Αποτελεί κοινό τόπο ότι το ΑΕΠ μιας χώρας αποτελεί το βασικό μέτρο μέσω του οποίου καταγράφεται η συνολική οικονομική δραστηριότητα για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Ο δε ποσοστιαίος βαθμός αυξομείωσης του ΑΕΠ καταδεικνύει αν μια οικονομία αναπτύσσεται ή συρρικνώνεται, και πόσο, εντός μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου. Η καταγραφή όμως του συνόλου της αξίας, και δαπάνης, των παραγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών μιας οικονομίας, όσο και αν αποτυπώνει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται μια χώρα από πλευράς αναπτυξιακής επίδοσης, εν τούτοις δεν αρκεί για να καταδειχθεί αν η χώρα ευημερεί και αν η κατανομή του πλούτου είναι ισόρροπη και δίκαιη. Οι λόγοι είναι πολλοί και αφορούν τόσο την ίδια (ίδιες, αφού δεν είναι μόνο μία) τη φόρμουλα μέτρησης του ΑΕΠ, που είναι σχετικά μια «πρόσφατη» εφεύρεση των οικονομολόγων, όσο και την ίδια την πραγματική παραγωγική διαδικασία εντός μιας οικονομίας την περίοδο καταγραφής της.
Βέβαια, οι ειδικοί, αναγνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες αυτού του δείκτη, και τους περιορισμούς του στην αποτύπωση της οικονομικής πραγματικότητας, προχωρούν και αξιοποιούν διάφορες φόρμουλες μέτρησης ΑΕΠ, και τις συγκρίνουν, ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν όσο καλύτερα μπορούν την αληθινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται μια χώρα. Αλλά και πάλι, η αναφορά στο ΑΕΠ, όσο χρήσιμη και αν είναι, δεν επαρκεί, όπως δεν επαρκεί η αναφορά στο βάρος (μάζα) ενός ανθρώπου για να καταλάβουμε τι του συμβαίνει, π.χ. από πλευράς υγείας και φυσικής κατάστασης, αφού, για παράδειγμα, τα 120 κιλά ενός εικοσάχρονου πρωταθλητή πυγμαχίας δεν είναι τα ίδια με τα 120 κιλά ενός εξηντάχρονου που δεν γυμνάστηκε ποτέ στη ζωή του. Αντίστοιχα, και όπως συμβαίνει και με το ΑΕΠ, η ποιοτική σύσταση αυτού του μεγέθους, και οι ποιοτικές παράμετροι που επηρεάζουν την αυξομείωσή του, είναι πιο σημαντικά στοιχεία επεξήγησης και κατανόησης της απόδοσης, από ό,τι η ίδια η συνολική ποσοτική απόδοση.
Και εδώ φτάνουμε στην κατάσταση που παρατηρούμε πλέον στην Κύπρο, όπου η συνολική απόδοση της οικονομίας μας είναι πολύ καλή από πλευράς μεγέθυνσης ΑΕΠ, καθώς και από πλευράς άλλων πολύ σημαντικών δεικτών, αλλά η ποιοτική κατανομή της ανάπτυξης, και άρα του παραγόμενου πλούτου δεν αντανακλά μια υγιή κατάσταση.
Μπορεί το είδος της υφιστάμενης κυπριακής οικονομικής δραστηριότητας και μεγέθυνσης, που στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις κρατικές δαπάνες και στις ροές ξένων επενδύσεων, να ωφελούν συνολικά τον δείκτη της επίδοσης της οικονομία μας, μπορεί να ωφελούν και πρακτικά μια σημαντική μερίδα επαγγελματιών υψηλής εξειδίκευσης, και μπορεί να διαχέονται μερικώς και σε κάποιους άλλους παραγωγικούς τομείς, αλλά η μεγάλη μάζα του πληθυσμού, των εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και άρα του συνόλου της κοινωνίας δεν επωφελείται επαρκώς. Η δε χρόνια κακοδιαχείριση των αστικών μας κέντρων, που τα οδήγησε σε παρακμή από την οποία θα εξέλθουν, αν εξέλθουν, σε είκοσι-τριάντα χρόνια, και η μειωμένη αποδοτικότητα της ευρύτερης κρατικής δημόσιας διοίκησης, που ούτε μεταρρυθμίζεται όπως πρέπει αλλά ούτε και θέλει να μεταρρυθμιστεί όπως πρέπει, σε συνάρτηση με την εμφανή και βοούσα θεσμική και πολιτική κρίση, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια πραγματικής αισιοδοξίας για την πορεία της χώρας.
Η δε επίσημη αφηγηματική μας ως «χώρα-πύλη» κάποιων άλλων χωρών και επιχειρήσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ως «γέφυρα» από και προς κάπου αλλού, ουσιαστικά αντανακλά την παραδοχή μας ως περιορισμένος τελικός προορισμός. Αφού λέμε και διαφημίζουμε σε όλους να «έρθουν εδώ για να πάνε αλλού» και δεν δημιουργούμε μηχανισμούς και τρόπους διασύνδεσής τους με τη γηγενή κυπριακή οικονομία και κοινωνία. Και αυτό πρέπει να αλλάξει αν η Κύπρος πραγματικά θέλει να αποτελέσει προορισμό κατάληξης και όχι στάση μετάβασης, είτε επενδύσεων, είτε άλλων παραγωγικών προτάσεων βιώσιμης ανάπτυξης και πραγματικά σωστής και ακριβούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ της. Αλλιώς, πολύ σύντομα θα πρέπει να αρχίσουμε να μιλούμε για δύο παράλληλες και ασύνδετες μεταξύ τους κυπριακές οικονομίες και δύο «ξεχωριστά» ΑΕΠ, και αν καταλήξουμε εκεί, τα πράγματα δεν θα είναι ευχάριστα για κανέναν…
