκαν στην παραλαβή οικειοθελούς αποκάλυψης) και απάντησαν 6 μήνες μετά. Μια ευθυνόφοβη, άβουλη επιτροπή».
Αυτά έγραψε τις προάλλες στο Twitter η πρώην υπουργός Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως Έμιλυ Γιολίτη για την Επιτροπή Διερεύνησης Ασυμβίβαστου (ΕΔΑ), στην οποία δεν μπορεί να συγχωρέσει το ότι τόλμησε να την αναγκάσει σε παραίτηση από το πρώτο δώρο που της έκανε, πριν τσακωθούν, ο Νίκος Αναστασιάδης: την προεδρία του δ.σ. της ΑΗΚ.
Η ΕΔΑ έγινε πλέον η βολική «συτζιά του μαύρου», για τον κάθε πονεμένο με ασυμβίβαστο. Όπως, φυσικά, έγινε και ο κάθε θεσμός. Εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία των θεσμών να απαντούν στο online ξεκατίνιασμα, όχι ότι θα έπρεπε βέβαια, οι διάφοροι κάνουν τη νύχτα – μέρα προκειμένου να κάνουν το κομμάτι τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αλλού.
Μόνο που η ΕΔΑ δεν είναι, π.χ. καμιά ξιπασμένη, νεόπλουτη επαρχιώτισσα και κατά φαντασίαν σοσιαλιτέ για να αντελωσσιάζεται, όπως λέει και η πρώην υπουργός, με τις ακριβότερες παντόφλες κάποιας άλλης του είδους της, επί παραδείγματι.
Η ΕΔΑ εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια στην εκτενή εκείνη και δημόσια απόφασή της πώς παραβιαζόταν η νομοθεσία για το ασυμβίβαστο και υπέδειξε το εξής υπέροχα διατυπωμένο, βρίσκω: «η θέση της κ. Γιολίτη ότι οι κρίσιμες αποφάσεις (σ.σ. για το έργο στο οποίο είχε εμπλοκή ως ιδιώτης και δικηγόρος των εμπλεκομένων εταιρειών) λήφθηκαν από το προηγούμενο συμβούλιο και ο ρόλος του παρόντος διοικητικού συμβουλίου περιορίζεται στην τυπική υλοποίηση των πιο πάνω αποφάσεων, δεν μας βρίσκει σύμφωνους».
Το «δεν μας βρίσκει σύμφωνους» θα μπορούσε, υπό τις περιστάσεις, να παίξει άνετα στο επόμενο βιβλίο του Χρήστου Ζαμπούνη για το Savoir Vivre. Το γιατί, το εξηγεί η συνέχεια του πιο πάνω στην απόφαση: «Είναι φανερό ότι το θέμα βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο και παραμένουν σοβαρές αποφάσεις που θα πρέπει να ληφθούν από το διοικητικό συμβούλιο της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (προκήρυξη προσφορών, κατακυρώσεις προσφορών, εκπλήρωση όρων και υποχρεώσεων)». Φανερό, ναι.
Το τελευταίο δε καρφί στο φέρετρο ήταν η κατακλείδα των ως άνω: «Η κ. Γιολίτη παραδέχεται, εξάλλου, ότι πρόκειται για τεράστιο έργο και πιθανότατα στην πορεία να προκύψουν κι άλλα θέματα», λέει η απόφαση. Είναι, για να το θέσω και με πιο βατό σε ορισμένους/ορισμένες τρόπο, σαν να κάνεις fusion κουζίνα σε εστιατόριο τα φασόλια τα ξεκούνια με χαβιάρι (αντί με τσαρτέλλες όπως τα έμαθες παιδιόθεν), στα μόλις 250 ευρώ, ας πούμε, το πιάτο, και να σου πέσει χάμω το μπελούγκα καθώς το ανοίγεις. Τελείωσε! Δεν σώζεται.
Έτσι και εδώ. Η ΕΔΑ είπε πως η κ. Γιολίτη κατέθεσε, προκειμένου να αντικρούσει την ύπαρξη ασυμβίβαστου, μία θέση η οποία όμως καταρρίπτεται όχι μόνο από τα γεγονότα και τη λογική αλλά και από τις δικές της παραδοχές.
