Επανέρχεται η συζήτηση για τη σύσταση νέας Συνεργατικής Τράπεζας. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Αντίθετα, μακάρι να πετύχει για να σπάσει το ολιγοπώλιο των τραπεζών που μας έχουν μείνει. Με αυτό που έχω πρόβλημα είναι η οδός που άρχισαν κάποιοι να ακολουθούν και με τις ίδιες με το παρελθόν νοοτροπίες που δειλά – δειλά κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους.
Πριν καν ξεκινήσει η προσπάθεια άρχισαν κάποιοι να ζητούν τη «συγκαλυμμένη» επιδότηση από τον απλό πολίτη. Τον φορολογούμενο. Ακόμη χειρότερη και ανησυχητική είναι η προσέγγιση και η επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται για να επιτευχθεί ο στόχος της συγκεκριμένης επιδότησης. Ποιας επιδότησης; Να παραχωρηθούν κτήρια από την κυβέρνηση. Δηλαδή, να παραχωρηθούν σε κάποιους περιουσιακά στοιχεία από τον φορολογούμενο.
Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι επειδή κάποτε κάποια κτήρια ανήκαν σε κάποιες άλλες συνεργατικές και άρα, παρ' όλο που τα χρυσοπλήρωσε ο φορολογούμενος εκατό φορές, σήμερα τα δικαιούται δωρεάν κάποιος άλλος - νέος Συνεργατισμός, είναι το λιγότερο αστείο και στην ουσία παραπλανητικό. Μόνο που αναφέρει κάποιος το συγκεκριμένο επιχείρημα στέλνει το (ίσως λανθασμένο) μήνυμα για τις πραγματικές προθέσεις του. Μήνυμα ότι κάποιοι δεν έχουν αλλάξει. Ότι κάποιοι συνεχίζουν να βγάζουν μπροστά συνθήματα απλά για να πετύχουν τον δικό τους στόχο.
Όχι, ο στόχος δεν αγιάζει τα μέσα. Αντίθετα, τα μέσα δείχνουν πως ο στόχος δεν είναι άγιος αλλά – όπως δείχνουν τα πράγματα –κάποιος άλλος από αυτόν που προβάλλεται, τουλάχιστον από κάποιους.
Αν ο Συνεργατισμός ή οποιοσδήποτε θεσμός χρήζει στήριξης από το κράτος, τότε αυτή η στήριξη – εφόσον υπάρχει η νομική και δημοσιονομική δυνατότητα και συνάδει με τους πολιτικούς στόχους και το δημόσιο συμφέρον - τότε πρέπει να δίνεται. Το ότι τα ακίνητα αυτά ανήκαν στον παλιό Συνεργατισμό δεν έχει καμία σημασία για την όλη συζήτηση. Δηλαδή, αν δεν υπήρχαν τα συγκεκριμένα ακίνητα, αλλά τηρούνταν οι προϋποθέσεις, τότε θα δέχονταν τα ίδια πρόσωπα να λάμβαναν αρνητική απάντηση; Φυσικά, και ορθά θα απαιτούσαν τη στήριξη. Με την προσέγγιση που ακολουθούν, απλά στέλνουν το μήνυμα ότι «γνωρίζουμε πως δεν δικαιούμαστε στήριξη και ψάχνουμε τρόπο να τη διεκδικήσουμε και να τη λάβουμε».
Αυτό που θέλουμε να ακούσουμε, είναι γιατί να δικαιούνται τη συγκεκριμένη επιδότηση και γιατί όχι κάποιος άλλος. Να απαριθμήσουν τους λόγους, με απλά λόγια τα κριτήρια, και τότε ο κάθε πολίτης ή η κάθε ομάδα πολιτών να μπορούν και εφόσον το επιθυμούν – τηρώντας αυτά τα κριτήρια – να έχουν ισότιμη πρόσβαση στη διαδικασία διεκδίκησης αυτών των επιδοτήσεων.
Γιατί αυτά τα κτήρια να δοθούν στις συγκεκριμένες ομάδες και όχι σε άλλες ομάδες, ή ακόμη και για άλλον σκοπό; Γιατί να μην γίνουν στέγες παροχής φροντίδας σε ηλικιωμένους και να γίνουν χρηματοπιστωτικά ιδρύματα; Ποιες είναι οι προτεραιότητες της Πολιτείας και πως αυτές επιτυγχάνονται εντός των δυνατοτήτων της και της νομιμότητας; Αυτή είναι η συζήτηση που πρέπει να γίνει.
Αν η συζήτηση θα περιοριστεί στο ότι «επειδή κάποτε κάποια κτήρια ανήκαν σε κάποιες συνεργατικές και άρα αυτόματα σήμερα τα δικαιούται δωρεάν κάποιος νέος Συνεργατισμός», τότε ειλικρινά καλύτερα η νέα προσπάθεια να σταματήσει πριν ξεκινήσει.
*Οι απόψεις που εκφράζονται είναι προσωπικές
