Τα κυπριακά γαϊδούρια: Οι τελευταίοι Κύπριοι

Ξύπνησα με έναν θόρυβο. Φωνές, κραυγές έξω. Ένα συλλαλητήριο μετά από μήνες. Μπροστά στη βουλή. Πάλι προκλήθηκε συμφόρηση στην κυκλοφορία. Μια ουρά αυτοκινήτων. Θυμήθηκα εκείνους που διαμαρτύρονταν κατά του Τραμπ πριν από μερικές μέρες ακουμπώντας στα σιδερένια κάγκελα του κήπου του Λευκού Οίκου. Τι ωραία. Άρα μπορούν να πάνε μέχρι την πόρτα και να κάνουν εκδήλωση. Εδώ σε εμάς είναι αδύνατον. Δεν αφήνουν να πλησιάσουν ακόμα και στον τοίχο της πρεσβείας όσους επιχειρήσουν να διαμαρτυρηθούν εναντίον της Άγκυρας. Αλλά αυτή η εκδήλωση τώρα δεν είναι εναντίον της Άγκυρας. Είναι εναντίον της δικής μας ορχήστρας. Της δικής μας χορωδίας. Ακόμα δεν μπόρεσαν να μάθουν τη μελωδία!

Ένας εργάτης έκλαψε μπροστά στη βουλή. Είδατε; Ένα παιδί νεαρό. «Πεινάμε ρε», είπε, «πεινάμε». Αυτή την εποχή δεν μπορούν όλοι να κλαίνε με σεβασμό και να θυμώνουν με σεβασμό. Θυμάστε; Κάποτε ένας από τους κτηνοτρόφους που είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στην πόρτα του υπουργείου γεωργίας φώναξε: «Μας γ…σατε τη μάνα ρε». Οι εργαζόμενοι στον νότο. Εκείνοι που έμειναν στα κρύα του λουτρού κατά τις ημέρες του κορωνοϊού. Φώναξαν «κυβέρνηση παραιτήσου». Το πιο γενικό σύνθημα είναι. Το πιο συμπαθητικό! Να φύγει αυτή, να έρθει άλλη. Σαν να μην έχουμε διανύσει έστω και την παραμικρή απόσταση σε αυτό τον τόπο. Να μην αλλάξουν καθόλου τα συνθήματα! Ενότητα! Αγώνας! Αλληλεγγύη!

[rml_read_more]

Φώναξε και δεν με νοιάζει. Να μην είναι και κανείς. Ύστερα ρώτησαν: «Ο λαός είναι εδώ, οι βουλευτές πού είναι;». Τρομερή ερώτηση. Πού είστε ρε δούλοι. Βγείτε να δούμε λίγο έξω από το κτήριο του Διανέλλου. Οπ, εμφανίστηκε κάποιος από απέναντι. Ζήτησες βουλευτές αδελφέ εργάτη. Ιδού βουλευτές. Είναι δίπλα σου με το κοστούμι τους, με τη γραβάτα τους. Εσύ κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού. Μέσα στο κρύο του χειμώνα. Αν κλαίει κάποιος, αυτός είναι η μάνα σου. Οι υπόλοιποι στα ψέματα κλαίνε. Ούτε χέρια ευγενικά που παίζουν πιάνο καταλαβαίνουν την κατάστασή σου. Ούτε οι πρίγκιπες των δεξιώσεων της 20ής Ιουλίου. Αλλά κοίτα, δεν έχεις κανέναν άλλο συνομιλητή εκτός από αυτούς! Έμεινες μόνος με τη μοίρα σου; Ψάχνουν τον Τατάρ. Είναι απών! Ψάχνουν τον Κουντρέτ. Είναι απών! Πήγαν να ξεπροβοδίσουν στο νεκροταφείο τους αγαπημένους μας νεκρούς; Ξέρετε πόσο πολύτιμα είναι τα ξεπροβοδίσματα για το τελευταίο ταξίδι. Για τους νεκρούς υπάρχει ευγνωμοσύνη. Για τους ζωντανούς δεν υπάρχει!

Πάλι υπάρχουν περισσότεροι αστυνομικοί παρά εργάτες εκεί. Πόσο πολλοί αστυνομικοί. Κοιτάξτε τις κάμερες παρακολούθησης, δεν θα το πιστεύετε. Όλοι είναι εναντίον μιας χούφτας ανθρώπων και των οικογενειών τους; Υπάρχουν ακόμα και μωρά που ήρθαν με τις μητέρες τους. Παρακολουθούν τα τεκταινόμενα σαν παιχνίδι. Άλλωστε μήπως δεν είμαστε σε ένα παιχνίδι; Μην ανησυχείς αδελφέ αστυνομικέ. Εδώ δεν είναι Λος Άντζελες ή Φιλαδέλφεια. Κανείς δεν καίει, δεν γκρεμίζει. Νά οι σιδεράδες από τη Λουρουτζίνα. Άνοιξαν ένα πανό στα ελληνικά. Ρώτησα εκείνον που το έγραψε: «Τι γράφει εδώ;». Κοιτάξτε τι είπε: «Όταν έγινε η επίθεση εναντίον της εφημερίδας Αφρίκα, ο Τουφάν Έρχουρμαν ήταν στο βήμα της βουλής. Άκουσε άραγε εκείνους που ήταν έξω; Δεν άκουσε ρε! Όχι, όχι, άκουσε». «Κατάλαβα, όμως τι γράφει σε αυτό το πανό; Αυτό πες μου. Εγώ δεν ξέρω ελληνικά». «Νά», είπε, «έτσι γράφει εδώ. Άκουσε ρε. Δεν άκουσε. Όχι, όχι άκουσε». Είναι ακριβώς το εξής: «Οι εργάτες που βράζουν στο δικό τους ζουμί. Θέλουμε να ανοίξουν οι πόρτες. Φαίνεται δεν ακούει. Φαίνεται ακούει ρε». Βιντεοσκόπησαν την εκδήλωση αυτή και την έστειλαν στους εργοδότες τους στον νότο, λέει. Οι κάτοικοι της Λουρουτζίνας πιάνουν τον λαγό με το αυτοκίνητο. Κρέμασαν μιαν αφίσα στον τοίχο του δρόμου του εργαστηρίου ενός τεχνίτη στο χωριό.

«Τα κυπριακά γαϊδούρια…

Είναι οι τελευταίοι Κύπριοι…

Μην επιτρέψεις να εξαφανιστούν…»

Η εκδήλωση τέλειωσε μέχρι να πουν «να πάμε στο γραφείο του πρωθυπουργού, να πάμε στο προεδρικό, να στήσουμε τσαντίρια, να καθίσουμε στον δρόμο». Σαν διάττων αστέρας. Δεν είναι για εμάς η πείνα, ο ήλιος, το κρύο και η αναμονή. Δεν είναι καθόλου για εμάς να σπάζουμε, να γκρεμίζουμε, να λεηλατούμε. Μια σάλπιγγα, ένα νταούλι, ένας τενεκές. Σκουντήματα, σπρωξιές. Τρία συνθήματα. Και την επόμενη μέρα πρωτοσέλιδοι τίτλοι. Όλο και όλο αυτό είναι. Έμεινε ο θόρυβος του τενεκέ. Ο άνθρωπος του έκανε τη μάνα να κλάψει από το βάρα βάρα. «Έτσι θα χτυπήσουμε και στις εκλογικές κάλπες όταν έρθει η μέρα», είπε. Τότε θέλω να ρωτήσω: «Πόσες φορές πήγατε στην κάλπη κύριέ μου για να ψηφίσετε αυτές τις μαριονέτες;».