Από μόνο του αυτό θα ήταν λόγος για να μην ξαναδιοριστεί αλλού. Όμως, όταν ο Πρόεδρος είναι ένας Νίκος Αναστασιάδης -και όλοι ξέρουμε πλέον καλά τι σημαίνει αυτό- μια τέτοια περίπτωση μπορεί να καταλήξει ακόμα και στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Και εδώ κατέληξε. Με τις γνωστές για τον δημόσιο βίο περιπέτειες.
Το θέμα όμως επί του προκειμένου, πέρα από τον πειρασμό να παίξει o αρθρογράφος με την ευρύτερη και ανεξάντλητη ελαφρότητα του παραδείγματος, δεν είναι η κ. Γιολίτη ή η όποια άλλη αποτυχούσα της δημόσιας ζωής, είτε δύναται είτε όχι να καταλάβει πως, όταν κάποιος την επικρίνει, αυτό δεν συνιστά αυτόματα… σεξισμό -όπως λέει- επειδή είναι γυναίκα, καθώς η επίκριση δεν αφορά το φύλο της αλλά την εικόνα του μυαλού της, στη βάση της δημόσιας παρουσίας της και των επιδόσεών της.
Το θέμα είναι η ευκολία με την οποία οι θεσμοί αμφισβητούνται, όχι όταν δίδουν αφορμή με τα πεπραγμένα τους, τη γενικότερη συμπεριφορά ή και τον λαϊκισμό τους, αλλά όταν απλώς κάνουν τη δουλειά τους. Εάν το αποτέλεσμα δεν αρέσει ή δεν συμφέρει στον οποιονδήποτε/οποιανδήποτε, αυτό είναι πρόβλημα προσωπικό του. Σοβαρό ενίοτε; Έστω. Αλλά δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά τον θεσμό.
Και βεβαίως, δεν του/της δίδει το δικαίωμα να παραποιεί τα γεγονότα και κυρίως να αποδίδει προθέσεις και χαρακτηρισμούς, υποσκάπτοντας το κύρος του θεσμού χωρίς μάλιστα την ελάχιστη τεκμηρίωση των όσων λέει.
Λαμπρό παράδειγμα, για το ακριβώς αντίθετο όμως, η περίπτωση του Θωμά Αντωνίου, του προέδρου του δ.σ. του ΟΑΥ, ο οποίος παρότι υπήρξε μια παράπλευρη απώλεια σε έναν πόλεμο σκοπιμοτήτων από συμφέροντα τα οποία επιδιώκουν να διαλύσουν το ΓεΣΥ, ώστε να πάμε πίσω σε λαμπρές για τα συμφέροντα αυτά εποχές, και παρά τη δικαιολογημένη πικρία του για τα όσα επί μία δεκαετία έφτιαξε, κατά κοινή παραδοχή, δέχθηκε το πόρισμα της ΕΔΑ με αξιοπρέπεια και αποχώρησε ως όφειλε.
Και το κυριότερο, το έκανε χωρίς να αφήσει αιχμές, πόσω δε μάλλον επιπέδου πλυσταριού άλλων εποχών, για την ΕΔΑ, η οποία έκανε απλώς τη δουλειά της.
Υπήρχε ασυμβίβαστο έστω και τυπικό και η επιτροπή το υπέδειξε.
Βεβαίως, η περίπτωση Αντωνίου είναι σπάνια. Και ακριβώς γι' αυτό, θα έλεγα, είναι που δεν πρέπει να αφήνουμε αυτές τις αξιοπρεπείς στιγμές να χάνονται μέσα στον θόρυβο που δημιουργεί η αναίδεια, η έλλειψη μέτρου και τρόπων και αποδόμηση με ύφος αγοραίο των θεσμών, όταν εκείνοι απλώς κάνουν τη δουλειά τους.
Η κοινωνία δεν επιτρέπεται να γίνεται πλυσταριό. Κλασικό ή και… deluxe.
